Σβησμένα Μάτια

Με θέα την Λερναία Εποχή

Άδειασαν Θεό τα μάτια μας
κι οι παλάμες αίμα
που ανάσαινε
μύρο και θυμάρι

Στέρεψαν οι δακρυσμένοι τοίχοι
φονικά βρύα φυτρώνουν στις ρωγμές τους
και οι ώρες
αφιερώνονται στην ευθυγράμμιση

Μένει κατάπληκτη η μνήμη
όσο με κατάνυξη καλωσορίζουμε
την άνοιξη της οχιάς
και το δάγκωμα του εκλιπόντος

Περισσότερο απ την ανάγκη
πιο πολύ κι από την θύμηση
το κάλεσμα των νεκρών
στα σβησμένα μάτια μας


Μαρία Ροδοπούλου

Αποδοχή

Με αντιλαμβάνομαι στον χώρο
ως μια αόριστη υπενθύμιση του παρελθόντος
κιτρινισμένα δάκτυλα
κλειδωμένες αυλόπορτες
και οι μεταμφιεσμένες οντισιόν της σκιάς μου
που κλαίνε από μέσα τους

Με συνειδητοποιώ στον κόσμο
ως το παραμύθι με τα χαλασμένα δόντια
μολυβένιοι άγγελοι
η ωραία κοιμωμένη με μάτια σαπισμένα
και πνευμόνια με φθαρμένα σανδάλια
οι μακιγιαρισμένες πρόβες της σκιάς μου
που κλαίνε από μέσα τους

Με αποδέχομαι στα τρίκλινα αναμονής
ως φευγαλέα υποχρέωση
μετάγγιση ικεσίας
ώρα αρνητική οι διπλανοί μου

Εγώ
με το λευκό καπελάκι μου
στραβά βαλμένο στα χείλη
ανώνυμη δωρήτρια
υπενθύμισης τέλους

Με προσθέτω
μικρή χάντρα
στο κεχριμπαρένιο κομπολόι της ανυπαρξίας





Μαρία Ροδοπούλου