27 Ιουλ 2016

Λιγωμένα Φεγγάρια


Σκιές που γείρανε στο παρελθόν
κι ένα σεντούκι άδειο απ’αναμονές
η γυναίκα που δεν είναι πια κορίτσι
τρύπιες κάλτσες ανάπηρων καιρών
και χαλασμένα κουδουνάκια
στα νεκρά καπέλα γελωτοποιών
Κι εσύ, αγαπημένο σκιάχτρο,
πια δεν συγκλονίζεις

Σου το’πα
η απάντηση ξεπέρασε την ερώτηση

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα
ότι χόρευα στην Μεδίνα
κάτω απ’τις πύλες του βεζύρη
Και ξάφνου καταμεσής σκοτάδι
ένας απατεώνας ήλιος
βεβήλωσε τ’όνειρο
Εκείνα τα φεγγάρια
σε λιγώνουν πια
αντί να σε μαγεύουν

Εξάλλου, η μαγεία ανήκει στους τρελούς
που στ’όνειρά τους ξεφαντώνουν


Μαρία Ροδοπούλου

19 Ιουλ 2016

'Δούρειοι' Αρουραίοι



Είναι κι αυτοί
οι  πρωινοί
μεταμφιεσμένοι
κάτω από το λιμνάζον φως
γονατισμένου ήλιου
Φθαρμένοι
σαν χρήμα που έχει αλλάξει
πολλούς κατόχους
Ευνοούμενοι μουγκών εποχών
Τις νύχτες ανάβουν μεγάλες πυρκαγιές
και με το τσιγάρο στα σαρκώδη χείλια τους
πετούνε στη πυρά
όσους παραθερίζουν στα νέφη
Προδότες φωτός, η κατηγορία
Ποινή ο Θάνατος
Λες κι οι ίδιοι έχουν συνάψει
σύμφωνο εκεχειρίας
με τον τελικό Εκκαθαριστή
Οι μέρες πια στερούνται βροχής
Τα κλαδιά των δέντρων
γέρνουν από το βάρος της σκόνης
και στις φυλλωσιές τους
έχουν στήσει απόρθητες φωλιές
οι σφήκες
Λιοπύρι παντού
ίσκιος πουθενά
Μια υπαίθρια αγορά ολέθρου
η γη

Κανείς δεν κατάλαβε
πότε οι δούρειοι αρουραίοι
εγκατέλειψαν τους υπόνομους



Μαρία Ροδοπούλου

11 Ιουλ 2016

Ερμηνείες




Δράττοντας την ευκαιρία  περί αναφοράς της λέξης δυστυχία, την οποία συναντώ συχνά,
μπορώ με βεβαιότητα πλέον να πω ότι η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στο λεξικό.
Καταλαβαίνω την προσπάθεια έκφρασης τόσο όσο κατανοώ και τον καταδικασμένο σε θάνατο που ελπίζει σε ένα θαύμα. Η γλώσσα γίνεται φορέας μετάδοσης παραποιημένων εννοιών
και η ηλεκτρονική πένα βρίσκεται σε μόνιμη πρεμιέρα παρακμής.
Υπάρχει μια ιλαρότητα στην κατασκήνωση της εικονικής κατάθλιψης
η οποία όμως είναι ανίκανη να με κάνει έστω να χαμογελάσω ή ακόμα καλύτερα να δακρύσω. Ακόμα και μια ενόχληση θα ήταν προτιμότερη από την αδιαφορία που ξεχύνεται από τους πόρους της ύπαρξης. Διακινδυνεύοντας μια εξήγηση θα έλεγα ότι στην απάθεια κρύβεται η δυστυχία.
Καρέ-καρέ περνά από μπροστά μου το κιτρινωπό σώμα του ποταμού
ο οποίος στον βυθό του κρύβει μόνο λάσπη. Ούτε θεριά ούτε ναυάγια μήτε ανεκπλήρωτους έρωτες. «είμαι τόσο λυπημένος, είμαι ερωτευμένος…» γράφει κάποιος.
Ας μην το έγραφε καν θα μου αρκούσε να το πίστευε.
Τίποτα λοιπόν τόσο ρομαντικό ή τρομακτικά ρομαντικό ή έστω διαφορετικό.
Κάτι να σπάει την ανία της φρίκης, να εξαγνίζει τα ρο των λέξεων.
Όμως οι ασήμαντες ανακοινώσεις φοράνε βαρύγδουπες λέξεις. Προφανώς διότι ζούμε σε μια ασήμαντη διάσταση του κόσμου. Ατυχία κι αυτή. Να γεννιέσαι σε λάθος πλευρά πραγματικότητας
και να έχεις την ανάγκη να σου καθορίζουν οι άλλοι τ'ασήμαντά σου και να σε πείθουν ότι όντως είναι σημαντικά.

Δεν υπάρχει αποκάλυψη επιθυμίας και βέβαια ούτε καν εκπλήρωση ονειρώξεων.
 Το πραγματικό ντέρμπι μεταξύ εφιάλτη και εφιαλτικής πραγματικότητας βρίσκεται στο βάρος του καλαθιού που κρατά ο καθένας από τους μονομάχους.Και αν με ρωτήσετε ποιος είναι ο Γολιάθ και ποιος ο Δαυίδ, θα σας πω ότι τους μύθους θα'πρεπε να τους παίρνετε γι αυτό ακριβώς που είναι. Μύθος.
Και βέβαια μπορώ από τώρα να φέρω αντιρρήσεις σε μένα χωρίς να περιμένω κάποιον άλλον. Αλλά η αγαπημένη μου γεύση ήταν πάντα το πιάτο που ήταν γεμάτο με τις  διαφωνίες των άλλων. Εξάλλου εγώ και εγώ πάντα είμαστε σε διαμάχη. Με ξυρισμένα τα φρύδια από προσδοκίες και τα μαλλιά πεσμένα πάντα εις ένδειξη αόριστου και γενικού πένθους.

Κάπου υπάρχει ένας ετοιμοθάνατος που η μοναδική του πάλη είναι το πλευρό που θα τον πείσει
να αποκοιμηθεί για πάντα. Δεν θέλει ούτε ανάσκελα ούτε μπρούμυτα. Όλη του τη ζωή εξάλλου μία από τις δύο στάσεις τηρούσε.
Με αυτά κι εκείνα απλά περνάει αναποφάσιστος τον ελάχιστο χρόνο του, μέχρι που κάποιος άλλος αποφασίζει για εκείνον. "Μέχρι να καταλάβω πως ήθελα να πεθάνω, ήταν ήδη πολύ αργά", γράφει η επιγραφή στο μνημείο της αιώνιας βλακείας του.


Τέλος η ερμηνεία της ψυχικής κατάστασης και όχι της διασυρόμενης λέξης
αφήνεται στον οριστικό Θεραπευτή με το πιστοποιητικό γνήσιας διαγραφής. Εκείνος ξέρει να παύει τις λανθασμένες ‘μεταφράσεις’ , τα κείμενα περί ευκαιριών, πετάει τις μπανανόφλουδες και τις μολυσμένες απόπειρες ίασης στην άκρη ίσως χαμογελώντας ίσως κλαίγοντας. Ελπίζω όχι αδιαφορώντας. Ως καταδικασμένη πάντα ελπίζω στο θαύμα, χωρίς όμως να πιστεύω σ'αυτό.


Μαρία Ροδοπούλου

1 Ιουλ 2016

Top Dogs Ματαιότητας




Τόση πραγματικότητα γύρω μου  
και τα μάτια γεμάτα στάχτη
Εσύ αρκείσαι να στρώνεις το τραπέζι
όμως αρνείσαι να δειπνήσεις
Top dogs, παντού, πρώην όνειρό μου
Κι εμείς απλά παρίες ...



Εσύ
ανιαρός συλλημένος τάφος
στην ραγισμένη γη
της κάποτε αλήθειας
Στολίζεσαι άβυσσο
και κοσμείς την ανεξάντλητη
Ματαιότητα
Είσαι άσχημη πραγματικότητα
στην κοντινή στεριά της φρίκης
Τρως άνοστες σάρκες
και σερβίρεις πέτρινες προοπτικές
Κι εγώ
βαρετός εκφωνητής
καπηλευμένων αποτελεσμάτων
Μωλωπισμένο μέλλον
Γύπας του παρόντος

Μαζί είμαστε η ανεξάντλητη κενότητα
και ο εφιάλτης μας
η συναρμολογημένη τροχιά του

Μας ονομάζουνε Παραίτηση
μ’επώνυμο Ψευδαίσθηση
και κατοικούμε στην Οδό Αυταπάτης
αριθμός ψεύδους
όροφος θανάτου



Μαρία Ροδοπούλου



Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive