Η μονοτονία της γελοιότητας

Παύση εργασιών στην φρίκη
για έκτακτο γύρισμα στους αστεϊσμούς

Το σάλιο έτρεχε από την στραβωμένη ψυχή, πύο σαπισμένης πληγής. Ανεπανόρθωτη ζημιά στην σοβαρότητα μιας τετελεσμένης φρίκης.  Μπεκρούλιακες βρυκόλακες και λιγδιασμένες σημαίες μαζί με την επισημότητα που αρμόζει στις καλοντυμένες κουτσουλιές, σφραγίζουν με βουλοκέρι την ανικανότητα. Μια κακομούτσουνη και καθόλου συμπαθητική,  γριά περιφέρεται στους δρόμους με τα στήθια κρεμασμένα στην πλαδαρή κοιλιά, η ξεχειλωμένη κυλότα, σύμβολο του συνδικάτου επαναστατημένων νεκρών.
Μοναδική ένδειξη ανθρώπινης λύπης, το τραβηγμένο λαστιχάκι της ξεθωριασμένης κυλότας. Κρέμεται στο πλάι, σαν ένα μικρό ανεπαρκές σχοινί σωτηρίας ή διαφυγής.
Στα πόδια της, απόψε, σέρνονται managers με σοβαροφανή γυαλιά στα υποκριτικά κουρέλια της ταπεινοφροσύνης και στο κεφάλι της κορώνα μια και μοναδική ώρα θνητής δόξας. Τι θλιβερή η μονοτονία που στα χέρια σου κρατάς.
Σαν ένα φλάουτο που γεννήθηκε κωφάλαλο, ούτε μια νότα δεν άκουσε, μηδέ ξεστόμισε ποτέ. Φιλάσθενες φιλοδοξίες εν όψει. Κακόμοιρο παιδί...
Το βράδυ, μετά την έκτακτη προβολή, έχουμε σουαρέ στο μικρό κοιμητήριο που κρυφά χτίστηκε κάτω από τα θεμέλια του σπιτιού μας. Επίτιμος καλεσμένος, η γελοιότητα.


Μαρία Ροδοπούλου

10η Ημέρα κατολίσθησης

Είχε γεμίσει ψείρες
το ψωμί
όσο εμείς κοιτούσαμε αλλού

Εξάλλου
είχαν πάψει να κρύβονται
στην σοφίτα τα θηρία
μόλις ολοκληρώσανε την αποκαθήλωση του ήλιου
ορμήξανε να ξεσταχιάζουνε την σάρκα
στην άκρη πετούσανε τον άρτο
σήμαναν μεσάνυχτα
οι προσευχές στις ώρες
κι έσταξε όξο και χολή ο νους
στο θεϊκό δρεπάνι
ήταν η ώρα που σιώπησαν για πάντα
οι καμπάνες         
ενώ εκείνη χάζευε ένα μικρό λεκέ στο μάτι
σώθηκε του καντηλιού το λάδι
κι ο θεός δεν μύριζε πια λιβάνι

Άθελά της στράφηκε
στην ερημιά του κόσμου
αντίκρυσε την μοίρα άδεια απ’ανθρώπους
κι αντίκρυσε στα μάτια τους
μια παγωνιά ανθισμένη
ανάμεσα στα νύχια
έπαιζε ο ίσκιος τους λαούτο
κι ήταν φτιαγμένες οι χορδές
με τους ανθούς της λησμονιάς
 

Μαρία Ροδοπούλου