30 Οκτ 2011

Προϋπολογισμένα χειροφιλήματα

Βεβαρυμμένη η φυσιογνωμία μας
από τ όραμα του χθες
τυλιγμένο σε προσφυγική μαντήλα
στην ανέμη που ‘χασε το ύψος της
όχι γιατί τρυπήσαμε το δάκτυλο
αλλά γιατί το επιδέσαμε μη τυχόν ματώσει
μη τυχόν, απολογία μου, και ξεφουσκώσει
το αποτύπωμα της ευτέλειας
Δεν δακρύζουν πια οι ποιητές
παρά μόνο στην θέα του αναγνώστη
Σταμάτησε να κλαίει η μουσική
κι η νότα της κινά
εμπρός στο λάβαρο αδρής πληρωμής
Ξηλώθηκαν οι μαίανδροι του λόγου
κι οι συγγραφείς λερώνουν γόνατα
στου εκδότη
το «καλώς ήρθατε» χαλάκι
Βαλτωμένα άλλοθι
και αστικές δικαιολογίες
«Εμείς δεν επιβιβαστήκαμε στο τραίνο εκείνο
μήτε καν ήμαστε στην βάφτιση της ράγας του»
Αλλά ξεχάσαμε ν αναγνωρίσουμε
τα μουδιασμένα πρόσωπα που κατευοδώσαμε
ως χορηγοί συναινετικής πορείας
Κρυφοί συνέταιροι συνδικαλιστικής τέχνης
απαγχονισμένοι στο απροσδιόριστο της ατέλειας
κι όλα αυτά γιατί δεν μπορέσαμε ποτέ
να αυτοπυροβοληθούμε στο μέρος της καρδιάς
Ούτως ή άλλως κάναμε σκασιαρχείο
στο μάθημα ανατομίας ύπαρξης

Αλλά έχουμε τα πρωτεία
στην σύνταξη
προϋπολογισμένων εσόδων
από τ αναμενόμενα χειροφιλήματα


Μαρία Ροδοπούλου

29 Οκτ 2011

Απαγωγή Χρόνου

Αρκεί λίγος χρόνος να βρεθεί
να σταματήσουμε, αγαπημένε,
την τυφλόμυγα
εδώ στην άκρια της σιδηροτροχιάς
με τα πόδια μας να χορεύουν στο κενό

Θ αρκούσαν στιγμές
ακινητοποιημένες
λίγο πριν φορέσουμε ξανά
τα λυπημένα μας παπούτσια

για κείνη την μισητή διαδρομή
στην άγνοια
με τα θεραπευμένα
από τις ζωγραφιές μας
πανδοχεία
να μας έχουν στην λίστα των ναυαγισμένων

για εκείνη την αναπόφευκτη πορεία
στον θρήνο
για το σπίτι με τα ορθάνοιχτα παράθυρα
που μετακόμισε
και λησμόνησε μαζί του να μας πάρει

για εκείνο το ταξίδι
στις δολοφονικές άγκυρες
ενός κόσμου που βρωμάει η ανάσα του συμφορές

Θ αρκούσε λίγη ώρα
να σταματήσουμε, αγαπημένε μου,
το τέλος
και να ειδωθούμε πάλι
χωρίς στα μάτια μας τα κύκνεια δεσμά
νεκρών ονείρων

Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο
να απαγάγουμε τον χρόνο;


Μαρία Ροδοπούλου

24 Οκτ 2011

Άλαλη θητεία





ζητώ συγνώμη αλλά έχω πάθει αφλογιστία ποιητικής έμπνευσης
λόγω έλλειψης καυσίμων των ονείρων ~ έστω και των εφιαλτικών


Ήταν καθισμένη ανάμεσα σε χιλιάδες ανάπηρες καμπάνες – εκ γενετής οι άμοιρες χωρίς γλώσσα παρόλη την μεγαλοπρεπή ηχώ τους - στα σκαλιά που δεν οδηγούν πουθενά - και αυτό είναι το σημείο που επιτρέπει στους περαστικούς να χρησιμοποιούν τους άχρηστους κατ τ άλλα δακρυγόνους αδένες - όταν για πρώτη φορά την αντάμωσα – γιατί όσους συναντώ αποφεύγουν την όρθια άποψη είναι μια άλλη επίσης βαρυπενθούσα γνώμη της ύπαρξης και η εξήγηση της είναι απλά επικίνδυνη για όλους μας – Εξέταζε ένα – ένα τα κουδούνια που ήταν δεμένα στον αριστερό της αστράγαλο. «Προσπαθώ να λύσω τους ρουφιάνους της κίνησης. Όταν βγαίνεις από την μήτρα του υποταγμένου μίσους, η ψύχραιμη μητριά σου τυφλή αλλά με εκατομμύρια τρύπες στο σώμα που της επιτρέπουν ν ακούει ακόμα και εκείνα που δεν έχουν ήχο, σε καθιστά υπεύθυνο της ατομικής υπόκλισης ή της επιλεγόμενης κατ οίκον κλινήρους ευαισθησίας. Σου δίνει 11 μάτια και μια καταργημένη σημαία. Γνωρίζει πως η όραση διασπάται από τις υποκειμενικές εικόνες των πολλών και το ψωριασμένο σύμβολο το κρατάς όταν το όξινο χώμα σου καίει τα γόνατα. Τότε είναι που αρχίζουν από μόνα τους τα κουδούνια το προειδοποιητικό χτύπημα. Φορά τα φθαρμένα γάντια στις μπότες της και έρχεται τρέχοντας ως στοργική μάνα. Βάζει γύψο στις αγουροξυπνημένες κινήσεις σου και στέλνει για ύπνο το πατάκι που σηκώνει πάνω του περισσότερη απλυσιά της σαρανταποδαρούσας σωτηρίας σου απ όση αντέχει. Εσύ γλείφεις με περίσσια προσοχή το ιώδιο που σου χορηγούν για την πληγιασμένη αφωνία και συνεχίζεις να πλέεις στα πελάγη του Ιανού δήμιου σου.» Δίπλα της τα σκουπίδια κουνούσαν καταφατικά το μαύρο κεφάλι τους ενώ το τρωκτικό πού έτρωγε σιγά-σιγά την φωνή τους έκλαιγε με αναφιλητά. Το μόνο που άκουσαν οι παράλυτες καμπάνες που συγκατοικούσαν το αδιέξοδό της ήταν οι λυγμοί του τρωκτικού απεσταλμένου της μητριάς. Ξέρετε εκείνης της γοργόνας που δεν είναι κόρη μήτε καν μπάσταρδο οποιουδήποτε μύθου ή προσαρμοσμένης έστω στο ψωριασμένο πατάκι εναλλακτικής πραγματικότητας. Η υποβολέας συνενοχής, κατάφασης που παρελαύνει μαζί με τους συνωμότες την ώρα που εσύ μεταμφιέζεις την ανίατη γονυκλισία σε απλό ιό παράβλεψης.


Το σημαντικό είναι να μην χάσουμε τα ένσημα της άλαλης θητείας μας.


Μαρία Ροδοπούλου

21 Οκτ 2011

Εφιάλτης

Κάθε μεσάνυχτα επανέρχονται
Με τα μαύρα τριχωτά ποδάρια τους
στοιχισμένες διμοιρίες
ανεβοκατεβαίνουν τους τοίχους
πλημμυρίζοντας το δωμάτιο
Ροκανίζουν το σπίτι
τα παράθυρα τρέχουν να γλυτώσουν
με δυσκολία ανασαίνω
Ήταν μια μεγάλη μαύρη τρύπα
αλλά κομματιάστηκε
όταν βρέθηκε στο επίκεντρο συμπτωματικής έκρηξης
Κάθε μεσημέρι τις σφάζω
με τα μικρά ξίφη του ρολογιού
όμως ξεχνώ να τις ρίξω στην φωτιά
Η νύχτα γεννάει
μικρά τετράγωνα ασφυκτικά κελιά
σαν την λογική
Ένας φεγγίτης με θέα τον εαυτό μου
σε καθένα από τα κουτιά
Πηχτό πύο κυλά από τα μάτια
ενώ το στόμα δακρύζει τύψεις
Ο ορός του χρόνου
στάζει χωρίς διακοπή στις φλέβες
Ξυπνώ τρομαγμένη
τα πάντα είναι στην θέση τους
εκτός από τις σκιές

Κάθε μεσάνυχτα επανέρχονται
Την ώρα που κοιμάμαι
οι αράχνες του μυαλού ξυπνάνε
αλαφιασμένες
αφηνιασμένες

λιμασμένες



Μαρία Ροδοπούλου

17 Οκτ 2011

Χριστόφορος Ορίζοντας

Και τι δεν θα ‘δινα για μια μπουκιά
Χριστόφορου Ορίζοντα

Κουρελιασμένα μισοφόρια
βυθισμένων ΑΝ θρώπων
Ζύγια λειψά
χαμηλωμένων προσώπων
σε συρματοπλεγμένο ουρανό
Τα θαλάσσια μάτια μου
αποξηραμένες αλυκές
Μελαψές μασχάλες
πληγωμένες
ιδρώνουν τους στεναγμούς
Κουράστηκε το γέλιο
Tο απόμακρο σύρσιμο των λυγμών που παραδώσαμε
Μπουλούκια πεθαμένων κυλούν χαρούμενοι στους δρόμους
την μαρμάρινη ρόδα τους
Τίποτα δεν συμβαίνει όταν αρνείσαι να το παραδεχτείς
λένε τραγουδιστά
Χαράζουν τ όνομά τους με πένα στεγνή
στην αγένεια των καιρών
Σκύψε σιμά μου να σου μιλήσω για την αναλώσιμη ποίηση
Κουρελιασμένα μισοφόρια
πνιγμένης ΓΗναίκας
μελανιασμένες ανάσες τυπώνουν
Ως συνήθως τα ρολόγια χτυπάνε μόνο τριάντα φορές
μετά για πάντα σιωπούν
Η άλλη πλευρά του παραδείσου
αντιπαροχή επταώροφων πτυελοδοχείων
αποφόρια βάλτων που δεν χρειάζονται πια αιτίες
Ποτάμια στα χέρια μου κοιμούνται
Λάκκοι ρηχοί ξαγρυπνούν
Και όλα πια διανυκτερεύουν σε ζωοφάγα παλάτια

«Εδώ βάζουμε ενέχυρο τα πόδια
για να κρατάμε ζωντανά τα νύχια» μου γράφει η φίλη μου
«Εμείς τρώμε την ψυχή μας με στόμα ανοικτό
αλλά οι υπόλοιποι κάνουν πως δεν βλέπουν.
Προσπαθήσαμε να σβήσουμε την νύχτα
και μας ξέφυγε η μέρα» της απαντώ

Και τι δεν θα ‘δινα
για μια γουλιά
Μυρτιδιώτισσας Πηγής
να ξεφύγω λίγο
από την αναίδεια της γκρίζας εποχής


Μαρία Ροδοπούλου

15 Οκτ 2011

Παραπέτασμα

Είσαι το παραπέτασμα
χαμηλοβλεπούσας ντροπής
Η αποδοχή αγκυλωμένης αγωνίας
στα σαγόνια ερινυών σεισμών
Παράλυτη φυγή στα γόνατα του φόβου
κολλημένη σε μια και μόνο μεταμόρφωση
Το ζυμάρι στα χέρια εκείνων
που ποτέ δεν θα αναστηθούν
το γλυμμένο κόκκαλο θυμωμένων ονείρων
η δανεική μασέλα μονότονης δυστυχίας
η σύμφωνη συντάκτρια υστερόγραφων
και ω θεέ μου πόσο εύκολα αυτοκτονούν
στις σάρκινες πτυχές σου
τα πριγκηπικά ψευδώνυμα
Είσαι το υποσύνολο
γερασμένης Σταχτοπούτας
με το σύνδρομο των τακουνιών
καρφωμένο στο αζήτητο τρίγωνο σου.
Μια φορά κι ένα μονοπάτι
ήσουν στρογγυλή
Τώρα είσαι η γωνία που πάνω της
σκοτώνονται τα παραμύθια

Είσαι το παραπέτασμα
πεινασμένου μίσους
και τα μάτια σου
δείγμα αλεσμένης ζωής



Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive