Σκέψεις Πράξη Πρώτη
Και κάποτε
διαλέγεις αν θα είσαι το τόξο ή το βέλος
Οτιδήποτε κι αν επιλέξεις
σιγουρέψου ότι θα είναι δική σου επιλογή
Μην γίνεις σαν τις εποχές
εκείνες δεν έχουν επιλογή
Η Φύση τις διατάζει κι αυτές υπακούν
Όπως τα ποτάμια δεν μπορούν
να πάνε αντίστροφα στον Θεό
έτσι και οι αιώνες περνάνε
αφήνοντας μας να πιστεύουμε ότι είμαστε απλώς νερό
ακολουθούμε τη ροή
τι θα γινόταν όμως αν το χέρι αποφάσιζε
την πορεία;
Τι θα γινόταν αν κάποιος ξεροκέφαλος θνητός
αποφάσιζε ν' αρνηθεί προκαθορισμένη πορεία;
Θα την έβρισκε ούτως ή άλλως μπροστά του
ακόμα κι αν γινόταν τόξο ή βέλος;
Και γιατί προσπαθούμε να βρούμε
το νόημα σε ό, τι μας δίδαξαν;
"Ο γενναίος είναι σκληρός
ή ο γενναίος είναι γενναιόδωρος;"
Τι είμαστε; Ποτάμι; Εποχή; Τόξο; Βέλος;
Σκέψεις Πράξη Δεύτερη
Κάποτε γίνομαι πάνινη κούκλα
γεμάτη συρραφές
άλλοτε είμαι μια νοσταλγία
που καλύπτει σαν αδιαπέραστη ομίχλη
την πραγματικότητα σου
πάντα όμως είμαι οι σελίδες
που αφήνονται στον άνεμο των επιθυμιών
μια ερωτική οδύνη
Τι μπορώ να κάνω;
Όλα αλλάζουν αλλά εσύ ακόμα
μετράς αστέρια και χειμώνες
κι εγώ από πάνινο παζλ
αδημονώ να γίνω η άνοιξη
που θα διώξει όλα τα νεκρά φύλα του χειμώνα
Σκέψεις Πράξη Τρίτη
Να γράφεις χωρίς να σκέφτεσαι
ν' αφήνεις τις λέξεις να τρέχουν
ανήμερα άτια πάνω σε λευκό σεντόνι
να πίνεις τα πιο ισχυρά δηλητήρια
κι αυτά να σε θεραπεύουν
να ζωγραφίζεις λωτούς
στον ουρανό
και να συναρμολογείς για μένα
τον κόσμο ξανά και ξανά
κάθε που εκείνος κομμάτια γίνεται
ακόμα κι αν όλα ξεθωριάσουν
εσύ να υπάρχεις για μένα
εκεί που οι λωτοί ακόμα ανθίζουν
το πιο γλυκό a capella τραγούδι
απόκρυφων
μονάκριβων
απεγνωσμένων
ερώτων
Μαρία Ροδοπούλου
