Αέναο Φως

 
Κι εμείς που μείναμε ζωντανοί
από την οργή του Καίσαρα ποταμού
          με τους νεκρούς συντρόφους
                   να συνεχίζουν το υδάτινο ταξίδι
                                              προς τον Άδη
ξεβραστήκαμε στις όχθες της κάθαρσης
ικέτες στα πέρατα του κόσμου
με τον θρήνο να μας σφραγίζει τα χείλη
αποσβολωμένοι μπροστά στο όρος των Δράκων
Στην αγκαλιά του Πράσινου Δράκου Βαγκάρ
                    ο  Θεμέλιος Λίθος της Τζοχάρ
                           Ιέρεια των Πολεμιστών Αρόι
όπλισε τα μάτια των ικετών με σκοτάδι και φλόγα
τα νέφη παραμέρισαν και φάνηκε ο ουράνιος δρόμος
Κάτω από τους Επτά Ουρανούς
σπάσαμε τις Επτά σφραγίδες των Αγγέλων
με φωτιά και αίμα κινήσαμε
για την Πόλη των Χαμένων Ψυχών
αναζητώντας τους Αγέραστους Νεκρούς
τέκνα του Θεού και της Σελήνης
μετά από έξι χαραυγές
              και τρεις μέρες θάνατο
θα σαλπίσουμε τις Επτά Σάλπιγγες
            στον Πύργο της Εξιλέωσης
Η Σολομώντεια Προφητεία θα εκπληρωθεί
κι οι Πύλες της Αιωνιότητας
θ’ ανοίξουν για τους Ικέτες Θνητούς
χαρίζοντας τους το Αέναο Φως



Μαρία Ροδοπούλου




Βασισμένο κι εμπνευσμένο απ' το άλμπουμ του Alex Papadiamantis
Darkness and Light

Youtube Channel https://www.youtube.com/channel/UCe8ma80bJCCtJkwlQe1VFdA

Μια βροχή σε αναμονή...( Μια τραγωδία σ' εξέλιξη)

 

Πράξη Πρώτη


Είμαι σαν τα ποτάμια
περνώ στο πλάι του απαρατήρητη
αλλά είμαι πάντα εκεί
             μέχρι που θα μας βρει και τους δύο η ξηρασία
είμαι σαν την μακρινή μυρωδιά
αφημένα γιασεμιά στην τραχιά παλάμη
           ένα φεγγάρι που αντικατοπτρίζεται
                   σε ανελέητη νερένια επιφάνεια
σαν το πεπρωμένο
          τυφλή
              ξυπόλητη
                  αρνούμαι την ύπαρξη των ματιών σου
    μια βροχή σε αναμονή
κι ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ
περιμένοντας έναν κόσμο χωρίς τέλος
              
νομίζεις ότι αρκούν όλες οι εποχές;  

               κάποτε θα γίνω η πεταλούδα
που ξεσηκώνεται από τον καλπασμό της άνοιξης

θα είμαι τα ώριμα ροδάκινα
    και τ΄άνθη της πορτοκαλιάς

στην έρημο των ονείρων σου

         σαν ένα σενάριο που δε γράφτηκε ποτέ

σαν ένας ύμνος σε μαραμένα νυχτολούλουδα
    κι ένας ιβίσκος ήλιος
           στα χείλη σου να με περιγελά

            
              νομίζεις ότι αυτό αρκεί
ή ότι θα φοβηθώ να πέσω ξανά;

κάποτε θα σου επιτεθώ
         με όλα τα αστέρια μου οπλισμένα

και τότε θα δεις τα όνειρά μου
   κερασιές αέναες στα μάτια σου

και δε θα αναρωτιέσαι πια

          πού τελειώνει ο κόσμος....


Πράξη Δεύτερη

Αν σύννεφο είσαι
τότε θα στείλω τη βροχή
να γράψει πάνω σου
ένα αιώνιο ποίημα…
            χιλιάδες χρόνια μετά
                θα με βρεις στον άνεμο
που έθρεψαν οι λέξεις

στο είπα
το πεπρωμένο σου έχει ένα μόνο όνομα
                                     κι εγώ ανυπομονώ να με διαβάσεις
                                             όταν τα φθινοπωρινά φύλλα
                                                    θα σε οδηγούν
στο φωτισμένο  από άτακτες πυγολαμπίδες μονοπάτι μου


Μη ξεχνάς
έχουμε πολλές ζωές υπόσχεσης μπροστά μας...

αλλά θυμήσου η κάθε ζωή
περνά σαν τη σκιά περαστικού
νέφους μπροστά από την σιωπηλή σιλουέτα της σελήνης

                           προσωρινοί αλλά παντοτινοί
                                      στις φυλλωσιές του χρόνου
εσένα αναπολώ κάτω από ολόγιομο φεγγάρι...



Πράξη Τρίτη


Δεν είσαι οι στίχοι που επαναλαμβάνονται
                           κάθε φορά ο ήχος αλλάζει νόημα
ούτε φοβάμαι να σ' αντικρίσω
                          το πέρασμα του χρόνου δεν αρκεί
                                        για να καλύψει το όνειρο
κι ας ψιθυρίζουν οι εποχές το ίδιο τραγούδι
                  κρύβεσαι σε 'κείνο το κουπλέ
                            που ξημερωνόταν στα βλέφαρα
                                            'Jasmin το άρωμα της αιωνιότητας
                                                           στα θνητά του δάκρυα'
                                            'Kai-han η γεύση της νύχτας
                                                       στα εφήμερα χείλη της'

Δώδεκα χιλιάδες χρόνια οδύσσεια προς το άπειρο
μόνο και μόνο για να δεις ότι δεν υπάρχει τέλος...

Και μετά μου λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα
πέραν απ' ότι βλέπεις
ή μήπως βλέπεις μόνο ό, τι θες να δεις;
                                                        
Μια αιώνια βροχή σε αναμονή
                    κι εγώ ένα ποτάμι σ' αναστροφή
εσύ;
           σαν τα παραμύθια
ο χρυσός δράκος κοιμάται μέσα σου
                    ονειρεύεται ό,τι δεν έχει συμβεί

τι μέλλεται να γίνει όταν ανοίξει
                         τα πύρινα μάτια του
                                       και με αντικρίσει;

Πράξη Τέταρτη


Σαν την πέτρα
που αντιστέκεται
       στα χάδια του ανέμου
              στην επίμονη ανελέητη παγωνιά
με φιμωμένες τις ρωγμές
               επειδή ο διάβολος κι άλλον διάβολο αποζητά
μια πυγολαμπίδα
                μες στην άγρυπνη τίγρη της νύχτας
σαν το κομμάτι του ουρανού
        που φαίνεται μες απ’ τα κλειστά παράθυρα
σαν ένας αρχαίος πολεμιστής
                 με την ασπίδα του γεμάτη λαβωματιές
    σαν ένα μικρό περιστέρι
              που πάντα στο περβάζι του καταλήγει
                    ποτέ χορτάτο από ταξίδια
σα μια μαγεία που κρύβεται στην θάλασσα
          λαθρεπιβάτης σε μια μικρή ακυβέρνητη βαρκούλα
            με ιστίο ένα πολυκαιρισμένο ρόδο

όλα τα λουλούδια κάποτε μαραίνονται
πώς θα κρατήσεις ανέπαφη τη μυρωδιά τους;

            «αγάπης αγώνας άγονος»

αλλά τίποτα δεν ανθίζει μήτε καν μαραίνεται
                  μες στην πίκρα
θα ‘θελα να βυθιστώ κάποτε στην ευτυχία
         που δεν έχει δρόμους
σα μια μικρή ακυβέρνητη τέρψη
           με μόνο ιστίο
                 την αυτάρεσκη αύρα σου
                                     και
            μοναδική στεριά τ’ απερίσκεπτα φτερά σου

Τέλος



Υ.Γ.

επειδή κάποια πράγματα
τα έκρυψε το σκοτάδι
δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν

                  










Μαρία Ροδοπούλου

Σαν καλοκαιρινό αεράκι...

 

Τι όμορφη μέρα
για να γλιστρήσεις μακριά
σαν εκείνο το καλοκαιρινό αεράκι
που γλύτωσε για πάντα την παγερή λαίλαπα
και παίζει κρυφτούλι στις φυλλωσιές των δέντρων
ή σαν εκείνη τη βαρκούλα
ξελογιασμένη από την άμπωτη
που έφυγε χορεύοντας μακριά από τη στεριά
     κάποιο σιωπηλό λιόγερμα
μόνη επιβάτης εσύ
λικνίζεσαι στα κύματα της αιωνιότητας
αφήνοντας πίσω σου
την κάμαρη με τους νεκρούς
κι εκείνη την πικρή γεύση
    πάντα συντροφεύει τους θνητούς
γλυκιά αρμύρα την απομακρύνει
και τα θαλασσοπούλια αμίλητα
         φύλακες των ναυαγών
κάθονται πλάι σου στην πρύμνη
όσο η βαρκούλα σου χάνεται στον ορίζοντα

Ω ναι! Τι θεσπέσια μέρα
για να ξεγλιστρήσεις από ‘κείνο το χώμα
              δάκρυσες
                   μάτωσες
                       αγάπησες
αλλά έφτασε το δείλι που αποζητούσες
για να σε ταξιδεύσει
                στην απέραντη γαλήνη
μακριά από του τρόμου τις ανταύγειες

what a fine day indeed
    for me to slip away
           to become a wave a cloud
             and leave behind
               any sorrow and doubt


Μαρία Ροδοπούλου