χρώμα

Ακίνητη με μάτια σφαλιστά
Το μυαλό  
κηλίδα σκουριάς σε κάγκελα λευκά

- είμαι μια μικρή σαύρα
πάνω σε μαύρο βράχο
και αλλάζω με τόση ταχύτητα
τα χρώματα στο κορμί μου
που αφήνω άναυδο τον διπλανό μου χαμαιλέοντα
Τότε ανασηκώνονται όλες οι πεταλίδες
με κόπο θα έλεγα

κι αρχίζουν να με χειροκροτούν

ή μια πολύχρωμη πεταλούδα
αμέριμνη
πάνω στο γέρικο και ψειριασμένο κεφάλι
ενός ιπποπόταμου

ψιθυρίζω μυστικά του ανέμου
στο βρώμικο αυτί του
Τον λυπάμαι
είναι τόσο θλιμμένος
που στο τέλος μένω μόνιμα εκεί

Μια μικρή φανταχτερή κορδέλα
στο κεφάλι τεράστιας γκρίζας λύπης

μικρές ιστορίες χωρίς νόημα.
κάποτε γράφτηκε
ένα  μοναδικό παραμύθι
που ήταν πέρα για πέρα αληθινό
και από τότε δεν έμεινε άλλη αλήθεια
για να ιστορήσω.

Και είναι γεγονός ότι μου αρέσει να δείχνω
συμπόνια στις μικρές φαντασιώσεις μου,
να είμαι ένας μικρός πολύχρωμος πρωταγωνιστής
σε ένα ασπρόμαυρο κόσμο-

Σκέφτομαι καμιά φορά,
πως όλα θα είχαν αίσιο τέλος
αν δεν είχα την ακατανίκητη περιέργεια
να ανοίξω τα μάτια μου

Φανταστείτε τον τρόμο μου
όταν διαπίστωσα
πως εγώ είμαι άχρωμη
σ’ ένα κόσμο που σφύζει από χρώματα.


Μαρία Ροδοπούλου


Στην Μαίρη, ουράνιο τόξο για τους φίλους κι αγαπημένους

Οργή

I.

Mε έναν τρόμο
στο μέτωπο καρφωμένο
σας διασχίζω
Μεσίστια τα μάτια πλέον ...

II.

Όμως Πείτε
Αλήθειες θέλω μόνο !

Πώς ολόκληρη θα με λεηλατούσατε
Αν μόνη δεν υπέκυπτα
στα θανάσιμα τραύματά σας;


III.

Και να μαι

έτοιμη πλέον
εμπρός στα αμφίδρομα μονοπάτια

Στις προπατορικές λέξεις
Θα παραδοθώ

Άνευ όρων ...


IV.

και πόσο ακόμα
αγκώνες θα λυγίζω
ξεσταχιάζοντας κορμί
από άσπερμες λέξεις

- αχ ! οργή
οργή
οργή

καμιά συνουσία πια δεν σε χωράει-

έχω διαβεί τοίχους
με τις πέτρες αγκυλωμένες
στα μάτια μου
και τους γειτονικούς φράκτες
σκαλωμένους στα γόνατα

έχω καταποντίσει
ολόκληρες θάλασσες
σε μιας βουνοκορφής
το διάσπαρτο ύψος

ολόκληρη
μια οδυνηρή μεταμφίεση

- και να γνωρίζατε
το μίσος μου για τα γυμνά σας στόματα -

πόσο ακόμα θα διασχίζω
μονόδρομους τοίχους
με διπλής όψης καθρέφτες
μόνο και μόνο
για μια ψευδή προσέγγιση

V.

Αφήστε με λίγο
πρόσωπο να κρύψω
στο παλτό σας

κρυώνω γλιστρώντας
στις παγωμένες επιφάνειες
των πλευρών μου

αφήστε με λίγο
έστω και αν οι τσέπες σας
μυρίζουν ναφθαλίνη

ένας παροδικός περίπατος είμαι
στα ματωμένα πέτα σας


Επίλογος

κι όμως τίποτα δεν έχει τελειώσει
επειδή
οι άνθρωποι
σαν τις μαργαρίτες είναι






Μαρία Ροδοπούλου