Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
You can find the book here
Απόσπασμα
Παλιά
τρύπια
μαδημένη ρεντιγκότα
Κανείς δεν διανυκτερεύει
συνήθως
στην αιωνιότητα
Εκτός από τους νεκρούς σταθμάρχες
μέχρι χθες άκουγε έναν από αυτούς
Όλη μέρα πυροβολούσε
γελώντας σαν πεινασμένη ύαινα
Τι γλαφυρό σκέφτηκε
φέρνοντας την βρώμικη κούπα στα χείλη
Οι χθεσινοί συνδαιτυμόνες
σημερινό πρόγευμα
Ακόμα κι ο τρόμος
έχει μια χροιά χιούμορ
έστω και θανατηφόρου
Snippet of the book
Old
full of holes
frock coat
Usually
no one stays overnight to eternity
except from
the dead stationmasters
Till last night she could hear one of them
shooting continuously thru the day
and laughing like a hungry hyena
How vivid
she thinks bringing the dirty cup to her lips
Yesterday’s tablemate
today’s breakfast
Even horror has a drop of humor
even if it’s lethal
Editing in English by Helen Tsiami
Bookcover and sketches by Helen Rodopoulou
Publisher : Bookstars
Μαρία Ροδοπούλου
Κριτική βιβλίου από την ποιήτρια Ευαγγελία Πατεράκη την οποία ευχαριστώ θερμά
για την υποστήριξη της σε όλο το λογοτεχνικό μου έργο
Τίτλος: “ Υψηλή γραφή στο ιερό άβατο της Ποίησης”
28 μέρες κατολίσθησης - Δυστοπικό Ποιητικό Δράμα της Μαρίας Ροδοπούλου
Δεν με εξέπληξε η πρωτοτυπία της Μαρίας Ροδοπούλου στη νέα της ποιητική δημιουργία. Ένα ποιητικό δράμα, οι “ 28 μέρες κατολίσθησης”, που ξεκινά με την τελευταία πράξη του αφηγήματος και προοδευτικά, με φθίνουσα πορεία, φτάνει στο τέλος του με την πρώτη πράξη. Είναι που τα τέλη μαρτυρούν όλα τα έργα και όλες τις ημέρες μας, τότε που οι κύκλοι κλείνουν, κι οι αρχές καταϊδρωμένες σκοντάφτουν πάνω τους και πέφτουν οι αυλαίες και κυριαρχεί το σκοτάδι του μυστηρίου.
Μελετώντας, ένιωσα τη μυσταγωγία των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, κι αυτών που μένουν κρυφά, στα άβατα μονοπάτια, πίσω από τις κουρτίνες της δικιάς μας αλήθειας, ακόμη κι αν η ποιήτρια ονοματίζει αυτό το κρυφό θάνατο και φρικτό τέλος.
Οι μικρές χαραμάδες για το λιγοστό φως στην πλέον “ζωή” μας αρκούν; Ένα παζάρι, η διαστρέβλωση των πάντων, το ψέμα, οι ψευδαισθήσεις, η τυφλότητά μας, οι ελπίδες μας, που μας στερούν την υγιή δράση για ομορφιά και ζωή, ακόμη και το βαρκάκι πλέει σε βρώμικα νερά, αυτοί που μας στερούν τα πόδια και το μελίσσι έγινε σφηκοφωλιά, οι απώλειες, η θλίψη κι ο τρόμος.
Γράφει η ποιήτρια:
5η μέρα κατολίσθησης
Πώς θα παρηγορήσω το νέο θρήνο
με βλέφαρα στον τρόμο βουτηγμένα;
Μια βαρκούλα χάρτινη στο βρώμικο ρυάκι
καταδικασμένη να βουλιάξει στην εφιαλτική αλήθεια
Γέμισαν αίμα τα ποτάμια
Αποσυναρμολογήθηκαν οι άνθρωποι
και από το νέο παζλ λείπουν πολλά κομμάτια
Χάθηκαν στην άβυσσο
μαζί με των οικείων τις ψυχές
«Ήθελα μόνο να χαϊδέψω τα μαλλιά του
αλλά εκείνος ήθελε να παίξει
και άθελα του με δάγκωσε στο δάχτυλο»
Ο γιος μου ανδρείκελο ζωής
στο μπάνιο κλειδωμένος
κι η κόρη μου – 10 ετών μονάχα -
με δαχτυλάκι λαβωμένο
από σαγόνια του Θανάτου
Ιώδιο αντισηπτικό κι ανώφελα χάπια
δεν είμαι εξάλλου ο Δαυίδ
Καλύτερα Σαμψών να με λέτε
Πρώτα μου στερήσατε τα πόδια, καταραμένοι
και τώρα προχωράτε σε πλήρη κατάσχεση ελπίδας
Ζωή έδωσα, Θάνατο λαβαίνω
Κοιμήσου, λουλουδάκι
Μπορεί τ’ αστέρια λιγοστά να ‘ναι απόψε
αλλά το φεγγάρι ολόγιομο σου χαμογελάει
Σήμερα θα κεντήσω στο στρώμα σου τραγούδια
κι αύριο θα σου ιστορήσω το παραμύθι
για κείνη τη πριγκίπισσα που τρύπησε
το δαχτυλάκι της στης μάγισσας τ’ αδράχτι
Θα νανουρίσω θλίψη
και θα ξημερώσω απώλεια
Ρέων υπερρελιστικός λόγος, έμπλεος αλληγοριών, εικόνων, νοημάτων, μηνυμάτων, με το βάθος που αρμόζει στην υψηλή ποίηση της δημιουργού, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την δυστοπική πραγματικότητα, που βιώνουμε.
Χροιά “σκοτεινή” μα ρεαλιστική στην ανάλυσή της. Η γέννηση, η ζωή, ως το αναπόφευκτο του θανάτου. Ενός θανάτου, όμως, που εμείς επιδιώκουμε, ως σύνολο και ως άτομο. Και λέει:
“Όσο τα όρνια κόβουν κύκλους
πάνω από την σκελετωμένη Γη
ο γκρίζος ορίζοντας
υποκλίνεται
στην κουκουλοφόρο εποχή” και
“Πόσο αστεία
φαίνεται
η γκρίνια των μονότονων
αριστοτεχνικά υποκρινόμενων
ασφαλών ημερών”.
Κάποιοι καγχάζουν χαρίζοντάς μας ημέρες “ασφαλείς”, κι εμείς ανήμποροι να ακούσουμε το τραγούδι των χρωμάτων, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο μέλλον, απαίδευτοι να γνωρίσουμε τη Μία Τελεία που ορίζει το όλον του παρελθόντος και του επόμενου στο παρόν μας. Και γράφει η δημιουργός: “Όσο εμείς κοιτούσαμε αλλού
οι ψείρες έτρωγαν το ψωμί” και,
“Παρόλα αυτά
το νέο σιντριβάνι
στην ανακαινισμένη αυλή μας
οστά πλέον δακρύζει
Κουρελιασμένη σημαία
μια ξεθωριασμένη παιδική κορδέλα
στην σκουριασμένη κούνια
μιας νεκρής αμυγδαλιάς”.
Άνθρωποι ακρωτηριασμένοι, σε μια ακρωτηριασμένη πατρίδα τη Γη, που ακόμη κι έν’ άνθος να χαράξει στάζουν αίμα τα χείλη του, αίμα διατρέχει τις φλέβες του, στο βλαστό του. Αιμάτινη η πατρίδα και σκόρπια και στάχτη, το βρώμικο χώμα, οι βούρκοι θάλασσες, τα κίτρινα μάτια αίμα που στάζουν. “Η απώλεια ξεκινάει από τα πόδια”, γράφει η ποιήτρια.
‘Οταν διάβασα για πρώτη φορά αυτό το ποιητικό αφήγημα – δράμα, σκέφτηκα ότι η ποιήτρια είναι ο Πόε της Ελλάδας. Μελετώντας έναν προς έναν τους στίχους, κατέληξα ότι η ποιήτρια, μ’ αυτό της το σπουδαίο έργο, έχει κατακτήσει τη δικιά της θέση στο βιβλίο των μεγάλων της Τέχνης, αυτής της ουσιαστικής, υψηλής γραφής στο ιερό άβατο της Ποίησης.
Η Μαρία Ροδοπούλου – ποιήτρια και συγγραφέας - , μεταφράστρια, πρώην εκδότρια του λογοτεχνικού περιοδικού “σοδειά”, με πλούσιο δημιουργικό παρελθόν, με προτεινόμενο βιβλίο της για το κρατικό βραβείο ποίησης το 2008, χαρίζει στο αναγνωστικό κοινό το δέκατο πέμπτο βιβλίο της “28 μέρες κατολίσθηση”, από τις εκδόσεις Bookstars. Το βιβλίο είναι δίγλωσσο – ελληνικά και αγγλικά, καθώς θα κυκλοφορήσει και στο εξωτερικό, με μετάφραση της ίδιας και επιμέλεια αγγλικής απόδοσης της Ελένης Τσιάμη. Το εξώφυλλο της Ελένης Ροδοπούλου.
Εντυπωσιακό είναι, ότι στο τέλος του κάθε ποιήματος, της κάθε ημέρας κατολίσθησης, η ποιήτρια προτείνει και ένα συνοδευτικό τραγούδι
