Βαρυποινίτες

Όπως όφειλε ο ύπνος μες στα θολά νερά του
μοίρασε απλόχερα  μαχαίρια στα φεγγάρια
εκείνα με την σειρά τους
 ύφαναν το αίμα στα βασιλεμένα τσίνορα
και ο γκιώνης
μανιώδης χαρτοπαίκτης του ανέφικτου
αμήχανος μπροστά στο έγκλημα

πέταξε την τρυφερότητα στο χώμα
 και ξεκίνησε
αργοπορημένα όπως μολόγησαν μετά τα μάρμαρα
τα εγκώμια στους νεκρούς
Κακοποιημένη συνέχισα το κολύμπι

πάνω στον εγκληματικό φράχτη
ενός ύπνου
που μοίραζε στους βαρυποινίτες σαν και μένα

αμφίσημες μάρκες

Στο επόμενο γύρισμα της ρουλέτας να θυμηθώ
να μην ποντάρω
σε τυχοδιωκτικούς κρουπιέρηδες της νύχτας


Μαρία Ροδοπούλου

Τίποτα το συνταρακτικό

Δεν συντελέσθηκε κανένα σπουδαίο γεγονός
η μέρα ήρθε και πέρασε
με εκείνο το σινιάλο της άπραγης αμαρτίας
Μόνο η θάλασσα είχε τραβήξει
τα αρμυρά πέπλα της λίγο πιο μακριά
από τα διψασμένα πέλματά μας
όσο εμείς διασχίζαμε τις ώρες
καπνίζοντας  βαριεστημένα την ζωή
ούτε ένα λεπτό δεν έκλεισαν τα μάτια
έστω μια υποψία υγρασίας
στα τσίνορα
ούτε καν μια ανεμοδαρμένη θύμηση
δεν στάθηκε ικανή
περαστική από φανάρι σε φανάρι
κάγχασε και συνέχισε την πορεία της
προς την λησμονιά


Τίποτα το συνταρακτικό
Εξάλλου σε λίγο σκοτεινιάζει…



Μαρία Ροδοπούλου

Misty Paths

http://pdphoto.org/

We run
through the misty paths
of our life
Blind and terrified

Every step in the way
terror seizes our heart
Yellow eyes shine in the Dark
Horrible
beasts are hungry for us

We feel the cold touch
Of Death
As it threatens our
Own Existence

Every day we fight
Demons
And every night
we battle with our own Dreams

Horror is our constant
companion
into this endless
journey

A holy quest we have begun
But we fear that
Darkness will soon consume
Our souls

The Gates of Hell Are open

It’s Master has cast
a Black Invitation for
Us mortals




Μαρία Ροδοπούλου

Μαθηματικές πράξεις απελπισίας

το περίεργο είναι
πως πριν οτιδήποτε συμβεί

όλα άρχισαν σιγά - σιγά να αλλάζουν κατεύθυνση

Ίσως πέρασαν 5 χρόνια
10 χρόνια
15 χρόνια
20 χρόνια

ίσως από την γέννηση στα πάντα όλα είχε δωθεί πειραγμένη πυξίδα
αλλά ποτέ δεν ήμουν καλή στην αριθμητική πρόσθεση της αγωνίας
Πάντα ήμουν άριστη στην γεωμετρική πρόοδο της απελπισίας

Όλα άρχισαν σταδιακά ν' αλλάζουν κατεύθυνση
πριν καν συμβεί οτιδήποτε

Όταν άκουσα τον λόξυγγα της ψυχής της
συνειδητοποίησα την ανεξέλεγκτη οργή
που χυνόταν από κάθε πόρο της ύπαρξης

εσύ είσαι μαστουρωμένη χτυπώντας ενέσεις αυτολύπησης
και εγώ είμαι νεκρή.

δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ, κατέληξε μουρμουρίζοντας τρυφερά στον δείκτη που είχε απαράδεκτα μακρύνει από τα πολλά χρόνια εγκλεισμού στην κάποτε νέα πτέρυγα
διότι το παλιό ξενοδοχείο είχε πια τόσους ένοικους που τα πόδια τους έμπαιναν στο διπλανό
διαμέρισμα. Και δεν ήταν αυτό που έκανε τους ένοικους να διαμαρτυρηθούν αλλά
το να αφήνεις και τα μαλλιά σου να πέφτουν στο δικό τους κρανίο αυτό ήταν μη αποδεκτό.

Έχω θυμώσει
Είμαι θυμωμένη.
Είμαι πολύ θυμωμένη.




Μαρία Ροδοπούλου

Στοιχειωμένα Αποφόρια

Κι έτσι κάπως βρόμισα τα μάτια μου
χαϊδεύοντας ξένους εφιάλτες
δίνοντας νερό σε βλέφαρα στεγνά
και ταΐζοντας πλανόδια χείλη
Κάποιος κρυφοκοιτάζει
της κάμαρης μου τα στρωσίδια
και είναι οι πέτρες του πολλές
αποφόρια στοιχειωμένης ψυχής
ρίχνει δόλωμα στην σιωπή

εδώ, φίλε μου, γεράσαμε
η συγκομιδή της σάρκας
σταμάτησε τον περασμένο αιώνα
τώρα
πετάμε λίγο πιο πάνω από σένα
με τις πέτρες μας
στήσαμε  μνημείο πεσόντων πόθων
και κυνηγάμε τους ανέμους
ακούγοντας μόνο τον ουράνιο λυγμό

Εγώ;
παράθυρο ανοιχτό τις νύχτες
και το μόνο άλυτο αίνιγμα
εκείνο της σκιάς
που πετάει στο πλευρό μου


Μαρία Ροδοπούλου