Bleedin' life

Throw away this bleeding life
A useless
broken knife
An empty
used hive

My soul
anonymous corner of this world
is dying feeling sore

A seagull mourns its dead match
near the moon’s closed hatch
Let the stones take their rightful place
I keep my conclusion at pace

This crumbled doll
shall feed the cracks of the wall
as I turn into a shallow hole

Throw away this wasted dream
I can’t hear its shadow scream
Blood runs freely from open veins
No one will remember our names

Death is around like a silent hound
I can’t dissolve this gray cloud
White marble all over the land
Who can resist its cold hand?

Absolute darkness again
No man can fight the end


Μαρία Ροδοπούλου

Χειμωνιάτικα

Πάλι φυγή με στόλισες στους χειμερινούς σου φράχτες

Μην με επισκέπτεσαι
με μάτια χειμωνιάτικα
και με λιακάδες μαγκωμένες
στις σταυρωμένες χούφτες σου
κρυμμένες

Ετούτη η φορεσιά
γνώρισε πρόβες πολλές
μα ποτέ δεν είχε την τιμή

Όσο χρόνο ψυχορραγούσε τ’ όνειρο
τόσο οι άδειες τσέπες
τα πέλαγα νοσταλγούσαν

Κι ας έμεινε απομίμηση κάτι καινούργιου

Αν πτυχές τσαλακωμένες
για κάστρο απόρθητο λάθεψες
ίσως δεν φταις εσύ

αλλά τα μαύρα γυαλιά
που σου δώρισε εκείνη
μια μέρα χιονισμένη
και ώρα απόκληρη αυγής

Μην με σκέφτεσαι, λοιπόν,
με σαστισμένο βλέμμα
και βερεσέ ξημέρωμα
στ' απρόθυμά σου χείλη

Ετούτη την βροχή
σε υφαίστειους υπόνομους
την σύστησαν πολλοί
όμως ποτέ δεν έσφιξε τα χέρια της
με της θάλασσας την μνήμη

Κι όσο κι αν οι στάλες της
στο χώμα σπαταλιούνται
δεν της αξίζουν μονόπρακτα στεριάς

Μαρία Ροδοπούλου

Η εποχή της στερητικής αλήθειας

Ξέρεις πόσες δικαιολογίες πρόσφερα στην αλήθεια;
μου είπε καθώς περιμέναμε το ασανσέρ να έρθει.
Τον κοίταξα παραξενεμένη.
Ετούτη η πόλη θρέφει περισσότερα δολώματα απ όσα της πέφτουν στο μερτικό της, σκέφτηκα. Και όταν έχει τα μπουρίνια της, τους ξεφασκιώνει από το λεπιδωτό κορμί της. Ευγενική προσφορά στον γανωτζή με τα μαύρα μάτια και τα χρυσά δόντια. Μια θεωρία αλλά κοίτα, Κύριε, πως πληθαίνουν τα αποτελέσματά της.
Δεν μένει ποτέ από πάνες ακράτειας της σαπίλας.
Καταπίνει φωτιά και ξερνάει στάχτες.

- Κάποτε είχα ένα σκυλί. Πιστός φύλακας. Έθαβε στην αυλή όλα τα κόκκαλα για να τα βρει όταν θα τον θέριζε η πείνα. Ποτέ δεν λάθεψε. Μέχρι που έπαθε καταρράκτη και τον εγκαταλείψαμε σε μια γωνία της Σόλωνος. Μέσα σ’ ένα χάρτινο κουτί. Υποθέτω πως θα τον δουν κάποια στιγμή την επόμενη χιλιετία. Όταν θα έχει ξεπλύνει η βροχή την ανθρώπινη μυρουδιά του. Προς το παρόν οι περαστικοί κάνουν μπροστά του τσουλήθρα στα οπίσθιά τους κρατώντας άδειο πιστόλι στον κρόταφο της αναμονής του.

Εκατομμύρια, συνέχισε παίζοντας νευρικά με τα κρόσσια των αναθεωρήσεων.

"Αλλά αυτή ακλόνητη, αμετακίνητη, βαρετή γριά ξετριχιάζει τις προφάσεις μου από τα μαύρα ρούχα της με τέτοια ευκολία που ακόμα και η πραγματικότητα σκιάζεται μη τυχόν μια μέρα μείνει μόνη της χωρίς κανέναν γύρω της να την διαπραγματεύεται. Και θα σου πω κάτι. Μεταξύ των ρητών ελπίδων μου, αυτή η καταραμένη βρίσκει τον τρόπο να χώνει το άρρητο, αγύριστο κεφάλι της. Και σε ποιόν χώρο απ' όλους εγώ θα μπορέσω να λύσω το πρόβλημα όταν δεν επιτρέπονται οι πράξεις με απροσδιόριστους χρεώστες;
Σε ποιόν όροφο πάτε;" με ρώτησε μόλις το βλέμμα έγινε ξανά σταθερό.

Αποφεύγω να μπαίνω στο ασανσέρ με αποδεχόμενους στερητική αλήθεια, είπα και γύρισα την πλάτη στο καταπτοημένο, άσφαιρο θεώρημα.

Ίσως έρθει μια μέρα που θα έχουμε βαρεθεί να γαμιόμαστε ανάμεσα στους ευνούχους ταχυδακτυλουργούς και τους πλανόδιους νεκρούς. Και ίσως, ίσως τότε το θεώρημα να χάσει την ισχύ που ποτέ δεν μπόρεσε ν’ αποδείξει.

Μαρία Ροδοπούλου

Υ.Γ

Το κείμενο ξεκίνησε ως έμπνευση από συζήτηση με μια αγαπημένη μου εκκολαπτόμενη μαθηματικό και ολοκληρώθηκε από μια βροχερή βραδιά ανάμεσα σε φίλους στα άθλια σοκάκια της Αθήνας. Όπου άνθρωποι μένουν μέσα σε χάρτινες κούτες δίπλα από τα κατάμεστα μαγειρεία. Εκεί που χορταίνουμε τα στομάχια μας, εκεί και τα αδειάζουμε.

Στην Φανή, στην Δέσποινα, στον Ματ

Endless Emotion

H Έμιλυ χειριζόταν το πηδάλιο
Όταν ο θαλασσινός άνεμος
έστελνε άτακτες ριπές στα καστανόξανθα μαλλιά
χιλιάδες ήλιοι γέμιζαν τους νεφρίτες των ματιών της

Τότε ήταν που έστελνα στο διάβολο
όλες τις σκουριασμένες άγκυρες τιμολογημένων συνηθειών
Μεθούσα πίνοντας μονορούφι την ξέφρενη ρότα.
Πως να στο πω;
Θάλασσα Μέρα ήμουν
καταμεσής νυκτόβιων στεριανών αρπακτικών

6 : 49’
στείρος καλλιτέχνης
τρομάζει από τους δείκτες της αυγής

στο μισοφέγγαρό της προετοιμάζει

Την ομάδα αίματος της θάλασσας
μ’ ένα κυματόμετρο στα δάχτυλα
διανύει τους μώλωπες που θηλάζουν τα βράχια της

Εκτάκτως ημικύκλια
στράφηκε η Melissa σ' έναν άξονα διατηρητέας παλίρροιας

Και ξέρεις;
H ιστορία γράφτηκε όλη σε μια σελίδα μουσκεμένη
από τα ρείκια που φύτρωναν σ’ εκείνο το εξαίσιο κομμάτι του κορμιού της
Καταργούσε όλα τα δισκοπότηρα - πλουσίων και μη.
Γιατί όταν πίνεις κατανυκτικά
κατευθείαν από την πηγή
αποζημιώνεις
τον μαθημένο
σε συσκευασμένα όνειρα
λάρυγγα

The Fallen were surrounded by our joy...

Στο τέμπλο εκείνου του βυθού
υδρόβια θηλαστικά χείλη
με δικαίωμα
κοινωνούν σημάδια της προκατάληψης
για να συντηρεί το στόμα της υγρό

γδαρμένο από τα κοράλλια

Έτσι ώστε ό, τι κόκκινο αναδύεται
να σκάει
αφρώδες νάμα στα παράλια de l’interdite

Λίγο να κοιμηθείς
Λίγο να φας
‘Πολύ’ να πιείς
It’s hard to tell
it hurts to tell
But spell

‘ The nights must continue to feel’’

Λίγο να γεννηθείς,
Λίγο να ερωτευθείς,
Λίγο να μεγαλώσεις

Πέρασε η ώρα

Σβήσε τα φώτα
και άσε τους Αγγέλους να προβάλλουν
ασπρόμαυρες ταινίες στα θλιμμένα μάτια σου

Can΄t you hear us?
We are drowning into emotion΄s endless sea


Μαρία Ροδοπούλου - Βάγγη Χατζησταμάτη

Flatline Ζωή

Η εντοιχισμένη ευθεία γραμμή

των γκρίζων γραφείων της πόλης

δυναμώνει την οσμή που έρχεται

από τα αποχωρητήρια των πρωινών

Μια φθίνουσα αντανάκλαση στο τζάμι

Μόνη σκέψη τα ενσωματωμένα καταστατικά

Η αύξουσα καμπύλη της ασέλγειας
και τα συνωστισμένα γυαλιά ανίατης μυωπίας

Χτυπιούνται οι γοφοί
στα στενά χαρακώματα μισθολογικής υποταγής

Ορθοστασία με την αίσθηση σαλιωμένων γονάτων

Που να σ' ακουμπήσω, ζωή, να μην μελανιάζεις;

Κάποιος δίπλα σου υπογράφει

και ο απέναντί σου μιλά στο τηλέφωνο

Πλανιέται το βλέμμα προς τα έξω

Πεσμένα νεράντζια και μια φλεγμονή στην όραση

Την ώρα που βήχει αδιάκριτα η μοναξιά

μπαίνει η τελευταία πινελιά

στο δυαδικό κατακερματισμό του κόστους

Κάποτε, μονολογείς, θα σταματήσω να γράφω

Θα βγω έξω θα κλοτσήσω τα πεσμένα

Και θα φάω μπουκιά μπουκιά τα δέντρα
που προσβάλλουν την ωχρή μονοτονία

Πριν πιω τον μπαγιάτικο καφέ

πριν καν φορέσω το καλοσιδερωμένο ανάλγητο κέρδος

θα ρευτώ μπροστά στα αποσυνδεδεμένα μάτια τους
τo νέκταρ της πρόσκαιρης ευτυχίας μου

Ίσως έτσι σταματήσει η μέρα να μυρίζει

απόβλητα
κοστολογημένα
σώματα



Μαρία Ροδοπούλου

Μια μικρή παρένθεση. Υπάρχουν εκείνοι που όλη η ζωή τους είναι ένα μαραθώνιος

επιβίωσης. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, κλεισμένοι στα γραφεία, στα εργοστάσια

που έχουν χάσει το δικαίωμα απεργίας δουλείας. Και υπάρχουν και άλλοι

που δεν πάλεψαν για τίποτα στην ζωή τους και όμως αυτών την 'φωνή' βλέπεις.

Η λανθασμένη τάση να λυπούμαστε τα πεσμένα μας κάνει να παραβλέπουμε τους πραγματικούς ποιητές της ζωής. Φευ σ' εκείνους και σε μας που τρέφουμε την άνευ λόγου και πολλές φορές clopyright θλίψη των ευκαιριακών ποιητών.

Ηττημένα Δωμάτια

Γυρίζω την πλάτη στην μοναδική έξοδο

Με χέρια βολεμένα στην απελπισία
και βλέμμα ξυρισμένο προσευχών
αποπλανώ τ' αποκτηθέν
Κάποτε με ανταμείβει

Ανοίγει το τεράστιο στόμα του
χαρίζοντας στην παράνοια δαιδαλώδες σιδερένιο λαιμό.
Σκουριασμένος με μια όξινη μυρωδιά βγάζει κόκκινη γλώσσα στην αποκοτιά μου.
Χιλιάδες μίλια χωρίζουν την δική μου έναρξη από την απέναντι αρχή.
Είμαι η γνώριμη ξένη της μακρινής όχθης.
Η έλξη του, ακαταμάχητη βαρύτητα, είναι η λιθοβολημένη πτώση στο σώμα.
Ανώφελη ικάρεια πτήση με τους ώμους να συντρίβονται
από το βάρος της ματαίωσης.

- Δύο βήματα προς τ' αριστερά υπολείπονται της προθέσεως -

Στα σωθικά του κρυμμένο το δωμάτιο που δεν αρκείται στον εαυτό του.
Ανασηκώνει κοροϊδευτικά τα φρύδια στον τρόμο μου
και ακονίζει τα νύχια του στο αποκαμωμένο άρωμα
κακοκουρεμένων εξακριβώσεων.
Αερίζει ξεδιάντροπα φαγωμένους μηρούς
με τις εξουθενωμένες αχυρένιες ρώγες μου.
Και οι μικρές κουρασμένες αίθουσες
που τρέμουν ανυπόμονες
αποκαλύπτονται στα έκνομα μάτια.

Γίνομαι η μονόστηθη λόγχη απεγνωσμένης αποστολής.
Η κάθε κάμαρη και ένας ένοικος που κρατά το κλεμμένο στήθος.
Η ερώτηση πάντα η ίδια και η απάντηση λανθασμένη.

Η τιμωρία είναι η επιστροφή στην γνώριμη αφετηρία.
Είμαι η επαναλαμβανόμενη καταδίκη του.
Η αμαζόνεια κατακτήτρια ηττημένων δωματίων.

Το χαμόγελο της δεμένης φυγής μου
είναι ο όλεθρος ξέφωτης κακομαθημένης λεωφόρου
όπου οι κοφτές ανάσες θαρρούν πως βαθιές είναι.

Αλλά θα έρθει η εποχή
που οι λεγεώνες των δισταγμών θα με προσπεράσουν

Και δεν θ' αρκούμαι στο κρυφό ανάγνωσμα Ηρώδειων Μύθων




Μαρία Ροδοπούλου

Υ.Γ.

Εμείς μετράμε αλλά τα μετρημένα με χαρά μας λησμονούν