29 Απρ 2014

Η εποχή που αναβάλλεται




Η αγάπη μου δεν είναι τίποτα άλλο
παρά η αγωνία της άνοιξης
για τον επερχόμενο θάνατο
Ορφανή θα αιωρείται
στου χρόνου τα πηγάδια
με μάτια επαργυρωμένα
από την οριστική αναχώρηση
θα αναρωτιέται
για τα λιγόθυμα φύλλα
που στολίζουν τα κίτρινα μαλλιά της
κι η αγάπη μου δεν θα είναι τίποτε άλλο
παρά του φεγγαριού η αγωνία  
για την αυγή που οπλισμένη καραδοκεί

κι εγώ δεν θα είμαι τίποτε άλλο
παρά μια εποχή που συνέχεια αναβάλλεται




my love is nothing else
but spring’s agony
for the near death
She will hover, orphan
to the time’s well
with her eyes silvered
from the definite farewell
she will wonder
about the fainted leafs
on her daisy hair
and my love will be nothing else
but moon’s agony
for the near dawn
that is lurking armed

and I will be nothing else
but the season that keeps self-postponed


Μαρία Ροδοπούλου


22 Απρ 2014

Αφυδατωμένη γνώση




Ακίνητη στην γωνία με τα τενεκεδένια χέρια
απλωμένα, όπως υποχρεώνεται να κάνει κάθε νόημα που έμεινε ακατανόητο ή εξαπατήθηκε στην ανάλυση.
Χωρίς επώνυμο, χωρίς όνομα, αποκηρυγμένα τα κληρονομηθέντα,  μόλις κοντεύω να με προσδιορίσω κάτι ανεξήγητο συμβαίνει
και με βάζει τιμωρία με το πρόσωπο στον τοίχο.
Λες και του αξίζει να με κοιτά.
Αχ καθρέφτη καθρεφτάκι μου που κοίταγμα δεν τολμάς.
Μόνο να λυπάσαι ξέρεις για όλα τ' αναπάντητα.
Ούτε ένα ταμπελάκι επεξήγησης για παρηγοριά.
Ούτε μια αξιοπρεπή τιμή πώλησης για όλα αυτά που απέφυγα να κοιτάξω.
Είναι και αυτός ο συνεχής λυγμός που ακούγεται πρώτα από μέσα και μετά απλώνεται σε όλη την γειτονιά. Τι τραγούδι κι αυτό.
Κάποτε δυο χελιδόνια έχτισαν την φωλιά τους στο διπλανό άδειο σπίτι. Και κάπως έτσι εγκαταλείψαμε όλοι μας το θλιμμένο σπίτι και επικεντρωθήκαμε στα ερωτευμένα χελιδόνια.
Μέχρι που κι αυτά έφυγαν.  Ίσως δεν άντεχαν τον φάλτσο θρήνο.

Σταφιδιασμένη, αφυδατωμένη γριά, θα θαρρούσες πως τόσα έτη επί έτη βρώσις και πόσης θα ήμουν τουλάχιστον ιδρωμένη, θα είχα μια δροσιά να προσφέρω αν όχι στους άλλους έστω στο στόμα που ξεραίνεται και αργοπεθαίνει στην έρημο των απαντήσεων αλλά όχι, η γνώση είναι, τρυφερή μου παλιά φωτογραφία, που απογυμνώνει και αποξηραίνει την αθωότητα.
Και γίνεσαι απλά ένα διακοσμητικό, κάποτε όχι, νόημα σε μια γωνιά να περιμένει την ελεήμων κατανόηση.

Και αν εξοργίζομαι κάποιες φορές και ανάβω φωτιά στους ουρανούς, αυτοί χαμπάρι πια! Έπαθαν αχρωματοψία, και ίσως το μόνο χρώμα που δεν βλέπουν αλλά μπορούν να μυρίσουν είναι αυτό που στον θάνατο εξομολογείσαι.
Κι όμως ακόμα και τώρα, ταριχευμένη ύπαρξη, παράδειγμα προς αποφυγή έκθεσης στα ραδιενεργά σενάρια ουτοπίας, δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το άδειο σπίτι. 

Πόσο πολύ έκλαιγε σαν ξημέρωνε και έσκαγε στα κρεμασμένα, από το χρόνο, παραθύρια του, ο στεναγμός
της αγουροξυπνημένης ευτυχίας από τα διπλανά σπίτια.
Έμοιαζε σαν ένα παρατημένο, ασήμαντο νόημα.
Σαν κάτι που κανείς ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να το κοιτάξει από κοντά.




Πόσο μάλλον να το κατοικήσει ...




Μαρία Ροδοπούλου

16 Απρ 2014

enemy within




Γράφε εσύ ατελείωτες μελέτες
για
την δεμένη στα μάτια σου
κρυψώνα
κι άσε εμένα να την σκεπάζω
με ‘κείνη την σιδερένια αγάπη
που τόσο καλά μου δίδαξες

θα περνώ από ιστορία σε ιστορία
περαστική των εισαγωγικών
και θα φορώ τα καθιερωμένα
όταν θα προλογίζεις αμμοθύελλες
χαραγμένες στο χιόνι του Απρίλη

εξάλλου όλα σβήνουν κάτω από τον ήλιο μιας Κυριακής

θα είμαι απλώς μια μοντέρνα πιζάμα
σε μια μπαρόκ γκαρνταρόμπα
 
μόνο να …
λίγο πριν ξημερώσει
θα γίνομαι έστω και για λίγο
λαθροκυνηγός
στα δωμάτια που χτίζουν φωλιές
τα πουλιά την βδομάδα της σταύρωσης

Δεν θα μιλήσω τώρα
για τον εχθρό που είναι ανάμεσά μας




Μαρία Ροδοπούλου

9 Απρ 2014

Αναγκαιότητα



Για μένα μην ανησυχείς
μπορεί να ξεμακραίνω
στους δρόμους που λησμόνησες  
κι όσο περνάει ο χρόνος
να μοιάζω λύπη περιττή

Για μένα μην φοβάσαι
Μπορεί να ξεθωριάζω
στο κάδρο που μου χάρισες
κι όσο περνάει ο καιρός
να χάνομαι στην βουή
  
Για μένα μην λυπάσαι
 στα τρένα της απώλειας
μπορεί να ανεβαίνω
και ζωντανούς συμβιβασμούς
να μην γυρεύω

Στους αδειανούς σου σταθμούς
να χάνομαι σαν μια γνωστή
 κι εσύ να μην θυμάσαι
την τελευταία μου στροφή
που είχε από καιρό η σιωπή
 στραφεί σε αναγκαιότητα

Μαρία Ροδοπούλου - Ματθαίος Ματθαιάδης

Είθε Καλό Πάσχα

1 Απρ 2014

Παραπληγικές γυναίκες


"Υπάρχει μια ανιστόρητη τρυφερότητα στο έγκλημα. Απ όλους τους συμμετέχοντες
"



Παραπληγικές γυναίκες

με το κουβερτάκι στα μαλλιά
για να μην κρυώνουν τα τραυματισμένα μάτια

πώς να σε καλωσορίσουν όταν ποτέ δεν σε γνώρισαν

Στις σαλιωμένες διαχωριστικές γραμμές των λεωφόρων
Στα ταλαιπωρημένα κλαδιά της γριάς αμυγδαλιάς
Στα σκαλοπάτια που πουθενά δεν οδηγούν
Στα ψεύτικα μαντεία των περασμένων καιρών
Στ αληθινά σφαγεία των τωρινών εποχών

~ στο αίμα που σε φοβήθηκε ~

σε ικέτεψαν
σε πόθησαν
Σε κάλεσαν

Σκορπισμένα κορίτσια συντρίβονται
στο γρανιτένιο πρόσωπο του χειμώνα

Τι πιο ρεαλιστικό από αυτό που ζεις
Ίδιες εικόνες
Ίδιες κουρτίνες
Ίδιος καπνός τσιγάρου
και ο πρόθυμος χορηγός ίδιος με τον πρόσφατο λιμό

ανάθεμά τον

Εσύ πουθενά
εμείς εδώ

δανεικό ιώδιο στα προσωρινά καταφύγια
πόσο θα αλυσοδέσουμε την σάρκα για να περισσέψει η συμφορά

Φθαρμένα φίμωτρα σιωπηλής σκύλας

που δίνει γενναιόδωρης αμοιβής κίνητρο
στην κλεψύδρα του λυκόφωτος

οι παραπληγικές γυναίκες
με το ροζ κουβερτάκι στα μαλλιά
και τον κρυμμένο δολοφόνο στις αδύναμες αρθρώσεις 




Μαρία Ροδοπούλου



Υ.Γ.

Δεν αρκεί να λες 'όχι' όταν η δίψα σε συγκλονίζει

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive