Bitter Mint

 Here comes the wind
with a taste of a bitter mint
as she walks under the moon
next to her a fiend
she and he are linked
by an ancient rune

a snake an apple and a broom
but missing is the groom
as she enters the dream
with his seed in her womb
ready is her tomb
how lonely is her scream

winter stars are like a mountain peak
remote untouchable and never meek
a wonderful spiderweb she makes
oh my beauty what did you really seek?
you didn’t know that this world is sick
alas there comes the time that she wakes

this universe is full of fakes

Maria Rodopoulou

A girl under the blossom trees

 

She is sleeping on the cold ground
under the warmth of blossom trees
to dreams she seems eternally bound
                             around her the melting snow
the lullaby of  busy honey bees
                 what did you seek and at the end what did you saw?

a spring that cannot wait
to touch her delicate skin
a life can only follow fate
but who can finally win?

Amidst the silent world
nature claims that soul its own
a child rest alone
                      – so extremely bold
an angel passing by
         sees her eyelashes wet
he rests his sorrow on her thigh
                and whispers “at last we met”


Maria Rodopoulou

inspired by He Jiaying's painting
"pear blossom frozen in the spring  snow"

Λησμονιά

Το παρελθόν είναι μια ακινητοποιημένη εικόνα του χθες
Κι εγώ κινούμενη φιγούρα διαβαίνω τους γκρίζους
δρομους του παρελθόντος
φορώντας μαύρο στα μάτια
και μπλε στα τσίνορα

Το κόκκινο φορεσιά του αίματος
και τα φανάρια που υψώνονται στ' αστέρια
γράφουν το όνομά μου

Τίποτα συγκλονιστικό δε συμβαίνει
όταν περνάς στη λησμονιά
Ζυμωμένο χώμα με δάκρυ
και λίγες μαργαρίτες συνοδεία

Αχ πόσο θα μου λείψουν τα νέφη
του μακρινού ορίζοντα
και η μυρωδιά της νοτισμένης γης
κάποια χειμωνιάτινα πρωινά

Μαρία Ροδοπούλου

Εις μνήμην...

Η ανάμνηση του άλματος που δεν τόλμησα

Αλλά όταν ανακάλυψες πως κάπου στην μέση - ίσως λίγο πριν ή ίσως λίγο μετά - έχασες το τετράδιο με λυμένες τις ασκήσεις χάους
αρχίζεις προτάσεις, περιπάτους και μια ατελείωτη λαβυρίνθια πτώση
με ένα "όμως" φορτωμένη στις σχεδίες των καστανών ματιών σου που μοναστηριακά δάκτυλα φροντίζουν να βυθίζουν μη τυχόν και ξεφύγεις από κισσούς ποτάμια που στο μπαλκόνι σου ξέχασαν την κοίτη τους φεύγοντας.

Ήταν και οι εποχές πριν τον αφανισμό αρχιτεκτονικής της ανοικτής γης, στο φοιτητικό μπαράκι στην Πατησίων δίπλα από την σχολή που ροκάνιζε σιγά σιγά την νεότητά σου ανάμεσα στην μίκρο και μάκρο οικονομία σπάταλων κοινωνών νανοκοσμικής γνώσης. Lowenbrau και Scorpions στα ηχεία, με παιγμένη την επανάσταση στο τάβλι και στο αχτένιστο κεφάλι φορεμένα τα μπιγκουτί προσωρινής αναρχίας. Τα ζάρια δεν έφερναν το ποθητό αποτέλεσμα αλλά ποιός είχε ανάγκη την τύχη όταν είχε στο στόμα του άφιλτρο τσιγάρο προσδοκιών. Κάθε τζούρα, δίχως κοσκίνισμα, ολοταχώς κατέβαινε στην ύπαρξη. Ακόμα και όταν χαρτιά παίζατε, έβαζες τον μπαλαντέρ πάνω στο τραπέζι αναποδογυρισμένο να κοιτά την άρνηση βοήθειας.

Τώρα ακόμα και το νερό που πίνεις έχει περάσει από έγκριση. Σκέφτεσαι πως κάπου υπάρχει μυστικός παγκόσμιος οργανισμός εμφιάλωσης. Προσπαθείς ακόμα να απαντήσεις αν εργαστηριακό ή γνήσιο προιόν γεννήθηκες αλλά έμαθες να πληρώνεις τα παράβολα υπέρ της τακτοποίησης της περιφρονημένης χείρας συμπαράστασης. Nothing is for free ...

Και κρυφά αναπολείς το Hermitage όπου εκεί είδες τα πλάσματα που αιώνια κολυμπάνε κόντρα στο ρεύμα του καταρράχτη. Νηστικοί με την ασκητική στο κύτταρο τους αποτυπωμένη ξεκινούν για το ταξίδι που τις περισσότερες φορές καταλήγει στον θάνατο. Από τα λίγα δημιουργήματα της φύσης που μέχρι να πεθάνουν καπνίζουν άφιλτρες τις αναμονές.
Στην πραγματικότητα τα μισείς γιατί εσύ δεν έχεις καταλάβει πότε έγινες όμηρος της κατεύθυνσης. Χωρίς μια φορά να τολμήσεις το άλμα του σολωμού.


Μαρία Ροδοπούλου.

Δεν φταίνε οι κυνηγοί που παραφυλούν αλλά το μάθημα

που σ' έχει σε λεία μετατρέψει

Λιάν Ντρέικ (Εισαγωγή) - Μυθοπλασία

 

 

Μάιος 2016

Νήσος Hisha

Η Ηλιάνα στάθηκε στην άκρη του κατάλευκου σπιτιού βυθισμένου λες στην καταγάλανη θάλασσα
ατενίζοντας έναν ξένο για εκείνη ορίζοντα χωρίς στην πραγματικότητα να τον βλέπει. Έξι μήνες σε ένα απαράμιλλο σχεδόν άγνωστο νερένιο παράδεισο και ήδη ένιωθε την ανάγκη διαφυγής. Ναι, ήταν ευγνώμων στους θείους της που της είχαν δώσει επ’ αόριστο την κατοικία τους σε ένα απόμακρο κομμάτι της Κίνας για ν’ αναρρώσει αλλά εκείνη ήταν έτοιμη εδώ και μέρες να φύγει.
Ακόμα και το μακρινό κρώξιμο κάποιου άγνωστου πουλιού και ο ελαφρύς κυματισμός της θάλασσας, την έκαναν πλέον να θέλει να φωνάξει παρακινούμενη από κάποιο ακαθόριστο ακόμα συναίσθημα.
Έβαλε τα χέρια στη λεπτή μέση της και έκανε μια αστεία γκριμάτσα «Η Λιάν Ντρέικ, Ηλιάνα Δρακοπούλου κατά τον ελληνικό κόσμο, παγιδευμένη στο κάπου όπου τίποτα δεν συμβαίνει, με εφόδια μια φωτογραφική μηχανή, δέκα ήδη ζωγραφισμένους καμβάδες κι ένα λάπτοπ γεμάτο μέιλ» είπε φωναχτά αλλά ακόμα και η φωνή της δεν είχε ηχώ σ αυτήν την άτιμη γαλαζοπράσινη ερημιά.
Πριν 15 μήνες ήταν στην Νότιο Αφρική, ετοιμάζοντας το σπουδαιότερο άρθρο για απομονωμένες φυλές και για σπάνια είδη ζώων προς εξαφάνιση όταν έπεσε πάνω σε διαμάχη μεταξύ δύο από τις φυλές που φωτογράφιζε και συνέλλεγε στοιχεία. Μπορεί το τέλος της πεντάμηνης έρευνάς της να ήταν άδοξο, σκέφτηκε, αλλά το υλικό που τελικά είχε συγκεντρώσει ήταν μοναδικό. Είχε ήδη βραβευτεί στα Διεθνή Φεστιβάλ για φωτορεπόρτερ και πολλά οικολογικά-πολιτικά περιοδικά της έστελναν αιτήματα για ανάληψη έρευνας, φωτογραφίας κι άρθρων.  Ήθελε να φύγει αλλά ένας παράλογος τρόμος την κρατούσε όμηρο σ αυτό το καταφύγιο. Εκείνη τη νύχτα φωτογράφιζε ένα κοπάδι από αφρικανικούς πιγκουίνους, απειλούμενο είδους, όταν έπεσε ο πρώτος πυροβολισμός.
Το επόμενο που θυμόταν ήταν να την μεταφέρουν αιμόφυρτη με ελικόπτερο στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Παραλίγο να μείνει παράλυτη εξαιτίας της σφαίρας που είχε σφηνωθεί κοντά στην σπονδυλική της στήλη. Όταν γύρισε στην Ελλάδα ήταν αποσκελετωμένη και είχε χρειαστεί μήνες φυσικοθεραπείας για να συνέρθει σωματικά. Αλλά από τότε ο φόβος ήταν μόνιμος σύντροφός της. Οι γονείς της και η αδερφή της μητέρας της με τον άντρα της τελικά της είχαν δώσει τη διέξοδο.
Η θεία της η Ελένη όταν είχε χωρίσει από τον πρώτο της σύζυγο ήταν 36 ετών και σχεδιάστρια ρούχων. Είχε αποφασίσει τότε να κάνει ένα ταξίδι στην μακρινή Ασία για να κάνει ένα δώρο στον εαυτό της και για να εντρυφήσει στα κινέζικα υφάσματα αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν άντεχε εκείνη την εποχή να είναι στον τόπο όπου ένιωθε προδομένη. Κι ίσως μόνο μετά από δύσβατους δρόμους να φτάνεις στο υπέροχο μονοπάτι του πεπρωμένου σου.  Σε μια ονειρική διαδρομή με το τραίνο από το Πεκίνο στην Σαγκάη είχε γνωρίσει τον θείο της, τον έλεγαν Γινγκ και ήταν από την Σαγκάη της Κίνας. Ένας τολμηρός, έξυπνος, καλοσυνάτος και πανέμορφος – είχε πει η θεία της όταν ήρθαν μαζί στην Ελλάδα – Κινέζος της είχε κλέψει την καρδιά. Κι αυτή δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παρά άλλο να πει ναι, είχε πει τότε γελώντας μπροστά στην ίδια και στους γονείς της.

Η Ηλιάνα κοίταξε την φωτογραφική μηχανή που είχε ακουμπισμένη στο τραπέζι δίπλα της.
 Η μοναδική της συντροφιά σε όλα τα μοναχικά ταξίδια 7 ετών πλέον και η πιο έμπιστη φίλη της. Μέσα από τον φακό της είχε αποτυπώσει μοναδικές ιστορίες ομορφιάς, σκληρότητας και φρίκης. Αλλά χωρίς αυτήν δεν μπορούσε να κοιτάζει κατάματα τον κόσμο. Την πήρε στα χέρια της και την στριφογύρισε αναποφάσιστη. «Θα μπορούσα έστω όσο είμαι εδώ να φωτογραφίσω όλο το νησί και τις βραχονησίδες του» μονολόγησε. Ήταν από τα λίγα μέρη που δεν είχε αποβιβαστεί η βαριά τουριστική βιομηχανία. Ήταν αραιοκατοικημένο, τα σπίτια λιγοστά αλλά φρούρια ως επί το πλείστον. Ξεκάθαρα ένας τόπος όπου έρχονταν όσοι αποζητούσαν να είναι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ο θείος της, που είχε χρόνια μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες υφασμάτων στην νότια Κίνα, είχε αγοράσει το σπίτι από μια διάσημη ηθοποιό της Κίνας.
Κοίταξε τα χέρια της, έτρεμαν λίγο από την ιδέα να χρησιμοποιήσει τη φωτογραφική μηχανή.
Αλλά ο φόβος ήταν αδιέξοδος δρόμος κι εκείνη έπρεπε πια να σπάσει αυτό το φράγμα.
Γύρισε το βλέμμα της προς την ερημική παραλία με τους καταπράσινους βράχους να δεσπόζουν από πάνω της. Μόνο το απόμακρο κρώξιμο περαστικών πουλιών ακουγόταν σε όλο το νησί και το τεμπέλικο κύμα που το καταβρόχθιζε η αχόρταγη στεριά. Το σπίτι που ήταν στην απέναντι μεριά του όρμου, φαινόταν όπως πάντα έρημο σα νεκρό κήτος καταμεσής της γης.  Ήταν σίγουρη ότι δεν ήταν ακατοίκητο γιατί πριν λίγες μέρες είχε ακούσει ελικόπτερο να προσγειώνεται κάπου κοντά και τα βράδια η βίλα ήταν φωτισμένη και μες στης νύχτας τη σιγαλιά, κάποιος έπαιζε το παραδοσιακό κινέζικο όργανο, το γκου τσιν. Η μουσική από το γκου τσιν, την έκανε να νιώθει μια ανεξήγητη νοσταλγία, λαχτάρα για κάτι που δεν είχε ποτέ. Ένα ανεξήγητο συναίσθημα, που την έκανε να νιώσει ότι έπρεπε πλέον να φύγει από το καταφύγιο της. Ίσως το ένστικτό της να την προειδοποιούσε ότι επρόκειτο να συμβεί κάτι που θα ταρακουνούσε τη ζωή της πάλι συθέμελα.



Συνεχίζεται...



Μαρία Ροδοπούλου