29 Ιουν 2018

Road of sins



ή πως αλλιώς να καταπίνουμε τις βιταμίνες


Καθώς κατέβαινε κι όλο κατέβαινε

– πάντα ήθελε ο κομπέρ να την ρωτήσει τι ακριβώς κατηφόριζαν οι γάμπες και τα γόνατα κατάφερναν στην κορφή να στέκονται αλλά αυτή η ερώτηση είναι από μόνη της μια ιστορία και δεν θα μιλήσω άλλο για τον υποβολέα κομπάρσο που ήθελε σώνει και καλά να γίνει πρωταγωνιστής ενώ άλλαζε μορφές μέχρι και κάτι αιώνες πριν. Το θράσος αυτών που στέκονται κάτω από το κεφαλόσκαλο κρυμμένοι στις πατούσες μου είναι απίστευτα γοητευτικό, σκεφτόταν εκείνη την ώρα μεσημεριανού οργασμού στα σεντόνια του πνιγμένου ερωμένου της. Κι ας την ενοχλούσε ο λαιμός της από την απίστευτη κατάποση θανάτου της υπόλοιπης μέρας. Τίποτα δεν την ένοιαζε όσο έπινε την αψιά σάρκα του. Λάτρευε τα μουσκεμένα αστέρια της αγάπης του. Εκείνος έπαιζε στο στεγνό κορμί της έναν μαγεμένο αυλό και αυτή του μάθαινε όλες τις
ballet position. Στο τέλος έγινε o ίδιος χορευτής, χαρίσανε τον αυλό στον εργάτη που είχε λιποτακτήσει στον πρώτο ελεύθερο στύλο της γειτονιάς και η ίδια απλά τραγουδούσε «my Cameroon boy, alor on danse» με τις πουέντες της κρεμασμένες στον παλιό βλοσυρό καλόγηρο που βλέποντας τις ανείπωτες ερωτικές τους ναυμαχίες ακόμα πιο ξύλινος γινόταν.

έφερνε στον νου της την γιαγιά που ίσως είχε δει αλλά μπορεί και ποτέ να μην αντίκρυσε, πάνω σ’ ένα ξεχασμένο αναπηρικό σύρμα. Φορούσε ένα μαύρο φόρεμα και στο ξεδοντιασμένο στόμα της έφερνε ένα καστανόξανθο κορίτσι με πράσινες κάλτσες ροζ μπλουζάκι και μπλε μεταξωτό σόρτς. Το αριστερό της πόδι ήταν ντυμένο με ένα κόκκινο σπορτέξ και κατάλευκα λυμένα κορδόνια , το δεξί της στόλιζε ένα γοβάκι με πούλιες και στρας. Όσο έδενε η γιαγιά τα κορδόνια, τοσο το άτακτο ουράνιο κορίτσι τα έλυνε γελώντας. Ένας φτερωτός άνδρας δίπλα της – Όχι δεν ήταν άγγελος. Ένα έξυπνος κλέφτης αιθέρων ήταν- έβγαζε τις πούλιες από το γοβάκι και κολλούσε πάνω του πορτοκαλί αυγερινούς. Το μαύρο θηλυκό τέρμα μονολογούσε δακρυσμένο «
I kissed that rainbow girlKάπως πρέπει να διανύσω και εγώ το τελευταίο νουάρ βατερλώ μου. Η Ζοζεφίν πέθανε αλλά σε μια άλλη αλήθεια είμαι ακόμα η διάσημη ερωμένη της».

Ήταν κουραστική η διαδρομή και η κατά τύχη θεατής που στεκόταν στην μέση ακριβώς της υπόγειας άσπρης πέτρας ξέξασπρης και από τον ήλιο ξεξασπρότερη έκανε το κεφάλι της γύρω γύρω όχι γιατί ήταν δαιμονισμένη αλλά για να ξεπιαστεί το σκοτάδι της από το εκτυφλωτικό χρώμα της χορευτικής φιγούρας που κατέβαινε προς το μέρος της αναδυόμενη από το τελευταίο ντίσκο πάρτυ κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Αυτή δεν τα πρόλαβε ιδιαίτερα γιατί τότε εβγαζε φακίδες από τα ηλιοκαμένα φιλιά μιας προ-μέταλ εφηβείας. Πολύ αργότερα της είπαν ότι επιτηδευμένα ατημέλητο
look και νεανικοί λεκέδες δεν πάνε μαζί. Ετσι αποφάσισε να πετάξει το look και να αρκεστεί στους λεκέδες μιας και η νεότητα ήταν κάρβουνο σβησμένο. Και θα είχε αρκεστεί να κοιτάει τον κέρσορα στην οθόνη να αναβοσβήνει ατελείωτη κάθοδος χωρίς κανένα ρυθμό μέχρι που ο φτερωτός άνδρας πέρασε έξω από το παράθυρο της. Κοντοστάθηκε αν και βιαζόταν να συναντήσει την Ζοζεφίν του, και την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.
«Νομίζω πως πρέπει να αφήσεις κατά μέρος τις προβλέψεις, να σκοτώσεις τον κέρσορα και να αρχίσεις να μαθαίνεις ταγκό ή έστω να ξεκινήσεις τέννις αντί να παίζεις σκουός με την οθόνη. Ή να γράψεις μια ιστορία για το σπασμένο σύμφωνο του νερού που έπνιξε τις αρτηρίες σου στην διαμαρτυρία » της είπε και έφυγε γκαζώνοντας τα φτερά του γιατί η ερωμένη του είναι όνειρο στιγμιαίας καταιγίδας και όχι μιας θερινής νυκτός που διαρκεί 3 άθλιους στερημένους βροχής μυρωδιά μήνες.

Αλλά εκείνη αποφάσισε απλώς να αλλάξει φανελάκι. Πήγε με κόπο μέχρι την ντουλάπα της – όλα κατηφορικά έχουν γίνει έλεγε οργισμένη – βρήκε ένα λευκό κατάλευκο φανελάκι και στάθηκε στην μέση της άσπρης ξέξασπρης γλωσσοδέτριας πέτρας.
Ίσαμε που πρόλαβε να δει την πρώτη προβολή γιατί στο διάλλειμα πρόσεξε την μικρή τρυπούλα στην μασχάλη της.

«Να ο ένοχος σκώρος» φώναξε δυνατά. Από τότε ράβει το επίμονο έντομο στα δάκτυλά της, δίνει ασπιρίνες με βιταμίνη
C στα όνειρα που πάσχουν από ισχυρές ημικρανίες και τρώει μόνη της πασατέμπο στα θαλασσοδαρμένα παγκάκια των ιστοριών της.
Μετά αφηγείται στις γεμάτες ναφθαλίνη τρύπες, μύθους για όλα εκείνα που την έκαναν υπόγειο θεατή των κεκλεισμένων εντός μιας κόκκινης γκαρνταρόμπας, χορευτών. Ποτέ όμως δεν κλαίει μα ούτε καν δακρύζει που δεν έγινε η γυναίκα αράχνη όπως οι γύρω της ορίζαν.
Τα μελλούμενα για να συμβούν πρέπει να τα προκαλέσεις ...

Υ.Γ.

"Δεν γουστάρω να σωθώ" Β.Π.


Μαρία Ροδοπούλου

28 Ιουν 2018

Διαδρομές



ακονίζω λέξεις
πάνω σε μάταια συναισθήματα



Οι επιτήδειες φαντασιώσεις
κρατούν τις διαδρομές
σε ευθεία γραμμή

αλλά
όταν οι Δράκοι σαλεύουν
κάτω από τις διαχωριστικές

τότε γεννιούνται Φίδια
που δαγκώνουν αλύπητα
τον Σκοπό της Βαρύτητας

Δεν αρκεί να σπας τις λέξεις
Στα γόνατα
Εξημερωμένων ματιών

Πρέπει τα κομμάτια
Περήφανα να φοράς
σε ανυπότακτο στόμα

Αν Ελεύθερος
από Ταπεινοφροσύνη
τολμάς τα πάντα

να νεκρώνεις
μέσα στις αποστάσεις


που Εσύ Επινόησες ...


Όλα Γυμνά
εκτός από το Στόμα
Με σκυφτά όνειρα ντυμένο



Οι λέξεις μου για σένα


Πόσες λέξεις
να φυλακίσω στις παλάμες μου για σένα;
Νιώθω την μυρουδιά του αίματος
να κυλά από το ανάσκελο κορμί τους
και πεθαίνω
αχυρένια κόρη
με όλες τις βελόνες τους
στο σώμα μου κρυμμένες

Δεν είναι οι λέξεις στα δάχτυλα ραμμένες
Εγώ είμαι το ξηλωμένο τους στρίφωμα

Ούτε μια συλλαβή ποτέ δεν με λυπήθηκε
απο μόνη της να μου χαριστεί





Μαρία Ροδοπούλου

26 Ιουν 2018

"Μινωταύρεια" αινίγματα



Μην με ακουμπάς
διατρέχω τον κίνδυνο
να θρυμματιστώ
σε εκατομμύρια μικρά
τρομακτικά παζλ

κι εσύ θα χαθείς στον λαβύρινθο
μινωταύρειων αινιγμάτων
ανίδεος του μύθου


Mαρία Ροδοπούλου


25 Ιουν 2018

7η μέρα κατολίσθησης



Όσο τα όρνια κόβουν κύκλους
γύρω
από την σκελετωμένη χώρα
ο γκρίζος ορίζοντας
υποκλίνεται
στην κουκουλοφόρο εποχή


Σκυφτούς μας βρήκε η αξιομνημόνευτη μέρα
πάνω που σταμάτησαν απότομα τα ρολόγια
να μετρούν τις ανώφελες ώρες
πέταξε το πέπλο η φρίκη
και στάθηκε στο περβάζι
εκείνο το παλιό ανεξιχνίαστο έγκλημα
μόνη περπατά η λησμονιά
μουρμούρισε η στέρφα ελιά
κι εκείνη με σταυροβελονιά κεντά
τις ανεπίσημες στιγμές
καθώς ξενυχτά πλάι
στο τρεμάμενο φως  του καντηλιού
δίνοντας επίδομα συγχώρεσης
σε κείνους που δεν μπορούν να πεθάνουν
ας γεμίζουν με μαύρο αίμα το κατώφλι της
εκείνη τους πριμοδοτεί όλους
σαν να’ ναι έκπτωτοι παρθένοι
που εξόκειλαν στα ρημαγμένα σκαλοπάτια

κάποτε φυσάει ένα τρομαγμένο αγεράκι
και στον δρόμο κάνει κουτσό
μια  πεταμένη εφημερίδα
με μπαγιάτικη ημερομηνία

μόλις πριν 7 ημέρες
ξεκίνησαν βιαστικά οι μελλοντικοί νεκροί
κανείς δεν χάνει το ραντεβού
με το αναπόφευκτο
 
Όσα ψέματα κι αν έχει πει
κοιτώντας με ειλικρίνεια τους άλλους



Μαρία Ροδοπούλου

13 Ιουν 2018

8η Ημέρα Κατολίσθησης

Πόσο αστεία
φαίνεται
η γκρίνια των μονότονων
αριστοτεχνικά υποκρινόμενων
ασφαλών ημερών

σκέφτηκε
     όσο το δάχτυλό της διέτρεχε
το αποτύπωμα της μαύρης αράχνης
         στο τζάμι

Αλλά δεν ήταν ιστός
          παρά μια εύθραυστη
                      σύντομη διαδρομή
αιχμαλωσίας τελική παραδοχή
          στα χωράφια
θερισμένων ονείρων
Η χοντρή κυρία,
υπάλληλος του χρεωκοπημένου ξυλουργείου
ζευγάρωσε
με τον λιπόσαρκο κύριο
της ταπετσαρίας
που'χε κάποτε η άγνοια είχε στρώσει
και γεννήθηκε η ανυπαρξία
Το κακό είναι
        πως πέθαναν όλοι οι σερβιτόροι
και ποιος θα σημάνει την ώρα του δείπνου
          τώρα που η πείνα
                     επιτέλους
κλαίει στα φανερά


Κάποτε θα νοσταλγεί το αύριο
            που ποτέ δεν ήρθε
                  έστω κι αν η ίδια το απέφευγε
παίζοντας φυσαρμόνικα στον ήλιο
                όπως οι κίσσες γαβγίζουν την ημέρα
για να φοβηθεί το σκοτάδι



Μαρία Ροδοπούλου






Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive