Ανθρακωρυχεία του Φόβου

photo by Tango

Γεννήθηκα στην μπότα
σαπισμένου ποδιού
Στα ανθρακωρυχεία του φόβου
ενα μικρό ασήμαντο πηγάδι

Μέσα μου πετάνε τα χώματα
απο τις άχρηστες ανασκαφές
Μα είμαι ήσυχη
Είμαι σιωπηλή
Δεν αφουγκράζομαι τις κραυγές
και δεν ακούνε την σιγή μου

Είμαι μια δερμάτινη τσάντα
Την σκόνη τους μαζεύω
Στα τούνελ του τρόμου
Μα είμαι ήσυχη
Είμαι σιωπηλή
Δεν ανιχνεύω τις κραυγές
Και δεν αλέθουν την σιγή μου

Μάτι
θα μεταναστεύσω
σε ένα νεκρό κορμί
Θα είμαι ήσυχη
θα είμαι σιωπηλή
Δεν θα γδύνω τις κραυγές
Και δεν θα σκοτώνουν την σιγή μου

Είμαι ήσυχη
Είμαι σιωπηλή
Μην σε νοιάζει για το ραγισμένο σώμα
Το μάτι να φοβάσαι

II.

Είμαι Ικανή
να επιπλέω στις σπασμένες βιτρίνες
Της Πανεπιστημίου

Ανατολικών Προαστίων εξαιρετική κολυμβήτρια

Ερμηνεύω μία μία τις πέτρες
Και δίνω άφεση αμαρτιών
Στα οδοφράγματα της Πατησίων

Η Επανάσταση
Μάθημα
κάποτε πολύτιμο και αγαπημένο

Αθωώνω την Ιερά Εξέταση
που έστειλε στην Πυρά την Βιβλιοθήκη

Για τους Αριστοκράτες ανέκαθεν
τα Απόκρυφα της Λογοτεχνίας

Ανέγγιχτα αφήνω τα μαύρα μαντήλια
Κανένα Πρόσωπο Γυμνό
Δεν είναι ικανό την αλήθεια να φανερώσει

Αλλά

Συγχωρέστε με

Ανίκανη Ανάγνωσης
στέκομαι μπροστά
στα Προκατασκευασμένα Συνθήματα

Πολυδιαφημισμένων Ανταρσιών


Υ.Γ.

Λατρεύω τις Μικρές ανταρσίες

Απεχθάνομαι όμως
τον μικροαστικό τρόπο
δημοσίευσής τους


_Εις μνήμην της Κοινωνίας_

Τα ρολόγια της Σιβηρίας

Λένε
πως κάποτε τα λέπια
έταζε
στ’ αγάλματα αρσενικών Θεών
Με φλάουτα και γλέντια
γιόρταζε το τέλος εποχών

Πέφτω στην δίνη των θαυμάτων
Τι όμορφα που στέκεσαι
             δεκανίκι μου

Τώρα
θαμώνας συχνός
στων δήμιων τα καφενεία
τάζει μόνο στις λιγούρικες μύγες
που απροειδοποίητα
και χωρίς καμία σοβαρότητα
συμβιβάζονται
με την Σιβηρία των ρολογιών της

αχ τελειότητα
                                  μου
           κτητική προσωρινή
                     περασμένης αυγής
πόσο πολύ μ’ εμποδίζεις
να σ’ αγγίξω

Πεθαίνω στην μειονότητα
των πάγων σου
σβήνω στ’ αναμάρτητα αποφόρια σου


Μαρία Ροδοπούλου

Μονόλογος

Όνειρο έρχεσαι , αγαπημένε
Όμως εγώ είμαι νύχτα
Κι η θλίψη μου μεγάλη
Πώς θα με χωρέσεις
Άραγε θα με αναγνωρίσεις;
Ω , πόσο απέραντος μου μοιάζεις Άφταστος σαν ουρανός
άγνωστο χάδι μακρινό
Δεν μιλάς
Καταλαβαίνω
Μόνο να...
Και τι δεν θα έδινα
μέσα σου να κυλήσω
Αρκεί να ήμουνα νερό
Πάνω σου να κρατηθώ
φτάνει χέρια να είχα
Να σε φιλούσα, αγάπη μου,
αν χείλια είχαν απομείνει
στο ρημαγμένο πρόσωπο
Γιατί
δεν είμαι
δεν ήμουν
Δεν ξέρω αν ποτέ υπήρξα
Είμαι νύχτα λευκή
τα πάντα σβήνω
Μη με ακουμπάς, σου λέω
Πληγωμένο το κορμί
διάφανο από τον πόνο
Τι να σου προσφέρει
το σιδερένιο μου κρεβάτι
Άστρωτο είναι
λεκιάσαν τα λευκά σεντόνια
Κουρελιάστηκα
Φαντάσου
Κάποτε ήταν πρωί
ήταν μέρα
ηλιοβασίλεμα
και βράδιασμα της πίκρας
Μα τώρα
Τώρα
ποιός θα θελε να με τυλιχτεί
Ένα μικρό αχυρένιο κορίτσι
κρυμμένο πίσω
από κατάλευκα βλέφαρα
Ένα ένα τα βγάζω
αλλά πάλι αυτά φυτρώνουν
Να με κρύβουν, αγάπη μου
από το φως του Φεγγαριού
Γέμισε η έρημος φανοστάτες
όμως δεν έχω
που να ακουμπήσω τη λύπη μου
Με βαρέθηκε η μοναξιά
παρόλο που τις νύχτες σκοτώνω
ένα ένα τα ουρλιαχτά των αστεριών
Πεθαίνω ξανά και ξανά
στα συντρίμια τους
ή
κάποτε διηγούμαι παραμύθια
στις διψασμένες οχιές
αλλά αυτές φεύγουν βιαστικά
πριν φτάσω στο τέλος
γυρεύοντας κορμούς δέντρων
να μπήξουν
τα φαρμακερά τους δόντια
Μου αρνούνται το δηλητήριό τους
γιατί, λένε, πως έκρυψα την όαση
Που να’ ξεραν την αλήθεια 

Αργότερα στρώνω αγκάθια
για προσκέφαλο
και μετρώ εφιάλτες
Πηδούν χαρούμενοι
πάνω στα φρύδια
Αυλάκια χαράζουν
στο μέτωπο με νύχια γαμψά
Όχι
όχι
δεν τους γυρεύω
Εκείνοι δεν με ξεχνούν
Γι’αυτό σου λέω
Μην περιμένεις να βρέξει
για να δακρύσω
Έμαθα να μη βρέχομαι
Ασύμφοροι ουρανοί
κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου
και εγώ έμαθα να μιλώ μόνη μου
Τουλάχιστον ακούω την φωνή μου
Εσύ ακόμα είσαι μακριά
Τόσα γράμματα σου έστειλα
Δεν χόρτασες απουσίες;
Όμως θα το αντέξω κι αυτό
Θυμάσαι τι σου είπα στην αρχή;
Νύχτα Λευκή είμαι, αγαπημένε
Τα πάντα σβήνω

Μαρία Ροδοπούλου

Αυτόχειρες μνηστήρες

Συνήθως
                       ματαιοπονεί τα βράδια
καθώς νεκρούς μνηστήρες
τα μάτια
                                                της
                             αποβάλλουν
Κι ο θάνατος
                             ένα deja vu περιστατικό
                                  κανείς δεν είναι μοναδικός
γνέφει από μακριά
πλέκοντας στα μαλλιά της
                όλα τ’ αντίτιμα
από αρχή του κόσμου
         μέχρι το τέλος της Ιερουσαλήμ
Βαβυλώνα την λέγανε σε μια άλλη ιστορία

τι σημασία έχουν τα ονόματα

Οργή
μίσος
απάθεια

copyright feelings
καλά περνάμε στον σταθμό των αναχωρήσεων

η επανάληψη ξεσκονίζει τα βλέφαρα
της αποχώρησης

αλλά εκείνη σχεδιάζει την τελική διαφυγή

θα ρίξει τα μαλλιά της
σκάλα
στης μοίρας τον ζητιάνο

           καθρέφτη καθρεφτάκι μου
                  ποια έχει τις πιο αβέβαιες ρωγμές

τι όμορφη φωτιά
που άναψες κι απόψε
αγαπημένε

Ανώδυνα
    θαρρούσε
           τ΄ανεμοδαρμένα
                            της
δάκρυα

κι ας είχε
τόσα σκυλιά στο πλάι της ν’ αυτοκτονούν
   εκείνη
δεν κρύβει πρόσωπο
     στ’ αλυχτίσματα

ούτε καν στα ερειπωμένα  
          δράματα
κρεμασμένων ονείρων
                           
      




Μαρία Ροδοπούλου