24 Σεπ 2016

Έξαλλη

Με τραυματίζει η επαφή με τον ρεαλισμό
Γεμίζει το στόμα
τα μάτια
το μέτωπο
χώμα...




Είμαι έξαλλη
Ως απομονωμένο περιστατικό
δεν είναι αξιοπερίεργο
Σαν να κοιτάς ένα συγκεκριμένο
σβώλο λάσπης
ή ένα πεσμένο σάπιο φρούτο
αγνοώντας την παρέα του
Συμβαίνει σε όλους
ακόμα και στις ομοιόμορφες μαργαρίτες
στη ταπετσαρία
ενός γέρικου δωματίου
Κάτι πεθαμένο
κάτι ανύπαρκτο
μηδενισμένο
οδυνηρά κλαίει στην μοναδική γωνία
Η σβησμένη κάμαρη της ζωής
Από πάνω
χαραγμένο με παιδικά γράμματα
τ’ όνομά του
Ο χώρος δεν προσφέρει ουδεμία αποζημίωση
Τη παραμικρή επανόρθωση
Αλλά ας είναι

Ανεβαίνω σε κείνο το βουνό
που επιδεικτικά αρνείται την παρουσία μου
παραμερίζω την ομίχλη από τα φρύδια
και κοιτώ τριγύρω
σβησμένη σαν σάβανο
σαν το γέρικο δωμάτιο
που άφησα για ένα δράμι ονείρου

Κοιτώ την ρηχή γη που απλώνεται
θερισμένη στα θνητά πόδια


Εξ αδιαιρέτου όπως κι εγώ
Έξαλλη όπως κι η κόρη της
εγώ



Εκ των υστέρων υπόμνημα

Προς το παρόν
ζω στο ακριβό μέλλον
εξαργυρώνοντας ματωμένο παρελθόν

Η κόρη του αγαπημένου Πέτρου
εγώ
Πατέρα
εγώ




Μαρία Ροδοπούλου



20 Σεπ 2016

Είχε πολλά να πει...

Είχε πολλά ακόμα να πει. Ο θάνατος τον διέκοψε στις 20 Σεπτεμβρίου 1971.

"Ανάμεσα στα κόκαλα

μια μουσική :
περνάει την άμμο,
περνάει την θάλασσα.
Ανάμεσα στα κόκαλα
ήχος φλογέρας
ήχος τυμπάνου απόμακρος
κι ένα ψιλό κουδούνισμα,
περνάει τους κάμπους τους στεγνούς
περνάει τη θάλασσα με τα δελφίνια.
Ψηλά βουνά, δεν μας ακούτε!
Βοήθεια! Βοήθεια!
Ψηλά βουνά, θα λιώσουμε,
             νεκροί με τους νεκρούς" Γεώργιος Σεφέρης, Κάιρο Αύγουστος 1943.

Αφιέρωμα στον Γιώργο Σεφέρη που υπηρέτησε
την ελληνική ποίηση κι ένας απ'αυτούς που την έφερε

κάτω από τα παγκόσμια φώτα της δημοσιότητας το 1963
με το βραβείο Νόμπελ.

Εδώ



                                       

7 Σεπ 2016

Πεσμένοι τρούλοι



Πεσμένοι τρούλοι κι άφωνες καμπάνες
Αφανισμένοι κι οι δυο
στις θαμπές αγιογραφίες
μ’ αταίριαστα κλειδιά στις τσέπες
Κωφάλαλα μάτια
στις κλειστές γρίλιες
καταγράφουν γειτονική δυστυχία
Εκ γενετής άνθρωποι ξεφλουδίζουν
τον νεκρό θεό από τα χέρια
μόλις ο κόκκορας λαλήσει τρις
κι ένα κειμήλιο κρεμασμένο ανάποδα
τραγουδάει φάλτσα τον καημό του
Στριμώχνονται οι γυναίκες
στ’αχυρένια πετραχήλια των αντρών
και τα παιδιά
τρέφουν τα σκοινιά
τις κρεμάλες
ζαχαρένια γαϊτανάκια
τυλίγονται γύρω απ’τις οχιές
θανάσιμος εναγκαλισμός
κι ω ναι νιώθω βλάσφημη
καθώς ξαπλώνω πλάι σου τα βράδια
Κοιμάμαι μαζί με ένα φονιά
κι εσύ πλαγιάζεις με το αγαπημένο σου φίδι

Κομμάτια γκρεμισμένων ναών κι οι δύο




Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive