Νεκρές επιδιώξεις

Η δειλία κρατάει τα δάχτυλα μακριά
σαν γεμισμένα περίστροφα
ιδιοκτησία νεκρών επιδιώξεων
ούτε η θλίψη δεν λύνει πια
τους κόμπους της σιωπής
μια αεικίνητη και χωρίς προορισμό
αμαξοστοιχία η εποχή
μόνο εσύ παραμένεις
μεγαλείο περασμένο
και όχι κανείς δεν κλαίει
καθώς σε διηγείται
Σέρνεις αγάλματα
στην κώμη
- βαριά η κληρονομιά
και μια βαλίτσα στάχτες
κανείς δεν τις διεκδικεί
μοναδικός αντίπαλος ο καθρέφτης
και ανεξίτηλες της παλάμης διαδρομές
Μια στάλα της ρώγας αίμα
καταδιώκει τις αράχνες
                 που ξέχασες πάνω στις χορδές
                            εκείνης της αυγής

περιστρέφομαι
    μπαλαρίνα χωρίς πόδια
στις υποσχέσεις  των χεριών σου

αποστρέφω βλέμμα
και χαϊδεύω πρόσωπο
          με τα ιστία ναυαγισμένων ουρανών

μια τίγρης
μια μαυροφορεμένη γυναίκα
κι ο εξόριστος Ποσειδώνας
           λεηλατούν την άχρωμη στεριά μου

κι όμως αυτές οι μικρές κραυγές
                    σου
στα μάτια μου
           ακόμα κατοικούν



Μαρία Ροδοπούλου

Because I could not stop for death - Επειδή για τον θάνατο δεν... - Έμιλι Ντίκινσον

Επειδή για τον θάνατο
να σταματήσω δεν μπορούσα
ευγενικά εκείνος σταμάτησε για μένα

Στην Άμαξά του μόνο εμείς
κι η αθανασία

και πηγαίναμε αργά
επειδή εκείνος βιασύνη δεν γνωρίζει

έπρεπε όλη την δουλειά
και την άνεσή μου επίσης
στην άκρια να βάλω

από τους καλούς του τρόπους
υποχρεωμένη

περάσαμε από το σχολειό
όπου τα παιδιά κατά το διάλλειμα
πάσχιζαν όντας σε ένα κύκλο

~ το μέλλον να ορίσουν ~

Περάσαμε και από τα χωράφια
με τα φευγαλέα σιτηρά
τον ήλιο που έδυε περάσαμε

ή μάλλον εκείνος μας προσπέρασε

Μια ομίχλη ψυχρή μας περικύκλωσε
κι ένιωσα να τρεμουλιάζω
μόνο ένα αραχνοΰφαντο νυχτικό
φορούσα
κι η εσάρπα μου από τούλι

Σταματήσαμε εμπρός από ένα Σπίτι
που έμοιαζε λες και το έδαφος είχε πρηστεί
Η οροφή του μετά βίας ήταν ορατή

στο χώμα θαρρείς τα γύψινά του


αιώνες έχουν πια περάσει
κι όμως
σαν να μην έφυγε μια μέρα
από τότε που υπέθεσα
ότι τ’ άλογα του Άδη

την Αιωνιότητα ως τέρμα τους είχαν χαράξει….


απόδοση
Μαρία Ροδοπούλου

Because I could not stop for Death –
He kindly stopped for me – 
The Carriage held but just Ourselves – 
And Immortality.

We slowly drove – He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility – 

We passed the School, where Children strove
At Recess – in the Ring – 
We passed the Fields of Gazing Grain – 
We passed the Setting Sun – 

Or rather – He passed us –
The Dews drew quivering and chill –
For only Gossamer, my Gown –
My Tippet – only Tulle – 

We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground –
The Roof was scarcely visible –
The Cornice – in the Ground – 

Since then – 'tis Centuries – and yet
Feels shorter than the Day
I first surmised the Horses' Heads
Were toward Eternity –