Πικρό τριαντάφυλλο

Κάποιες φορές
όταν το βλέμμα στρέφει αλλού
η ερωμένη του πλέκει
ματωμένες γιρλάντες 
για όλες τις ώρες που θα περάσουν
στην αιωνιότητα

χώρια

αλλά εκείνος γελάει
σφίγγει στα δάχτυλα
τα ζουμερά στήθια
και θηλάζει τον έρωτα
από δω ως την αιωνιότητα

μαζί

Αλλά υπάρχει αυτός ο γέρος
με τις ρωγμές στα μάτια
που συνέχεια παραγγέλνει
πικρό καφέ με λουκούμι τριαντάφυλλο
κάθε Κυριακή
μετά το τέλος της λειτουργίας
με σφιχτό κόμπο στη γραβάτα
αραιωμένα μαλλιά
αραιωμένη ζωή
ερειπωμένη πόλη
τσίγκινα τραπεζάκια
τσιγκούνικες μέρες
και κάποιος παίζει τρομπέτα
σε ένα ξυλουργείο
μυρίζει ερημιά
υγρασία
καταχνιά
στα μάτια
οι καμπάνες προσθέτουν
μια φρικιαστική γοητεία
στη κιτρινισμένη γλώσσα
που ξετρυπώνει
μικρό
κουρασμένο
άκακο
φιδάκι
από τη σπηλιά που κρύβει τους νεκρούς

και γλύφει
ηδονικά
τη ζάχαρη που του αναλογεί

στ'απέναντι πεζοδρόμιο
κάποιος περαστικός
φτύνει οργισμένος αλλά άστοχος
και ένα ταξί περιμένει
υπομονετικά κάτω
από τις διαφημιστικές αφίσες

για τη νέα οδοντόκρεμα
που αφαιρεί τους λεκέδες

Μαρία Ροδοπούλου

Η λεύκα της φαντασίας

Τώρα πια μας νανουρίζουν
οι κυκλώνες...

Μια λεύκα
με λυγερό κορμί
σκυμμένο πάνω από πέτρα
ίσα-ίσα να την φυλάει
από τον βοριά
και τις καταιγίδες

Την ίδια πέτρα
που στο ρωμαλέο
κορμί της

φιλοξενεί ένα μικρό μωβ ανθάκι

τόσο ευάλωτο

τόσο ντελικάτο

ίσα – ίσα που φωλιάζει

περιμένοντας το έαρ

το «γλυκύτατο έαρ»
που με την σειρά του

κρύβεται στη πυκνή φυλλωσιά της αναμονής

ζεστή

τρυφερή προσμονή

λίγο πιο δίπλα ένα ακόμα δέντρο

νεκρό

~ νομίζουν ~

μέσα του αμέτρητα μαύρα ρόδα

και μια μοναδική λευκή πεταλούδα

~ τι προνόμιο κι αυτό !

στην μικροσκοπική της πλάτη

φορτίο βαρύ

δύο νότες στοιβαγμένες

σε μιας ζωής ανάσα

Και το ψιλόβροχο…

πού το πας αυτό;

όλη μέρα προσπαθούσε να θρηνήσει

και σαν έπιασε να βασιλεύει

ξεκαρδίστηκε στα γέλια

Ένα θεριό περπατά λυπημένο

χωρίς ν’αγγίζει το χορτάρι

Το λυπάται η γη

το λυπάται ο ουρανός

εκείνο βρυχάται

μεμιάς μια θάλασσα αστέρια

στα πόδια του τσαλαβουτά

Ένα καφέ καραβάκι

περνά από τα «συμπληγάδικα» ποδάρια του

δεν έχει διόδια

μόνο γι’αυτόν τον αιώνα δωρεάν η είσοδος

κάπου στα βαθιά

καραδοκούν τ’αρπακτικά

Τι συναρπαστικό

κάπου γύρω σου ένας κίνδυνος να υπάρχει

μικρή καφέ βαρκούλα

χωρίς αρπακτικά

πώς θα γράφαμε την ιστορία σου;

Συνέχισε ακόμα λίγο

ένα βασίλειο θαυμάτων

λιμάνι απρόσμενο

Ένα παιδί

~ διότι χωρίς αυτό αλίμονο μας

διευθύνει την συμφωνική ορχήστρα

ερημιάς

Η λεύκα τεντώνεται

η πέτρα υψώνει ανάστημα

το μωβ ανθάκι ριζώνει

η προσμονή χάνει τα αναβλητικά της σύμφωνα

και το δέντρο…

~ το νεκρό

σηκώνει κεφάλι

ο ίσκιος του ρίχνει τα μαύρα ρόδα στη χώμα

Εκείνα καρπίζουν

κι ο μίσχος τους λευκός

μια μαύρη πεταλούδα γεννάει

Τα παιδί κατεβάζει τα χέρια

δηλώνοντας το τέλος της σιωπής

Στο πλευρό του δυο νότες

σκαρφαλώνουν στους ώμους του

και ρίχνουν δίχτυα στον ουρανό

Μια σκιά στο πρόσωπό του

κι οι ώμοι του δακρύζουν

Η επόμενη ψαριά θα έχει

άλλη μια ανταριασμένη ερημιά

Στο διπλανό δωμάτιο

ένα αυτοκτονικό ντουβάρι

πετάει κάτω τις κορνίζες

σκύβει το ταβάνι και τις χάφτει

μαζί με το ντουβάρι

ενώ ένα γειτονικό κορίτσι
περνάει κάτω από τις διαχωριστικές
της λεωφόρου

και ω! το φόρεμα της ριγέ μετά!


Υ.Γ

Η φαντασία δεν έχει όρια,
δεν έχει περιορισμούς,
δεν έχει φως,
δεν έχει σκοτάδι
δεν έχει θρησκείες,
δεν έχει λαγνείες,
δεν έχει δουλοπρέπεια
δεν έχει υποταγή
δεν έχει δεισιδαιμονίες
δεν έχει χρώμα
δεν έχει φυλή
δεν έχει κανόνες,
δεν έχει νόμους,
δεν έχει στρατούς,
δεν έχει όπλα,
δεν έχει χωροφύλακες,
δεν έχει ψεύτες,
δεν έχει ιδεοληψίες,


Δεν έχει…

Είναι Άναρχη όπως η ψυχή

Ευτυχώς… είναι η μόνη που μας έχει απομείνει



Μαρία Ροδοπούλου