29 Οκτ 2010

Γόρδια Όνειρα



Με μια παλιά σφενδόνα στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας

σημάδευε τα ορφανά σκελετωμένα παιδιά

όταν απρόσκλητη Λυδία με ξυρισμένα τα απολλώνεια μάτια της κατέφτασε.

Κοντή αδύνατη , κακοκουρεμένα καστανά μαλλιά

με 45 και κάτι – έρχεται στιγμή που κουράζεις τις στατιστικές –

προβλέψεις για τα ανεμπόδιστα στις πλάτες της.

Βόλεψε τα χέρια πάνω στα μανταρισμένα γόνατα
.
Στα ξέφτια τους διέκρινες σκουριασμένο αίμα και στους αστράγαλους βλέφαρα πεσμένα.


«Δεν μελαγχολώ. Συνήθως στεγάζομαι κάτω από τα κράσπεδα ματαιωμένων πυρκαγιών. Στα κρυφά παρακολουθώ. Είμαι το μαύρο κουτί του πύργου ελέγχου όλων εκείνων των αεροπλάνων που κρίθηκαν ακατάλληλα προς πτήση. Ο,τι υπάρχει κάτω από την στριφωμένη αγωνία το γράφω με τούτα εδώ τα ανώνυμα δάκτυλα. Μετά αποτραβιέμαι στα πιο σκοτεινά τούνελ των υπονόμων τους. Καταμετρώ τα ληξιπρόθεσμα γεγονότα των ακυρώσεων ή αν θες των έγκαιρα προγραμματισμένων αμβλώσεων και τοκίζω τους πιο συνεπείς. Γίνομαι η τροφός εξαντλημένων αποδόσεων. Αλλά ω Κύριε πως ζέχνει το χνώτο τους.»

«Εγώ δεν αρκέστηκα στην δανειοληπτική ικανότητά μου. Σκέφτηκα να γίνω ελεύθερη επαγγελματίας, ανεξάρτητη των χρηματιστηριακών παιγνιδιών όπου οι μετοχές της δυστυχίας εξαρτώνται από την αγοραστική μανία των εξ αγχιστείας καταναλωτών καλοραμένης μοναξιάς. Γι αυτό άφησα τα παιδιά μου να πεθαίνουν της πείνας αλλά τα λυπάμαι γι αυτό τα σκοτώνω ένα ένα με τούτα εδώ τα χειροποίητα δάκτυλα. Δεν αντέχω τους βαρείς δακτυλισμούς που ακούγονται σε κάθε γωνία της πόλης. Τα πλήκτρα της γραφομηχανής που μου δώρισε κάποτε ο Θεός σε μια μοναδική στιγμή σπατάλης έχουν ξεθωριάσει στο πλευρό των ασημένιων λαμπερών πληκτρολογίων.
Ετσι έφτασα εδώ. Και συνεχίζω την χειρόγραφη σκοποβολή επί των υπερχρεωμένων παιδιών μου»

«’Εψαχνα το χνώτο σου και αυτό με οδήγησε σε σένα. Αλλά γιατί αγαπημένη εσύ με αρνείσαι;»


Της έδειξε την λυγερή πλεξούδα που είχε κρυμένη σε ένα σακούλι γεμάτο καλούδια.


"Για κοίτα. Δεν μπόρεσα ποτέ να λύσω τα γόρδια όνειρα. Και έτσι τα έκοψα.

Κοίταξέ με, απόσωσε τείνοντας άθεο κεφάλι μπροστά. Κοίταξέ με!
Το ίδιο απαράδεκτο κούρεμα έχουμε εγώ και εσύ.


«Ποτέ δεν μας χωρούσε και τις δύο η απάντηση» είπε σημαδεύοντας την με την θανάσιμη σφενδόνα της.


Και όλα αυτά συνέβησαν πριν ο τελευταίος κεραυνός πέσει, στα κατάχαμα πεσμένα, άλυτα μαλλιά τους.


Υ.γ


Ελεύθερα περάστε

δοκιμάστε

πάρτε


Σκοπεύσατε Ελεύθερα


all you can take is for free

Δεν αγοράζουμε δεν πουλάμε


Αλλά να θυμάστε


«Το κρέας δικό σας

Τα κόκκαλα δικά μου» (Ν.Κ)


Σας φιλώ


Με δικαιολογημένη υπεροψία

ποτέ δική σας


Η χειρόγραφη κακοκουρεμένη ουτοπία



Μαρία Ρ.

26 Οκτ 2010

Do(r)chas


αμετάφραστοι αγαπιόμαστε ...

Στα νιάτα μου - πάνε χρόνια θαρρώ- διάβασα ένα βιβλίο με ιρλανδέζικους μύθους.
Εκεί έσφιξα τα χέρια με την λέξη
dorchas – ελπίδα.
Όλα τα υδάτινα της έννοιας συμφιλιωμένα με το τραχύ της γης που είχε μάθει να μετουσιώνει το αίμα, που χυνόταν άπλετο, σε ζωή. Όπως η δική μας γη, έθαβε τους νεκρούς της αλλά μέσα από το λιπαρό χώμα ανέθρεφε ανθρώπους. Τελικά, δεν ερχόμαστε δεμένοι με τον τόπο που έτυχε να πατήσουμε, όπως θέλουμε να πιστεύουμε ή όπως μας συμφέρει να είναι αλλά σφιχταγκαλιασμένοι είμαστε με την συλλογική μνήμη. Και όσες και αν είναι οι διαφορές μας , ακόμα περισσότερες είναι οι ομοιότητες. Νομίζω ότι αυτό λέγεται ανθρωπότητα. Κι αν πολλοί λένε πως δεν είμαστε μια πυραμίδα στο τέλος του χρόνου τότε πως αλλιώς λέγεται το καρδιογράφημα της αιωνιότητας; Χωρίς να καταργούμε την σημασία της κάθε εποχής, τι θα ήταν η κάθε μία από αυτές αν μόνη της κούρσευε το σύμπαν;

Με βλέπω μέσα από τα μάτια των περαστικών, μέσα από το διστακτικό χαμόγελο των λιγοστών παιδιών στις παιδικές χαρές (τι όμορφα που έχεις απλώσει τα δίχτυα σου, Φόβε), στα σάπια φύλλα του χειμώνα. Θέλετε να είμαι ρομαντική; Να σας πω ότι λατρεύω την εποχή του θανάτου γιατί ακολουθεί η εποχή της αναγέννησης; Τίποτε δεν γεννιέται από νεκρό. Τίποτα δεν ανασαίνει με πνευμόνια στερημένα οξυγόνο. Οι αμυγδαλιές μπορεί να φαίνονται στείρες μα εγκυμονούν άνοιξη. Τα αμπέλια είναι γυμνά αλλά δεν είναι νεκρά. Τα ακούω. Καθώς τεντώνουν τις διονυσιακές τους ρίζες βαθιά, μυστικά στο χωμάτινο νέκταρ. Δεν αφουγκράζομαι όμως τους ανθρώπους στα διπλανά σπίτια. Ω μπορεί να ακούω τον ρόγχο τους όμως δεν μυρίζω την αναπνοή τους. Και έτσι περπατώ. Καμιά φορά έχω την εντύπωση πως ποτέ μου δεν σταματώ. Ακόμα και όταν ανάβω τσιγάρο αντί για μένα κινείται η καύτρα. Αεικίνητη. Ακούραστη. Πες μου γιατί η μοναξιά ποτέ δεν στέκεται σε ένα σημείο; Ίσως γιατί η λέξη δεν αρκείται σε 5 δάκτυλα. Για να την μετρήσεις πρέπει να κοιτάξεις λίγο πιο δίπλα από το ένα σου χέρι. Έχει 7 γράμματα , θεϊκός λένε αριθμός.

Γι αυτό και προτιμώ την ξένη μετάφραση της ελπίδας. Dorchas, ισοπαλία σε έσχατο αγώνα με την μοναξιά. Και ξέρω πως κάποια μέρα θα σταθώ ακίνητη για να απολαύσω τον θρίαμβο της μη μεταγλωττισμένης ψυχής μου. Ο θάνατος εξάλλου στην δική μου αμετάφραστη γλώσσα έχει 6 γράμματα. Είμαι σίγουρη ότι σε άλλα λεξικά είναι ηττημένος ήδη …


Μαρία Ρ.


Επεξήγηση

Η λέξη Dorchas στα gaelic σημαίνει σκοτάδι Η λέξη Dochas σημαίνει ελπίδα.
Είχε δίκαιο ο Νίτσε όταν είπε πως οι ποιητές λένε ψέμματα.


17 Οκτ 2010

Ημέρα Πολιορκίας 409η



Το δωμάτιο ξεχειλώνει την ώρα που σκαλίζεις στο ξύλο του κρεβατιού «ημέρα 409η». Τότε μετράς 30 ευτυχισμένα βήματα από το προσκέφαλο μέχρι την μπαλκονόπορτα. Τίποτα δεν πετάς. Ακόμα και το μαξιλάρι είναι μια απόσταση. Ανοίγεις με φόβο τις κουρτίνες, μη τυχόν αντικρύσεις,πάλι, γυμνό δεσμοφύλακα. Χαμογελάς στην ανατολή και τραβάς μια γερή τζούρα ξημερώματος στα πνευμόνια σου.
Στο βάθος μια γάτα κρύβεται στο πυκνό χορτάρι. Παίζει για λίγο με τα έντομα της χαραυγής κάνοντας την ανήξερη αλλά στην πραγματικότητα παραφυλά. Ανύποπτη καρακάξα λίγο πιο πέρα τσιμπολογάει ξένοιαστα. Η ουρά της μακριά, βαμμένη μαύρη για το πένθος των ανθρώπων αλλά με το πέρασμα των αιώνων ανθολόγησε οδύνη θάλασσας και δάσους, κουρασμένος πλοηγός. Ανήμπορη παρακολουθείς την θανάσιμη επίθεση της ακούραστης κυνηγού.

Το λάθος είναι ότι αρνείσαι την εμπειρία στην όραση και σκύβεις το βλέμμα στον καρπό σου. Σε πονάει το βραχιόλι στο αριστερό σου χέρι. Απορημένη το κοιτάς φέρνοντάς το πιο κοντά για να διαβάσεις την λέξη που έχει στο ασημένιο σώμα του χαραγμένη. Ripetizione. Μέχρι τότε έχεις χάσει πολύτιμο χρόνο. Λαμπαδηφόροι κλητήρες εμφανίζονται από το πουθενά και χτίζουν το μοναδικό σου άνοιγμα. Εσύ, δακρυσμένη, φοράς την πορφυρή σου εσθήτα και περιμένεις. Τι φορτίο κι αυτό για ένα δωμάτιο μικρό. Κάθε φορά που εσύ πλένεις τα μάτια του πόντιου πιλάτου να γίνεται ο ένστολος τιμωρός σου. Το πάτωμα γίνεται σαθρό καθώς 409 ρωγμές, συντονισμένη χορωδία, εμφανίζονται στους τοίχους. Από μέσα τους, πράσινο έλος χύνεται ακαταπαύστα. Κινούμενη άμμος καλύπτει σιγά σιγά τον χώρο και εσύ όλο βυθίζεσαι μέσα της. Απεγνωσμένη κουνάς χέρια και πόδια αλλά ξεχνάς πως μόνο η ακινησία βοηθά να επιπλέεις στης χολής τον βούρκο. Μέχρι που καλύπτει το στόμα σου και καταπίνεις ό,τι νεκρό σου προσφέρεται άφθονα. Τα μάτια, παραιτημένοι διαιτητές, μένουν ορθάνοιχτα στον πνιγμό.

Ξυπνάς ιδρωμένη. Τα μαλλιά σου κολλάνε στο μέτωπο και μια ύποπτη μυρωδιά βγαίνει από το κορμί σου. Το στόμα σου στεγνό από τα πεθαμένα που το τάιζαν τα όνειρα.
Ανασηκώνεσαι και κοιτάς το ξύλο του κρεβατιού. 408 ημέρες, λες δυνατά. Μετά σκύβεις, παίρνεις το σουγιαδάκι που έχει όλη την κατανόηση στην μικρή λάμα του γραμμένη και χαράζεις φωναχτά «Ημέρα 409η»

Ποτέ δεν κοιτάς τον καρπό σου...


Μαρία Ρ.

16 Οκτ 2010

13 Οκτ 2010

Πλούσιοι

Με τόσα φτερά χρεωκοπημένα πως να σας τάξω ιστορίες;

Να προσέχεις, είπε ο κύριος με τον σαλιωμένο μπερέ
και τις ξηλωμένες γκέτες,

τις ρυθμίσεις που αφορούν τις ωμοπλάτες σου.

Προσέχω όλα εκείνα που δανείστηκαν τα μάτια, απάντησα θιγμένη.
Αλλά έχει πιάσει φαγούρα τ’ όνειρα και οι επιθυμίες δυσκοίλιες
αρνούνται να υπογράψουν το σύμφωνο υπέρ χαμηλού τοκισμού.


Ίσως ευθύνεται εκείνη η γυναίκα, συνέχισε ο κύριος με την περούκα,
που χωρίς έλεος αδειάζει στόμα σε πιθανά σενάρια.

Ή ίσως, απάντησα λυπημένη, να φταίει η υπερκατανάλωση.
Μεγαλώσαμε όλοι με μια πλαστική τσάντα για γρήγορα ψώνια επιδεικνύοντας την platinum card κληρονομικής άφεσης.

Ή ίσως, αντιγύρισε επιθετικά ο κύριος με την γραβάτα του
λερωμένη από το χθεσινό menu,
μάθαμε να αρκούμαστε στο άκουσμα της σειρήνας κινδύνου.


Ούτως ή άλλως, αν και πλούσιοι στο καρτέρι
δεν έχουμε τίποτα να τρατάρουμε την αλήθεια.



Να καθαιρέσω τις τσέπες των ματιών μου, μαέστρο;




Μαρία Ρ.

10 Οκτ 2010

Ημέρες Αφρικής, Νύχτες Αρκτικής

Μέσα από την σιωπή

- ω χιλιοειπωμένη έννοια και ακόμα απορώ αν κανείς πραγματικά την έχει νιώσει. Πάλι λοξοδρομώ αλλά σήμερα το πρωί μια ατελείωτη ουρά μεταλλικών σωμάτων περίμενε για μετάγγιση χημικού αίματος. σταθμευμένα επί της ασφάλτινης ζώνης διακίνησης ανθρώπων, με υπομονή - ααα cyborg welcome home - περίμεναν τον ανεφοδιασμό - και εγώ εξηγούσα την κοστολόγηση παραγωγής προιόντων - τι προίκα αβάσταχτη και αυτή η εποχή. τι κόρη απόγονος κι εγώ -

ημερών αφρικής πλήν όμως αττικής γης μπασταρδεμένες κόρες


- μου αρέσει η λέξη μπάσταρδος, καταργεί την αρχοντιά της πράξης μόνο και μόνο με ένα πολύτιμο - Μ - ω εξερευνητές των "λέξεων" όλα ορθάνοιχτα εδώ , η αλληγορία έπαθε ναυτία και αποβιβάστηκε από το ακινητοποιημένο μυθικό καράβι- άραγε πως το λένε αυτό το καταραμένο πλοίο που δεν λέει να πάει στο βυθό να μας αφήσει ήσυχους;-

οι γωνίες ξερνάνε σκιές - ε καλά τώρα κάτι μας είπες μα καμιά φορά φτύνουνε και φιάλες αλκοόλ ό,τι προέλευσης προτιμάτε, δεν θα τσακωθούμε τώρα για το τι δηλητήριο καταπίνει ο καθένας μας. φαρμάκι να ναι και στο γερό δαίμονα όλα ... - και αυτές με την σειρά τους φωτίζουν τις στάχτες που ακολουθούν το έργο ενός από τους περαστικούς με τα πληγωμένα ποδαράκια που ποτέ δεν μάτωσαν αλλά έραψαν με ακρίβεια χειρούργου ή καλύτερα νυστεριού μεθύστακα απολυμένου αιτίας πληγές στερημένων πύου και , ναι, η τρέλα σκαρφαλώνει καλύτερα όταν πρώτα προσπέφτει ικέτιδα
στα άψογα γόνατα ανίδεων μα τόσο εύκολα αναστημένων θεών. Παράλληλα και ισοπεδωμένα τα μονοπάτια των μηρών της αξιοθρήνητης συμφοράς μου. Και πως θα ξεπαρθενέψεις γη που δεν απαντάς; ρωτάς.
Να εξιλέωσω τουλάχιστον το γάλα των πικρών μαστών μου, απαντώ.

Να κουνήσω λίγο τα μεταξωτά ατσαλάκωτα σεντόνια της πανάκριβης τελευταίας κατοικίας μου.
Αντιγόνη να πεθάνω, Περσεφόνη να ξαναζήσω. - σε παρακαλώ θεούλη μου λέει το δεκάχρονο που έχει βρεί καταφύγιο εδώ και χρόνια μέσα μου, άσε με να τα διπλώσω στο άγουρο κορμί μου. Σε παρακαλώ θεούλη μου, λέω, πως θα την διώξω έστω κι αν φόνο κάνω αλλά πρόσεξε ... μην ξυπνήσω Ορέστης με φουστάνια -

Να πιώ λίγο βράδυ παγωμένης αρκτικής και μετά θα δεις πόσο θα μεγαλώσει η κοιλιά μου από τους οιδίποδες που θα είναι σε χειμέρια νάρκη μέσα στα ίδια τα σωθικά μου.

Και αν δεν με πιστεύεις τώρα που εξομολογούμαι θάνατο με στόμα ζεστό απ' το φιλί σου , σκύψε να δεις τα μάτια μου όταν θα με βρείς ξεπαγωμένη σε μία από τις διαδρομές σου στα πρωινά που η γλώσσα χυδαία - μα τόσο ξελιγωμένη - θα ανακηρύσσει την έναρξη της ζούγκλας στον μεσογειακό βωμό της δυστυχίας σου.

Ανάμεσα στα φυλλώματα της πυρωμένης ημέρας κρύβεται η δική σου παγωμένη νύχτα


Μαρία Ρ.

ημέρες αφρικής, ξεστόμισες. δεν φταίω εγώ, λοιπόν...

7 Οκτ 2010

όλοι μαζί
τραγικά χαμογελαστοί
αποταμιεύουμε
αυταπάτης
ληγμένα αποφάγια

στην λαχειοφόρο αγορά
όλοι μαζί
τραγικά χαμογελαστοί
γυμνώνουμε

χοντρή κοιλιά

γεμάτη
ψευδαισθήσεων λίπος


όλοι μαζί
τραγικά χαμογελαστοί
προσκυνούμε

την συλλογική ιλαρότητά μας

Ξεχνώντας
πως Αυθαίρετο αποτύπωμα είμαστε
σε κοινόχρηστη σελίδα


Y.Γ

φεύγοντας μην λησμονήσουμε
το δικαίωμα κατοχύρωσης
έτσι
όλοι μαζί
τραγικά χαμογελαστοί
νόμιμα
θα διαφεύγουμε του εαυτού μας


Μαρία Ρ.

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive