22 Μαΐ 2020

Η Δευτέρα Παρουσία του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς



Στριφογυρίζοντας ολοένα σε μια σπείρα που πλαταίνει
Το γεράκι δεν μπορεί τον γερακάρη ν’ ακούσει
Όλα καταρρέουν
Ο πυρήνας ν’ αντέξει δεν μπορεί
Η αναρχία εξαπλώθηκε στον κόσμο
Η γεμάτη αίμα παλίροια  ξεχύθηκε
κι ολούθε πνίγηκε της αθωότητας η τελετή
Οι καλύτεροι άδειασαν από πεποίθηση
ενώ οι χειρότεροι γεμίσανε σφοδρό πάθος

Σίγουρα, μια αποκάλυψη πλησιάζει
Σίγουρα η Δευτέρα Παρουσία είναι κοντά
Η Δευτέρα Παρουσία! Μόλις ξεστόμισα τις λέξεις
μια αχανής εικόνα της Συμπαντικής Ψυχής
θάμπωσε την ματιά μου
Κάπου ανάμεσα στις άμμους της ερήμου
μια μορφή με σώμα λιονταριού
και ανθρώπινο κεφάλι,
με βλέμμα άδειο και σαν του ήλιου ανελέητο
κινεί τα δυσκίνητα μεριά του
ενώ τριγύρω του πετάνε
οι ίσκιοι οργισμένων της ερήμου πουλιών
Το Σκότος πέφτει πάλι αλλά τώρα ξέρω
πώς είκοσι αιώνες ύπνου βαθύ
ταράχτηκαν από ένα λίκνο που κουνιέται
Και ποιο άγριο θεριό, που έφτασε τελικά η εποχή του,
αργά βαδίζει προς την Βηθλέεμ
για να γεννηθεί;


Απόδοση στα Ελληνικά

Μαρία Ροδοπούλου

21 Μαΐ 2020

Συναρμολογημένος παράδεισος


Ο ήλιος σαπίζει
με τις αχτίδες βουλιαγμένες
στο καφετί απομεινάρι τ’ ουρανού
Μια ανάμνηση εκείνης
που δεν ήρθε
κρέμεται σημαία ανακωχής
στον εξώστη της θάλασσας
Στον παράδεισο
το σκυλί μας κλαίει
το κεφάλι του ακουμπάει
στα χαμένα πόδια του πατέρα
εκείνος στέκει σ’ ένα σύννεφο παρακάτω
ξεφλουδίζει το νεκρό αυγό
και σκορπίζει τα κομμάτια του
στους ανθισμένους κήπους
Η ακύρωσή της
οδηγεί σε άλλα ξέφτια δρόμων
Η κυκλώπεια ανοχή της
διαπερνά τις άγαμες πτέρνες
μονόφθαλμων αγγέλων
~ Η ιστορία δεν έχει τέλος αλλά γνωρίζει να στρίβει στις μετωπικές γωνίες ~
Στον παράδεισο
το σκυλί μας γαβγίζει χαρούμενο
στο πλάι του ο πατέρας
κουνά το κεφάλι καταφατικά
Εδώ δεν έχουμε πόδια, λέει στην φίλη του
και αυτή χαμογελά
κρατώντας απαλά στα δόντια της
ένα συναρμολογημένο αυγό
Η  νοσταλγία εκείνης
που ματαιώθηκε
εξαναγκάζει σε ισορροπία
τις εκκρεμότητες

Ο ήλιος  σαπίζει
βυθισμένος
στο καμένο ερείπιο τ’ ουρανού
Η απουσία εκείνης
που διαλύθηκε αλλά όχι
διπλωμένη σημαία
στα μαύρα γόνατα των  ανθρώπων 


Μαρία Ροδοπούλου

15 Μαΐ 2020

Ληγμένες στρογγυλές ιστορίες


Κι ήταν το πάρκο γεμάτο από τα απομεινάρια μας.
Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί μια τόσο συνηθισμένη μέρα εκτός από το να επιδοθούμε σε άγρια κωπηλασία προς την υποταγή για άλλη μια φορά όσο και αν η γλώσσα μας δημιουργούσε ισχυρά αντίθετα ρεύματα. Και τους το είχα πει, μόνο αν  την βάρκα βυθίσεις  θα μάθεις εάν ξέρεις να κολυμπάς. Αλλά πως πετάς τις χειροπέδες όταν σε έχουν μάθει να πιστεύεις πως σωσίβια είναι;

“Ποτέ δεν πήρα προαγωγή. Δεν έγινα τρανταχτό ουσιαστικό. Ένα πέρα – δώθε αντωνυμιών ήμουν.  Όταν έφτανα στο τελευταίο κεφάλαιο, αυτοκτονούσα στην ύστατη αυτοκρατορική περισπωμένη της ραχοκοκαλιάς τους. Η θηλιά ως ελάχιστη αμοιβή δινόταν στους μεταφορείς που γέμιζαν τις τρύπες με τα πεσμένα μάτια μου. Με την σεμνότητά μου τάϊζαν αδέσποτα, λιμασμένα πρόσωπα. Και έτσι κατάντησα να παίζω σαξόφωνο στα σαγόνια που βρωμοκοπούν ανεπάρκεια»  είπε στον μίμο που είχε απλώσει το καπέλο του απαιτώντας κι εκείνος το αντίτιμο της ακρόασης.


 «Εγώ, της είπε μια γυναίκα από το πλήθος γλείφοντας το make up του μίμου,  αρκέστηκα στο να ξεκληρίζω όλα τα θαμμένα.  Μετά διαμαρτύρομαι έντονα για την χρωματιστή γλώσσα μου που παθαίνει κλειστοφοβία μόλις κοιτάζεται στον καθρέφτη.  Αλλά τουλάχιστον με ανακουφίζει η κατάργηση των διάσημων απορρήτων. Κι ας φαίνομαι στο στόμα τους παραγινωμένη γόμα. Κάποτε βέβαια πρέπει να λύνω τις ανισώσεις και έτσι αναγκάζομαι να συμμετέχω στα παιγνίδια μπόουλινγκ που διοργανώνουν. Ως κορίνα.»
Μια άλλη που κουβαλούσε στα χέρια μαξιλάρια μονολογούσε γαργαλώντας με ένα φτερό πουπουλένιο τις πατούσες μιας περαστικής σαύρας που έκπληκτη παρακολουθούσε τα περιθωριακά πλευρά του κόσμου να μιλούν.
«Μνήσθητι κύριε έλεγε με την διχαλωτή σκέψη της. Δεν ήξερα πως και τα τυχαίως γεννηθέντα ουσιαστικά έχουνε φωνή»
«Εγώ δεν κοιμάμαι ποτέ χωρίς τα μαξιλάρια μου. Τρία κάτω από την ευθύνη για να μην την πιάνει ο λαιμός της.  Δύο στην συνείδηση για να μένει επίπεδη και να μην παχαίνει  από ύποπτες ενδείξεις. Ένα στην μέση των ελπίδων για να μην κοψομεσιάζονται από την αναμονή. Και πάντα με τα πόδια ανασηκωμένα γιατί εκεί που έχουν φτάσει τ’ όνειρα κινδυνεύουν στο πάτωμα να σωριαστούν.  Θα’ ναι ο θόρυβος μεγάλος και φοβάμαι μην τυχόν και το θαρρέψω για σημάδι αναχώρησης από την ανάσκελη θέση».
Αριστερά από τον μίμο και καθισμένη στο γρασίδι ήταν μια γκαστρωμένη έφηβη. Δίπλα της η μητέρα της που κάθε τόσο λίγωνε το αγέννητο με τα ταλαιπωρημένα απορρυπαντικά της χέρια ψιθύριζε
«Κάθε που φτάνω στον γκρεμό εκείνος με προσπερνάει και τα βράδια σιδερώνω επιμελώς τις καινούριες ενοχές που θα φορέσω το πρωί. Αλλά δεν αντέχω και λίγο πριν τα ξημερώματα τις δοκιμάζω όλες μία-μία και το πρωί τσαλακωμένη συστήνομαι στην σφουγγαρίστρα».
Στεκόμουν στην άκρη κοιτώντας όλες αυτές τις  γυναίκες που διαδήλωναν ενάντια στον ατάραχο μίμο. Οι τιράντες του είχαν αρχίσει να χαλαρώνουν και η μέχρι τότε επίπεδη κοιλιά του φούσκωνε επικίνδυνα. Ο αγαπημένος μου είχε κουλουριαστεί στα πόδια μου και ξέπλενε τις πληγές με τους λυγμούς του. Δεν ξέρω γιατί αλλά σκέφτηκα το αερόστατο.  Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα την ζωγραφιά.  Ένα μεγάλο μαύρο αερόστατο με το σχοινί του δεμένο στην άκρη όπου τελείωνε η αλαφιασμένη γη – γιατί αν ακόμα θαρρείτε πως είναι στρογγυλή λυπάμαι αλλά σας δίδαξαν μόνο την μία αλήθεια,  τις άλλες τις έκρυψαν στο αιδοίο της πόρνης που απαλύνει τον στρογγυλό πόνο τους.  Τι αλαζονεία και τούτη. Ανακύκλωση του ίδιου πόνου με διαφορετικές γκριμάτσες θλίψης 
περίμενε υπομονετικά. Σήκωσα βιαστικά τον ερωμένο μου, πέταξα τον αγκώνα της παραίτησης που τον ενοχλούσε στις μασχάλες και μετά  επιβιβαστήκαμε στην μαύρη έξοδο. Με έναν λυγμό του, έκοψα το σκοινί και καθώς άνεμος συνένοχος μας παρέσυρε μακριά, παρακολουθούσα με λύπη όλες τις γυναίκες να πέφτουν στο καπέλο του μίμου.
Τελευταίος μπήκε ο ίδιος με την χοντρή κοιλιά του να κλείνει ερμητικά το μοναδικό άνοιγμα.


όλοι μαζί
τραγικά χαμογελαστοί
αποταμιεύουμε
αυταπάτης
ληγμένα αποφάγια

στην λαχειοφόρο αγορά
όλοι μαζί
τραγικά χαμογελαστοί
γυμνώνουμε

κοιλιά χοντρή

γεμάτη
ψευδαισθήσεων λίπος

όλοι μαζί
τραγικά χαμογελαστοί
προσκυνούμε

την συλλογική ιλαρότητά μας

Υ.Γ
Αχ και πως φροντίζουμε να έχει η αλήθεια το μέγεθος του παντελονιού μας.
Ούτε πολύ στενή ούτε πολύ φαρδιά.
Την αγοράζουμε στο νούμερο που μας πρέπει
για να μας είναι άνετη.

Μαρία Ροδοπούλου

3 Μαΐ 2020

Απώλειες


                                

Θρηνώ εσέ
τα λοιπά βλασφήμιες των καιρών…
και αχ αυτοί οι καιροί
απολιθώματα ανθρώπων
ανατρέφουν







Συχνά  θάνατο μιλούσε
με εννιά σκιές στα φρύδια
και  επτά της Κλυταιμνήστρας πέπλα
ποτέ δεν χόρευε ξυπόλητη
αλλά με τα στήθια βύζαινε τις κόρες
σε μισόγιομο φεγγάρι
στης Αντιγόνης την θωριά
δυο μήλα ανέσταινε
και  ένα καντάρι μίσος
ποτέ δεν ξεπερνούσε της Αριάδνης τον ιστό
γιατί κανείς θνητός δεν θέλει την αλήθεια
και καθώς η γλύκα έλιωνε
στην γλώσσα και στην πίκρα
ταρίχευε μνήμες και νεκρούς
στον  μίσχο των ματιών της
Ποτέ δεν θρήνησε απώλεια
παρά στην τραχηλιά
τους έραβε
κόσμημα θλιβερό
της ανάσας της θηλιά
μα δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο
παρά ένα στοιχείο της φωτιάς
και τρία μέρη χώμα

όλη κι όλη μια θνητή γυναίκα
με τους μύθους αβάσταχτη κληρονομιά
και με ένα ασήμαντο
adagio
το πρόσωπο κάθε πρωί ξέπλενε
από τις θύμισες της νύχτας

δεν ήταν τίποτα σημαντικό
ένα μέρος γη
και  τρία τέταρτα ονείρου

κάποιος της ψιθύρισε
πως ήρθε η άνοιξη

αλλά εκείνη βυθισμένη
στον χειμώνα παραμένει

                                     μαζί με τις απώλειες της


Μαρία Ροδοπούλου

 


Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive