25 Δεκ 2012

Lonely Walk

As the time goes by
I often stop
and thinking why
I miss the
sea’s deep dive
and you
living near by

A lonely walk
on a deserted dock
that’s what life is
but do as you please

“What a fine day”
I heard you say
“If I may…”
I begun to pray
but by then
you were far away

and as the day dies
I can’t find your eyes
But I listen
to distant cries

No one knows
which tense sweetly lies

A lonely walk
into eternity’s dock
wearing the coat
you seamed alone


Μαρία Ροδοπούλου


The above was inspired by Alex's Papadiamantis music "Lonely Walk"

http://www.youtube.com/watch?v=dA7YL4rsb1U

2 Νοε 2012

Ειρωνικόν


Ούτως ή άλλως θα έμενα έξω από την πόρτα τους
ακάλεστη
ανεπιθύμητη σαν την μισότυφλη μοίρα
που χαϊδεύεται στα πόδια μου
  Με ένα βουλιαγμένο τύμπανο
και μια τσακισμένη άρπα
θα κατηγορούσα μόνο την απουσία του ανέμου
από τις προθέσεις μου

Βέβαια ποτέ δεν θα φορούσα στο κεφάλι
μαντήλα με ξένο αίμα νοτισμένη
ίσα-ίσα για να δω να γονατίζουν
μαρμάρινα σκαλιά
εμπρός στο χειρουργημένο πάσο
Η ευλυγισία δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο μου
Και τις μόνες φορές που έτρεξα πολύ
ήταν όταν κυνηγούσα τον διάβολο

μάταια βέβαια γιατί κι αυτός κι ο αντίπαλός του
δειλών κυοφορήματα αποδείχτηκαν

Γι αυτό είπα άντε στο διάολο λοιπόν
εσείς και τα βαλσαμωμένα σας παραμύθια

Αν ήθελα αλώβητους αγκώνες
να τρομάξω
απλά θα ούρλιαζα μαύρο
έτσι για να δείξω ότι ποτέ
δεν προσβλήθηκα από χρεωστική λαγνεία
μήτε φοβήθηκα το πραγματικό χρώμα του θανάτου
Σαν επιστέγασμα
θα χοροπηδούσα
πάνω στους ξεχαρβαλωμένους καναπέδες
Το επαναλαμβανόμενο βογκητό
των σκουριασμένων σομιέδων
θα το καρφίτσωνα
μπιλιέτο
στο χαλασμένο μάτι της εξόριστης μοίρας
Κι ας πονούσε μετά το σώμα
από την βίαιη ελεημοσύνη
στα ξεπλυμένα γέρικα φουαγιέ 
Επώδυνα ανιαρή η φιλανθρωπία

Θα το έκαμα
εάν δεν έβρισκα αφόρητα περιττό έξοδο
την κραυγή
στα κωφάλαλα σαλόνια των δανδήδων της όρασης 

Σκέφτομαι να κάνω κάτι έξαλλο
Θα δωρίσω ένα μονόκλ στην ζητιάνα  μοίρα
να με βοηθήσει στην αφ' υψηλού ακοή
των νεκρών χωμάτων



Τουλάχιστον μέχρις ότου
γκρεμιστώ στην αγκαλιά τους
κι ανταμώσω θεό και διάβολο
στην οικονομική συσκευασία
δύο ψεμάτων σε μια αλήθεια

Μετά θα καθόμαστε και οι τρεις μαζί
πίνοντας ευχέλαια
μπεκρουλιάζοντας με τον θάνατο
λέγοντας σαχλά αστεία
για όλους εκείνους με τα τρύπια τύμπανα
και βάζοντας τρικλοποδιά
στους έχοντες υπερμετρωπία

Τυφλοί και κουφοί θα έχουμε επιτέλους
θεραπεύσει το ανάπηρο πεπρωμένο





Μαρία Ροδοπούλου


Υ.Γ

αφιερωμένο στην μισότυφλη γάτα μου



27 Οκτ 2012

Άγονης Γης Εργάτες


Δεν θα έδινα ούτε ένα ξεροκόμματο γης
σ αυτούς
που ποτέ δεν έπιασαν στα χέρια τους
την αξίνα και το φτυάρι
χωρίς ένα καρπό για γόνιμη σπορά
ούτε απέκτησαν τα ρωμαλέα μπράτσα
για να κρατήσουν το χώμα τους αγνό
από πατημασιές βαρβάρων

Δεν θα ‘δινα μήτε ψίχουλο ουρανό
σ εκείνους
που δεν αγάπησαν
ούτε και προστάτευσαν
το ίδιο τους το χώμα

Δεν θα έδινα μήτε μιας δροσιάς σταγόνα
σε άγονης γης εργάτες



Μαρία Ροδοπούλου

14 Οκτ 2012

Υπερβολές


θέλω να σκοτώσω τον ουρανό
να σφαλίσω όλα τα παράθυρα
που με την υπερβολή στις αξύριστες μασχάλες
διευκολύνουν τις γραμματοσειρές
Οι κλέφτες !

Να ξεπλύνω τα βρώμικα χέρια τους
με το  χυμένο μελάνι από το στόμα των αγγέλων
με το υποταγμένο γέλιο των παιδιών
Να μην είμαι μια πιθανότητα κίνησης
στατιστική βεβαιότητα απώλειας
στις τρομακτικές τους αριθμομηχανές
Να ρίξω νερό στα μηχανοκίνητα μάτια τους
και να σπάσω τα πεζοδρόμια
που περπατούν αγκαζέ με τον θάνατο

Αρθρογραφώ στην επέκταση
διανύοντας το ένα νέφος μετά το άλλο
στην ουσία
προκαλώ την αφάνεια
στερώντας από τα διψασμένα ορτύκια
το δικαίωμα της χαμηλής διέλευσης
Πως να κρύψεις τις σφαίρες
σε ένα τόσο μικρό σώμα ;

Ο προφήτης γεννήθηκε τότε
- ανάγκας πείθονται οι θεϊκές μήτρες
κατέβασε τα χέρια του στην ρημαγμένη γη
και όλοι μαζί αποφασίσαμε
να κρύψουμε το ελάχιστο κορμί
στην κάνη τους
που βρωμοκοπάει απληστία

Μισόγυμνες σκιές συλλέγουν βρώση
σε σχισμένες κάλτσες
γιατί τα δοχεία που δόθηκαν
παρατάχθηκαν στα ακραία έδρανα
Οι θεοκράτορες κατηχούν
οι άπιστοι κατοικούν
και εμείς
εμείς φυτεύουμε σπόρους στην τσιμεντενια αυλή

Ερμηνεύσαμε λάθος την κίνηση του προφήτη
Εκείνος μας έδειχνε τον δρόμο
αλλά εμείς βλέπαμε μόνο
τους λιγοστούς αδειανούς τάφους
Κανείς μας δεν ήθελε να κάνει το πρώτο βήμα στο κενό
Τελικά δεν είμαστε τίποτα άλλο
παρά μια υγρή επιθυμία
στα μεριά κάποιου άπιστου θεού
Κάποτε γινόμαστε το δόρυ
ξένων αναγκών
και κάποτε η τροφή
στις αρένες των πολέμων τους

Σε κενά μνήματα καρφώνουμε λάβαρα
διαπομπεύοντας από συνήθεια τους νεκρούς
στριμωγμένοι σε φυγή
Με τρένα που κουβαλούν καυσόξυλα και τσιμέντο
εδώ αφήνουμε τα γραμμένα τραγούδια
τις καλές σόλες
τα φονικά ράμματα
Αδιάφοροι
δύσπιστοι
αλλά τόσο αθώοι
σαν την σφαίρα που έπεσε από τις λιωμένες κάνες των συνεργατών

Προπαγανδιστές προσευχών
κρυφοί φονιάδες των παιδιών
και πρόκα στον αστράγαλο
του αθάνατου ανθρώπου
Υποχρεώνομαι σε ασημένια όνειρα
κάτω από τσίγκινες παλάμες
αναποδογυρισμένα μάτια
και χρεωμένα φτερά

ενώ το μόνο που ζήτησα ποτέ
είναι η πραγματικότητα που δικαιούμαι




Ματθαίος Ματθαιάδης – Μαρία Ροδοπούλου



Υ.Γ  του άφυλου Προφήτη

Είμαι επαγγελματίας στην διάψευση
και κάτω από τα πέλματα κρύβω τις οχιές
Η κωφάλαλη φούστα μου
τους ξεγελά
όσο στρώνω επιμελώς τον πάγο
γύρω από τα μάτια τους

Δεν φοβάμαι τους θεούς
ούτε κλαίω για τις χαμένες ικεσίες
Μόνο να! Τις νύχτες κάπου - κάπου
με ενοχλεί το αριστερό μου στήθος
Εκεί που κάποτε ένας δαίμονας
κούρνιασε βυζαίνοντας αίμα και αγάπη

28 Σεπ 2012

Ανέφικτη κατάργηση


Δεν θα μπορούσε να γίνει  διαφορετικά

Σκαρφάλωνε στους καυκάσιους ώμους του
ξεχτένιστη
Λυγερή φαντασίωση
με τρυπημένους αστράγαλους
στους ημιτελείς κύβους
αψεγάδιαστων πρωινών
Από ψηλά αγνάντευε τους πεσμένους
και η ερώτηση  
φόνευε το στόμα τους

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά

Ανέβαινε στους παλιρροιακούς ώμους του
με ξέπλεκα δάχτυλα
Λιγνή επιθυμία
σ' ανατέλλων σκοτάδι
με σφαγμένα μάτια
Μια ηχώ που δεν ομολογούσε φόβο
παρά μόνο στην σελήνη του κορμιού του
σφάδαζε από την ανέφικτη κατάργηση
των οστών και της βαρύτητας 

Η ενταφιασμένη γυναίκα
ορειβάτης στα Ιμαλάια της ανάγκης του
πληγώνει ακόμα τον θάνατο
εξαγοράζοντας το ύψος
με αντίτιμο τις πτώσεις



Μαρία Ροδοπούλου

20 Σεπ 2012

Ανεπίδεκτοι Αίματος




Η ιστορία είναι γνωστή αλλά κανείς ποτέ απ’ αυτήν δεν διδάχτηκε

Νύχτα τους περιμέναμε αλλά εκείνοι πρωί διέσχισαν τα χωράφια μας
και το αίμα ~ τόσο ζεστό τόσο γλυκό ~ πότισε τα βλάσφημα λαρύγγια τους και θέριεψε τα νεκρά τοτέμ τους

Σέχτα μιρ ουν τε  γκτανστ  ατ μαμιρ (κανείς δεν θα εξιστορήσει στα παιδιά μας το μέλλον)


Θα έρχεται στον ύπνο μου
με βρώμικα νύχια από την χολή των ξόανων αφεντικών του
θα χτενίζει τις λυμένες απ’ τα μαλλιά μου κορδέλες
τρίζοντας τα δόντια πάνω από τον νεκρό μου λύκο
σαν να ήμουνα κάποτε θεός
που απαρνήθηκε την αρρενωπή του φύση

Θα έρχεται χαμηλώνοντας τα κίτρινα οστά
στο άσαρκο πρόσωπο
τάμα και υποταγή στην φαγωμένη σάρκα
στην θεϊκή μυρουδιά του ψημένου κρέατος

στην άλλη μου όψη, κατακτητές των ορυχείων μου

θα με ξεπερνούν τα χρόνια
οι εποχές
οι κακοντυμένες ώρες
της εν συντομία νεκρώσιμης λατρείας μου

Θα σκίζει στα δύο την γη μου
Εγώ η θάλασσα εγώ και το χώμα

σαν να ήμουνα κάποτε θεός
χωρίς να βλέπει τα ανοιχτά χείλη

Στον ουρανό θα τα ράψω
που αρνήθηκε την υγρή στεριά
Στον ουρανό που έστρεψε την ράχη
στα παιδιά του χωραφιού του
 

Και σιγά – σιγά θα χάνομαι
στ άφυλα μεριά
στο μεταλλαγμένο αίμα
με τους αγγέλους
στο αιδοίο μου φοδραρισμένους
να ψάλλουνε μάταια ωσαννά

θα έρχεται στον ύπνο μου
και θα χτενίζει το χάος τρυφερά
απομακρύνοντας τα ματωμένα μου αγκάθια

γυναίκα δεν θα λέω
γυναίκα δεν θα ποιώ
γυναίκα δεν θα είμαι 



Μαρία Ροδοπούλου



10 Σεπ 2012

Το Αγκίστρι


Με κούρασες
ξεκούμπωτη τις πύλες μου να περνάς
είπε ο εφιάλτης
πετώντας
τα κουβάρια μάτια μου
στους γύφτους δούλους
που προσπέρασα ανάποδα
Ένα παιδί κρεμασμένο
στον καθρέφτη τ’ ουρανού
~ πάντα μπορείς να έχεις
τόσα παιδιά όσους καθρέπτες σκέπασες  ~
κουλουριάστηκε
στους αστραγάλους μου
Η νύχτα γεννιόταν αργά
από τα νύχια του χώματος
ανέβαινε στα μεριά
της χοντρής γυναίκας
και στο άσφαιρο στόμα
του ηλικιωμένου άνδρα
με χειρωνακτική διάθεση
σε βραδυφλεγή κάλυκα
Εν τω μεταξύ το αγκίστρι δεν έλεγε
ν’ αφήσει ήσυχα τ’ απλωμένα ψάρια
και το καπέλο μου αμφιβόλου χρώματος
με εγκατέλειψε για τους ψαράδες
που πέταγαν γελώντας τα εντόσθια
από την πρωινή ψαριά  στις γάτες

Ήταν η στιγμή
που εκείνο το εξαίσιο κορίτσι
κάνοντας την αναμονή παρόν
ανάβλυσε ένα μοναδικό δώρο για εκείνον

Τον θάνατό της

Υ.Γ
Αποφύγετε την έγχυση ονειρώξεων.
Το έμβολο δεν παρέχεται ως υποκατάστατο .


Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive