Μια ζωή εν ύπνο

Και καθώς σκύβουμε
πάνω από το εύθραυστο φινίρισμα
τελειωμένης μέρας
- όπως ο δολοφόνος γυρνά στον τόπο
που μάτωσε τα μάτια του
έτσι και εμείς δεν αποφεύγουμε
το κλισέ του εαυτού μας -
προσπαθούμε να βρούμε
τις χυμένες ώρες
στο γεμάτο ρωγμές πάτωμα του χρόνου
Λίγο πριν μας πυροβολήσει πισώπλατα
το μορφικό βέλος
προλαβαίνουμε να ταΐσουμε
στα σωθικά του ταβανιού
τον λεπτοδείχτη
μην τυχόν και τ' απαντήσουμε την ώρα του απόπλου.
Κανείς δεν κοιτάζει προς τα πάνω
παρά μόνο για να κρύψει τις δικές του προσευχές

Σφυρίζουμε ανέμελα
με τ' όνειρο στραβά βαλμένο
στα ματόκλαδα
Ξυπόλητοι μαζεύουμε φεγγάρια
και σκαρφαλώνουμε γυμνοί
όλης της γης τους φανοστάτες
Έναν έναν τους ανάβουμε
και μόνο απείθαρχη σελήνη
κρατάμε γέλιο στρογγυλό
που δεν μετράει αστέρια.

Δεν φταίμε εμείς
το ταβάνι φταίει
Λυγίζει από το βάρος
μόλις πιάνει χαραυγή
Μετωπικά μας επιτίθεται
κραδαίνοντας στο ένα χέρι
αμείλικτο το πρωινό
και στ' άλλο το ρολόι.

Δεν φταίμε εμείς
Το βιολογικό ρολόι του ταβανιού ευθύνεται
Μας δίδαξε
στον ύπνο μας να ζούμε




Μαρία Ροδοπούλου

Ελαφρώς Πόρνη

Δεν καταλογίζω επιθυμίες σε κανέναν.
Πόσο μάλλον προδοσίες.
Είτε ξεπερνάς την μπάρα
είτε τρέχεις άνευ εμποδίων
κάποτε θα σε πουν « ελαφρώς πόρνη »
Ενίοτε είσαι μικρότερη
από την σκιά που το νυχτερινό φως σου δανείζει
- γιατί πως αλλιώς θα μιλούσαμε για doppelganger εάν δεν υπήρχε το σκοτάδι -
όμως έρχονται στιγμές που φουσκώνει η ψυχή σου
από το υπερβολικό μπούκωμα αισιοδοξίας
Θα φτάσεις την υψικάμινο
που πίσω σου εμφανίζεται

νομίζεις

Δεν απαλλάσσω την αθωότητα
Πόσο μάλλον τις προσδοκίες της
Είτε η γεύση σου είναι της μόδας σανέλ
-για να καλύπτεις κουτσή δυστυχία -
είτε γυμνώνεις τα δόντια στο πρώτο σχίσιμο στα γόνατα
- παντός καιρού απόδειξη αμαρτίας. Α! χειροπιαστή μου γυναίκα εσύ! -
κάποτε θα σε πουν «ελαφρώς πόρνη»
Κι ας πεθαίνεις στο μεταξύ των προσδιορισμών

Το ολοκληρωμένο απόφθεγμα
έχει επιτευχθεί από την αρχή
με το επίρρημα

Κι ας ξεψυχάς στο κεφαλόσκαλο
της κατατακτήριας βόλεψης
ως 'ελαφρώς παραπληγική' ντροπή





Μαρία Ροδοπούλου

Ο Μήνας των Νεκρών Νερών

Ονειρεύομαι καθρέφτες χωρίς κορνίζες
Πνίγονται στην θάλασσα
κι η στιλπνή τους επιφάνεια
θυμίζει τεράστιο στόμα που βοήθεια φωνάζει

Ονειρεύομαι ανθρώπους χωρίς μάτια
Νερό ανασαίνουν
και το λείο πρόσωπό τους
στόμα τεράστιο θυμίζει που βοήθεια φωνάζει

Ονειρεύομαι τις εκτρώσεις της νύχτας
σ ένα μπλαβί ουρανό γεννιούνται
κι οι μύριες γλώσσες τους
μουδιασμένοι Ήλιοι

Ονειρεύομαι τις αιρέσεις πρωινών
σε φαλακρό βουνό γεννιούνται
κι οι κορώνες στο στόμα τους
σιδερένια στόματα θυμίζουν
- ακούστε με. Σιδερένια σφαλιστά στόματα-

Με κουβέρτες όνειρα
σκεπάζω το κεφάλι
μα η υπόλοιπη γυμνή

Ονειρεύομαι, που λες, τον Μήνα των Νεκρών Νερών


Μαρία Ροδοπούλου


© 2007 – revision
από την ανθολογία «Εικονική λογοτεχνία και www.ποίηση.gr”
Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές