Γκρίζο

Αφιερωμένο σ’ εκείνες
και στα παραμύθια
που έχουν το θράσος να ζουν

Πόσοι λίγοι έχουμε απομείνει
κρυμμένοι κάτω από το φως νεκρής γαίας
και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι
ότι ξεμείναμε από χρόνο
αλλά ποιος θέλει να ζει για πάντα
σκέφτεται εκείνη που σκουπίζει
το στόμα από την άνοστη γεύση των ωρών
κρέμομαι από τις νυχτερινές νότες
και τον ρόγχο ετοιμοθάνατης  θέλησης
πικρό σάλιο πικρό φιλί
κι όλα αυτά γιατί;
Εσύ που κατοικείς σε παρόμοιες γωνιές
καταλαβαίνεις
Μαζί περπατήσαμε τις αχανείς ερήμους
της γκρίζας κάμαρης
με άδειες από πρόσωπα κορνίζες
αλλά γεμάτες λύπη κι υγρασία
Κάποτε μας σκότωναν με σφαίρες
τώρα αρκεί η αφλογιστία
των αποστάσεων
ξεκουμπώνει την ψυχή της
όλα διαβασμένα
κι όλα άγνωστα
είμαι ο θρήνος που γεννιέται
κάθε που ο ορίζοντας πεθαίνει
Τόσες φορές βασίλευσαν τα μάτια
ήρθε η ώρα να βραδιάσουν…
Εκείνοι κι η Σταχτοπούτα
εμείς κι η Χιονάτη
ναι
έρχεται η στιγμή
               που το γκρίζο τους με το λευκό μας απαντιέται
αλλά μόνο εμείς

                      Αιμορραγούμε




Μαρία Ροδοπούλου

Ασθενικά

Φυλλομετρώ τα όνειρα
                        που σε διηγούνται
και μετρώ τ’ αδέξια αποτυπώματα
                 στα λιωμένα κεριά
πάνε χρόνια που κυνηγούσα
        εκείνα τα’ άλυτα αινίγματά σου
σκέβρωσε η πλάτη
               από εκκρεμότητες
                             και τ’ αυτόχειρα δάχτυλα
δεν έχουν άλλη αιωνιότητα να ξοδέψουν
Ανάμεσα σε γερασμένες φωτογραφίες
                  πού είναι οι κάτοικοί της άραγε
       διακρίνεις τ’ ασθενικά χρώματα ενός Παραμυθιού
Στο τέλος κανείς δεν επέστρεψε
                  εκτός από ένα μικρό κορίτσι
                       
                     έκλαιγε πάνω από μια μαρμάρινη κορνίζα

Κι ένα βάζο με δύο ψεύτικες
ανεμοδαρμένες
                          μαργαρίτες

 ακόμα και τ όνομα είχε ξεθωριάσει...




Μαρία Ροδοπούλου

Θύελλα

Στις θύελλες
κρύβεται η γυναίκα
παραδιδόμενη
στο σπαθί των λέξεων
Με δεμένα μάτια
φιμωμένες λέξεις
                      η αλήθεια έχει αξία μόνο όταν μπορείς να την αγγίξεις
                                                                                      να την οσφρίζεσαι

                                                                                           να την παραδέχεσαι

                                                                                                    μην την αποδέχεσαι
στέφεται έννομους φόνους
τρομοκρατώντας
τους αδαείς θεατές της Καταιγίδας.
Υπερασπίστρια
εκκωφαντικής σιωπής ,
ακόμα και όταν την φυλακίζουν
οι συλητές της Άνοιξης,
επιθυμεί την καταδίκη
από ερυθρό λυκόφως


Μαρία Ροδοπούλου

Ρουά ματ

Με διαβάζω στους λεπτοδείκτες της ενοικίασης
κάτω από τα φούμαρα
 κραυγαλέων φτηνών ειδώλων
Ασθματικά βήματα στο άγνωστο
και μια βεντάλια ν’ αερίζω την λησμονιά
μη μου λιποθυμήσει
καταμεσής παγωμένου καλοκαιριού
Σαν μια ανίκανη οικοδέσποινα
καίω τα χέρια σε άγραφτες ιστορίες
και φυσάω τα νεκρά ποιήματα
χαζεύοντας τις φλόγες που χαϊδεύουν ερωτικά
τις ακατοίκητες μάντρες των σπιτιών

Δύσκολο να λύνεις μυστήρια
και να προσκυνάς έστω κι ένα θαύμα γεμάτο τρύπες
όταν σ’ενοχλούν τ’ ανεξόφλητα ταξίδια
και οι ακάλυπτες επιταγές που έκοψαν
τα όνειρα σε μια απελπισμένη κίνηση
παραπλάνησης

Ρουά ματ, είπε η πραγματικότητα
και συνέχισε ανενόχλητη στον επόμενο ενοικιαστή
παρόλο που τα καχεκτικά σκυλιά των ηττημένων
ακόμα γαβγίζουν στο πέρασμά της

Μαρία Ροδοπούλου