Γυναίκα Μοναξιά

θα μαζεύει τις ανάσες της
στο στήθος του απόψε
σε μια μαργαριταρένια πολιτεία
εκεί που η νύχτα δεν έχει σημασία

-εγώ ψιθυρίζω κόψε αργά μα κόψε βαθιά-

μέσα από κύματα ονείρων για κείνη
παράσταση με νούφαρα θα στήνει

θα της χρωματίζει τα μάγουλα
με το δικό μου χρώμα
κάτω από ξένα αστέρια
θ' αφήνει δάκρυα σε νέο σώμα



Κι εγώ γυμνή ψιθυρίζω στον καθρέφτη
Κόψε αργά μα κόψε βαθιά

Οι χαρακιές απόψε στους καρπούς μου
Μαύρη θάλασσα και μια υγρή στεριά
Δαγκωμένα χείλη μα τα μάτια μου στεγνά

Όλη κι όλη Μια γυναίκα μοναξιά.


Μαρία Ροδοπούλου (c) 2007

μια μικρή νεκρή

Πάντα μεθούσα
με φόνους
που έραβα στα
μάτια των περαστικών
και με τις λέξεις
έλουζα το θάνατο
που γεννιόταν
καθε νύχτα εντός μου.

Με το αίμα μου
έδενα τα παπούτσια τους
και σφύριζα ανέμελα
στο θνητό εραστή μου.

Το ξέρεις πως πάντα
μια μικρή νεκρή ήμουν...


Μαρία Ροδοπούλου (c) 2007

ρόλοι

Με στόμα ραμμένο

διαβαίνω κόσμους

που ξάφνου

φύτρωσαν γλώσσες οχιές,

με χείλη κομμένα

μιλώ το πόνο μου

με τη νοηματική

της ματιάς μου

βυθίζομαι
στης Κλυταιμνήστρας τους ρόλους ,

ντυμένη πάντα το φόρεμα της Αντιγόνης,

πιπιλάω τις ξεχασμένες θυσίες,

φτύνω τους αλλόκοτους Θεούς

κι με τον Διόνυσο παρέα

ασελγώ πάνω στα αλλοτινά παραμύθια ,

που κένταγαν οι παρθένες Νύμφες,

χαροκαμένη μάνα γίνομαι

στις γοργόνες

που ψαλίδισαν τις ουρές τους

στις μαύρες παραλίες του Σήμερα.

Χωρίς ντροπή στολίζω με πικροδάφνες

τα Αγάλματα που ουρλιάζουν

εξω απο την πόρτα μου

και γυμνή χορεύω

πάνω στα Πύρινα Μάρμαρα

της ανθρώπινης Αλωσης !

Πάντα μου άρεσε

η μακαριότητα των πεθαμένων .

Μαρία Ροδοπούλου (c) 2007