Άθλιο Εκκρεμές

Ήταν εκείνο το σκιάχτρο
που διέσχιζε το χωράφι
με ένα κόκκινο δρεπάνι
και ένα κοράκι που σκίαζε το μέτωπό του.
Τσιμπολογούσε τα πράσινα μάτια
και γουργούριζε σα χορτασμένη γάτα
«μα ξέρετε, είπε θλιμμένος, δεν είμαι σκιάχτρο
από τότε που πέθανα σκέφτηκα

αντί να τρώνε τα βρέφη που σπέρνω

να τους δίνω τη σιτεμένη σάρκα μου.
Για να μη ξυπνάνε οι φωνές, κυρία"

ψιθύρισε τρομαγμένος
«πρέπει να μολογήσω ότι κι εγώ
στο γραμματοκιβώτιο
βρίσκω όλο προσφορές για τη θέση σου»
απάντησα σκεφτική
και χάιδεψα αφηρημένη τα μαύρα φτερά του.
Όμως είναι που ‘σπασε η αξίνα μου

και δε μπορώ να φυτεύω έμβρυα

και, αλήθεια, δεν ψέγω το παρελθόν

που παρόλο που μου φέρθηκε
με στοργή όταν κρεμάστηκα ,
παραπονιέμαι γιατί ακόμα

σε κείνο το άπληστο δέντρο

αιωρούμαι σαν άθλιο εκκρεμές
Τόσα χρόνια το ποτίζω
μα το αναθεματισμένο

συνέχεια ανθίζει νεκρούς.»
"Εκείνο το βιβλίο φταίει, κυρία
αυτό που ξεχάσατε να υπογράψετε

Κι εγώ που με βλέπετε και κάνω τον κηπουρό

είναι γιατί μου είχε τελειώσει το μελάνι.

Είχα γράψει ένα μεγάλο γράμμα στο Θεό

μα αυτός μου έστειλε δώρο
ένα παλιό παλτό κι αυτό το κόκκινο δρεπάνι.
Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που έφυγα βιαστικός
πάνω σε μια καρέκλα."


Μαρία Ροδοπούλου

Σουρεαλιστικός εφιάλτης από το "Βιβλίο των Νεκρών - Ο Όγδοος Ορίζοντας"

Journey

 

First take a good look into the world
and then search inside you
everything you seek is there
The world is you and you are the world
Reach the peak of a high mountain
Investigate what is beneath
observe what is above
cherish the place around you
Cold eyes but veins full of warm blood
Nature is the eyes of the gods
                do you belong?

But to open your spirit and soul
you have to find the divine Ego
abandon all things considered worldly
Censor only yourself
only then you will understand the pain
of all living beings
Awareness is just a step to reaching You
mind the myriad veils across the minimum distance

nothing can be revealed without
a thousand miles journey
accompanied by sorrow grief tears
and loss

But as the dust finally simmers down
you can enjoy the seductive moon,
Wanderer

 

                                                    do you want to ascend?
                                                       you have to descend first
Along the way don't forget
to smell the fragrance of the invisible presence
and try the salty taste of life

 

Maria Rodopoulou

Cartoon's draft

 

A snow white lotus
             the winter’s bogus
under the vermilion moon
          do not mind the bloody typhoon
a drop of life
      a smile like a knife
into the deep night’s mist
              a spring banquet a queen’s feast
She traveled a thousand miles into this vast land
                    tracing everything with a scarred hand
hiked the silent mountain
             a futile search for youths fountain
crossed the angry river
                  a fragile figure
rested in a cuckoo’s nest
                  celebrating a lies fest
she never cried she never laughed
                 a miserable cartoon’s draft
a jade heart can indeed be hurt

But it will never bend

alas! she succumbed to fate
nothing can be mend
when surrounded by hate


                                                             when the humans cast their spells
                                                                 they catch butterfly's wings
when heavens cast their nets
            they catch  human souls
                                   the butterfly's wings have already perished

Maria Rodopoulou

Τελειώνοντας...

 Αναμνήσεις σαν κατάλευκος νεφρίτης που τρέφεται με αίμα...


Και καθώς ο μήνας των ασφόδελων

που τρέφονται με απογυμνωμένα οστά
και δάχτυλα που προσπαθούν να πιάσουν
τα ντελικάτα άνθη αμυγδαλιάς

φτάνει στον μαρασμό του

κοιτάζει το νεφελώδη ουρανό

φευγαλέες μέρες
προσωρινοί άνθρωποι
αναπόφευκτες εικόνες
μάταιοι καθρέφτες
και μια τζούρα ζωής
Όμως οι φίλοι
νεκρά αστέρια γύρω από θανάσιμα πληγωμένο φεγγάρι

όλα τα περιφρονούν
τίποτα δεν περιφρουρούν

Σαν τα πεσμένα κάστρα
σε 'κείνα τα ξεχασμένα παραμύθια
που δίγλωσσα ζιζάνια
και γλυκερές οχιές
πλέον τα κατοικούν


Μαρία Ροδοπούλου

Πίνοντας τσάι ένα χειμωνιάτικο πρωινό...

 Οι πρωινοί ήχοι θρυμματίζουν τα όνειρα στα περβάζια
και οι ρίζες του ουρανού εισχωρούν βαθιά στο σκοτεινό δωμάτιο
Στέκεται στο παράθυρο που διαιρεί τον κόσμο
πίνοντας τσάι με τζίντζερ
Ανασαίνει
τη μελαγχολία των γυμνών δέντρων
που βαραίνουν απ’ το γκρίζο του χειμώνα
Μια καρδερίνα στέκεται αναποφάσιστη
πάνω σε ένα κλαδί της λεμονιάς
ενώ στο βάθος μια βιαστική αμυγδαλιά
έχει καρφιτσώσει πάνω της ζαφείρια
Κι η σιωπή μέσα της
για λίγο εξιλεώνεται
καθώς ένας κότσυφας περαστικός
κελαηδεί περιφρονώντας τη λύπη των ανθρώπων

Όμως η σκέψη εκείνη ριζωμένη
στο νου ετούτης της γυναίκας

Ακόμα κι αν επιμένουν οι θνητοί
τη φύση τους ν’ αγνοούν
οι εποχές περνούν και στο διάβα τους
εμείς
πεσμένα φύλλα φθινοπώρου
έρμαια της ανελέητης αιωνιότητας


Μαρία Ροδοπούλου