Πίνακας "Ροδιά" από την ζωγράφο Άννα Κανατά

Περίληψη

Ο πλανήτης πυρπολείται.
Το Θηρίο ξυπνάει.
Ερωμένος έσχατος καίει απ’ άκρη σ’ άκρη την γη μαζί με τις βλάσφημες στρατιές του.
Ελάχιστα πλάσματα σώνονται μεταξύ των οποίων και ένα νεαρό Δέντρο.
Με πόδια ανθρώπινα θα διασχίσει την Γη ψάχνοντας τον τόπο που θα μπορέσει πάλι να ριζώσει. Στο διάβα του θα γνωρίσει τον θάνατο, την απόγνωση, τον πόνο των ανθρώπων και θα μετατρέψει την οδύνη σε δάκρυ βάλσαμο για τους πληγωμένους.
Λυπημένο θα βαδίσει μίλια ολόκληρα χωρίς ούτε μια απάντηση στις ερωτήσεις του. Εως ότου αρχίζει η μεταμόρφωσή του, ζωή φυσάει στα λαβωμένα του κλαριά η Μητέρα Φύση. Ό,τι λάβει με τον μεγαλύτερο πόνο θα κάνει δικό του και θα το επιστρέψει στους ανθρώπους ως το μέγιστο δώρο. Την Γέννηση της Ελπίδας.
Όμως ακόμα και στην χαρά του θλιμμένο περπατά. Άραγε θα βρει ποτέ τον τόπο που θα ριζώσει;


To βιβλίο θα κυκλοφορήσει μετά της 21/12 στα κεντρικά βιβλιοπωλεία
Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκη.


Ευχαριστίες στους ποιητές Μανώλη Μεσσήνη, Γιάννη Σκληβανιώτη και Γιάννη Τόλια για τις συμβουλές τους επί του έργου μου και για την ενθάρρυνσή τους.

Στην Άννα Κανατά για τον πανέμορφο πίνακα.

Τον εκδότη μου, Γιώργο Σωτήρχο που όπως πάντα έκαμε εξαιρετική δουλειά

Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ποιήτρια Κατερίνα Κατσίρη
για την ώθηση που μου έδωσε για το συγκεκριμένο βιβλίο όταν
πριν 3 περίπου χρόνια μου είπε να γράψω μια ιστορία με ένα δέντρο που περπατά.

Και μια θερμή αγκαλιά στον σύντροφο της ψυχής μου

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην Μητέρα μου, Αγάθη

Y.Γ.



Σταμάτησαν οι δείκτες, ξέρεις
Τερματισμός εκκίνησης ονείρων
Λησμόνησαν οι εποχές τα Ηλιο-ρολόγια

Τώρα φονεύει η μία την άλλην
με την ίδια σκληρότητα
που οι άνθρωποι κάποτε αγαπήθηκαν μεταξύ τους

Τον τελευταίο καιρό όλος ο χρόνος κινείται γύρω μου

Εστιασμένος δαίμονας πάνω στην ύπαρξή μου

Αλλά εγώ στέκομαι είτε ακίνητη είτε είμαι σε τόση εγρήγορση που οι άλλοι θαρρούν πως οι δείκτες μου έχουν σταματήσει. Πόσο μου λείπουν οι νύχτες του. Τώρα πια μόνο

Οι Φόβοι ξυπνούν. Ανατέλλουν των σεντονιών μου το ακοίμητο ράγισμα. Τα χέρια, αυτόνομα κινούνται να πιάσουν την φευγαλέα λύτρωση αλλά ο νους άγρυπνος τιμωρός τα εμποδίζει. Τα δάχτυλα, ναι, τα δάχτυλα υποφέρουν από θάνατο πριν αυτός αποφασίσει το σώμα δικό του να κάνει.

Πάει καιρός που έφυγες και αναρωτιέμαι. Για σένα, για τις μυστικές σου συνομιλίες με την θεά της σαγήνης και της κατάρας. Αναρωτιέμαι αν είσαι καλά στον κόσμο που για να με τιμωρήσεις παράλληλα τον αλυσόδεσες. Δεν μπορώ να σε δω , δεν μπορώ να τον δω. Μόνο να τον νιώθω, να τον αισθάνομαι. Με απέκλεισες από την καταιγίδα σου. Διψασμένη θεατής στέκομαι τόσο κοντά και τόσο μακριά από την θύελλα σου. Ξέρω ...ξέρω αγαπημένε ότι αυτή είναι η τιμωρία μου. Τόσο κοντά μου να σε πιστεύω αλλά τόσο απόμακρα να σε νιώθω.

Σου γράφω όχι για να σε ικετεύσω ούτε για να σου πω πόσο σε αγαπώ. Ίσως ακόμη είμαι μικρή για να διαβαίνω τις πόρτες αλλά ξέρω που φυλάνε το κλειδί στις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Όχι,ακόμη δεν έμαθα – αν αναρωτιέσαι – να αψηφώ τον κίνδυνο της σημαντικής απάντησης στην μόνη ερώτηση που θα μου κάνει η πόρτα. Σου γράφω για να σου πω ότι απόψε δεν μου λείπεις. Σκέφτομαι ...Όταν ένιωθα κενό , στην πραγματικότητα δεν αγαπούσα εσένα αλλά αυτό που απουσίαζε από μένα.

Θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω για τα σπίτια που δεν έχουν ούτε τοίχους ούτε περάσματα κλειδωμένα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Φαντάζομαι από τώρα τα χείλη σου ανασηκωμένα σε απαλλαγή ενοχής λόγω έρωτα. Όμως σου λέω αλήθεια. Δεν είναι ο έρωτας που καταλύει τον κόσμο και τις ετυμηγορίες του. Η αγάπη είναι ...

Όταν ξεπεράσεις την πλημμυρίδα της έκλειψης τότε θα με δεις. Όχι σαν αντίο ούτε σαν ναυαγό ξεπερασμένης νοσταλγίας , αλλά σαν τον χρόνο που απλά τέλος δεν γνωρίζει.

Καλές Γιορτές Φίλοι μου και σας ευχαριστώ


Μ.Ρ.

Θέλω να μου πεις

Όταν τα βράδια πλαγιάζεις

Όταν ουρλιάζουν στο μυαλό σου
με στόμα κλειστό και θάνατο φλέβες
όλα εκείνα τα έμβρυα που δεν τόλμησες να κυοφορήσεις

Ακούς;

Ή αρκείσαι σε αυτά που ποτέ δεν είχες και ούτε ποτέ θα έχεις

Ή κοιτάς το δαχτυλίδι που έχεις τρυφερά
ακουμπήσει στην πέτρα του φεγγαριού;

- σε γελάσανε στην πώληση, ξέρεις -

Πόσα νεκρά παιδιά σου κρατούν το χέρι
καθώς διαβαίνεις τον ύπνο που σου χαρίστηκε
όχι από γενναιοδωρία
ούτε από καλοσύνη

αλλά από καθαρή τύχη

Οι γείτονες στον εξώστη κάτι λένε

καθώς προσέρχεσαι για την πρώτη σου κοινωνία

Το ακούς;

Όταν γονατίζεις το πρωί και προσεύχεσαι στον Αθώο
με τα χέρια πλυμένα και το πρόσωπο προβαρισμένο σε χαμόγελο γλυκό

Πόσες κόρες διάπλατα ανοικτές
κοιτούν το μάτι του νιπτήρα
Άραγε καταπίνει ότι άθελά τους ξερνάνε;

Πόσους κόσμους θα χωρέσει η αποχέτευση
μέχρι να μπουκώσει ιδεολογίες και δικαιολογίες;

Eίναι τα βλέφαρα ανοικτά
ή μήπως όλη η όραση
στο ποθητό κρησφύγετο ανά-μέσα στα πόδια σου
χαρίστηκε;

Θέλω να μου πεις

Αυτό που φώλιασε στην αριστερή γωνία
της πεντακάθαρης κουζίνας σου
τι είναι;
Εξημερώνεται;

Και αν όχι, πόσους εξολοθρευτές πρέπει να στείλω
για να σε απαλλάξω προσωρινά
από την αγωνία της τρισδιάστατης πραγματικότητας;


Μαρία Ρ.


Κάποιος άνοιξε της Πανδώρας το κουτί
και ξέχασε να το κλείσει
ή άδειο το αγάπησε;

Ό,τι συνέβη

στην γλώσσα στάθηκε για μια στιγμή

- η Γυναίκα και ο Άνδρας

γεννιούνται στα εισαγωγικά των προθέσεων

και αυτοκτονούν σαν τον λάρυγγα μήτρα φτάσουν -

φορτίο αβάσταχτο για τον σάρκινο σταυρό

το συμβάν μεταφέρθηκε αυτούσιο

με τις υγρές κεραίες των φονικών σφηκών

-Προφητείες της γενιάς των υπαλληλίσκων

executive or not

Σκαρφαλωμένα τα μπλουζ της αποτυχίας

στην παράνομη κλειδαρότρυπα

το μόνο που είδαν ήταν να βγάζω τις δανεικές πυτζάμες

και να τις επιστρέφω ευγενικά στους κατόχους τους

Η γάτα μόνο απέμεινε να γλύφει στωικά το τρίχωμά της

μπροστά σε όλη αυτήν βαρβαρότητα

σκεφτόμενη

Και κάποτε δεν αρκεί να μιλάς για σπάσιμο σφραγίδας

πρέπει να σε δουν με τα κομμάτια της στα ματωμένα χέρια σου

Αλλά
τι θα απομείνει, αγαπημένοι μου, αν όλα επιστραφούν πίσω

εκτός από παλάμες μαλθακές που μόνο σε μια εργασία

τόσα χρόνια επιδόθηκαν;

Την έκαναν σύντροφό τους
την νυμφεύτηκαν

Κι όμως την νυμφεύτηκαν

Μαρία Ρ.

Και σαν τ' όνειρο
που τράβηξε τα σκεπάσματα
βαριεστημένο από τον γαλάζιο μας μανδύα

προστάτες μιας μνήμης διαφήμισης

σκέφτηκα
ποιός χρειάζεται υπόστεγο
εκτός από εκείνους που στεγνοί θέλουν να είναι

Σαν το χθες
που το κούρασαν οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι επισκέπτες
πίνοντας το πολυκαιρισμένο λικέρ
στον ξεχαρβαλιασμένο καναπέ όπου άλλοτε έχυναν και όπου άλλοτε ίδρωναν

ή και τα δύο μαζί μα ποτέ ταυτόχρονα

- φύλα με θεέ μου από τα κλαρωτά έπιπλα
ή φίλα με στο στόμα χύνοντας λίγο από το θεϊκό σου σάλιο

η παράνοια δεν έχει αδένες ταπετσαρίες
μήτε θρήνο να συγκρατεί τους πάσχοντες από ανάστημα -

και σαν εκείνη που έστρωνε θάνατο στη γιορτή
- ξεχνώντας να ανάψει το κερί -

είδα την τρύπα πίσω από την ακριβή κρυστάλλινη βιτρίνα

σας είδα μαζί μ' εμένα να παίζουμε ρώσικη ρουλέτα
χωρίς ούτε μία σφαίρα να στοχεύει τ' άνοιγμα

γνωρίζω βέβαια πως από το κλάμα έχουμε πάθει αφλογιστία


Μαρία Ρ.