30 Δεκ 2020

Πένθιμα ρόδα

 

Πώς ξεψυχούσαν έτσι γρήγορα οι ώρες
σαν τα κομμένα ρόδα στο βάζο της μητέρας
με την φυγή να σαπίζει
αργά αλλά πάντα τρυφερά
στα μάτια τους
Κι αυτή η μητέρα, ανένδοτη του μαρασμού,
μάζευε στην ποδιά της του κήπου τα μυρωδικά
αλέθοντας την δυστυχία ανάμεσα
στα τραχιά της χέρια
ανεπηρέαστη της θύελλας που ρήμαζε
τις νεόκτιστες φωλιές των χελιδονιών
Και μόνο που και που τα μεσημέρια
άκουγες τα κρωξίματα
από τα μελλοθάνατα νεογνά
ν’ αναγγέλλουν την πτώση του καλοκαιριού
από τα ισχνά τους βλέφαρα

Πώς ξεψύχησαν έτσι οι ώρες, αγάπη μου
ούτε ενός περιπάτου απόσταση
απ’ εδώ ίσαμε τον γκρεμό δεν άντεξαν

Κι απομείναμε κομμένα ρόδα
να σαπίζουμε αργά στα βάζα που μας στόλισαν
με  μια πένθιμη γλυκερή μυρουδιά

θριαμβική υποστολή ζωής


Μαρία Ροδοπούλου

23 Δεκ 2020

Αυτάρκης

 

 

Αυτάρκης

 

Κάποτε συννεφιάζει

Κατεβαίνεις προσεχτικά τις ονειροπαγίδες

Προσπερνάς τον δρυοκολάπτη

Όσο και να χτυπά ποτέ καμιά απάντηση δεν του ανοίγει

Ένας ταχυδακτυλουργός κάνει οτοστόπ

Ευχαριστώ του λες

Μα πέρασε ο καιρός που δεχόμουν

εναλλακτικά θαύματα

Λίγο πιο κάτω

ένα παιδί κάνει ποδήλατο

στο παραμύθι

Σου δωρίζει τα σανδάλια του

Ευχαριστώ του λες

Μα πάει καιρός

που έχω τα όνειρα νανουρίσει

 

Όσο κατεβαίνεις

το ύψος ραγίζει

Συννεφιάζει

Το χώμα μουρμουρίζει

Οι μέλισσες στρέφουν πάνω τους το κεντρί

 

Μπαίνεις μέσα

Και σβήνεις το φως

 

Είχε πάντα μια θανάσιμη αυτάρκεια η σιωπή


Μαρία Ροδοπούλου

17 Δεκ 2020

Μοχθηρά αστέρια

 

Τις νύχτες οι λέξεις
μ’ αγκαλιάζουν στα κρυφά
μα σαν έρθει το πρωί
αυτοκτονούν στο πλάι μου
αφήνοντας με έκθετη
στις προσωπίδες της ημέρας




Δεν είναι τίποτα
παρά αστέρια μοχθηρά
που φύλαξε στην στενόχωρη σπηλιά
και μερικά σημάδια που αιμορραγούν
στο ύψος των μηρών της
ένα σπασμένο νύχι
                    πόσα πηγάδια κανείς να σκάψει
                              χωρίς να πληγώσει χώμα
μια κλαίουσα κορνίζα
                  η φωτογραφία της δραπέτευσε μια μέρα
                 κάποιοι την είδαν να τριγυρνά ξυπόλητη
                         ζητιάνα στις κρεαταγορές της τσιμεντένιας πόλης
μια φάλαινα λευκή
ανάμεσα στις μαυροφορεμένες γυναίκες
ένα μικρό κλαράκι θυμαριού
στα κακοτράχηλα βουνά της θύμησής της
ένας θρήνος με θραύσματα αποσκευές
και μια τσιγγάνα μάγισσα 
τυφλή ακόμα και στην δική της μοίρα

Κάποτε όταν ερχόταν η άνοιξη
την βάφτιζαν γυναίκα

πια δεν είναι τίποτα
παρά μια γερασμένη γκέισα
                             με ξυρισμένο το κεφάλι

κάποτε όταν ερχόταν ο Δεκέμβρης
την λέγανε Αντιγόνη




Μαρία Ροδοπούλου

9 Δεκ 2020

Blowfly



Λίγο πιο πέρα στάσου

Λίγο πιο πέρα
από τη θανάσιμη συγχορδία
εκκωφαντικής πυρκαγιάς
Με τα χέρια στα μάτια
και τα δόντια μπηγμένα στα χείλη
Μάρτυρας
και μάρτυρας μαζί
Περπάτα ανάλαφρα
στο πριν και στο μετά
στο νερό
και στη ξηρασία
μια σιωπή γεννιέται
που πονάει
ενώ εσύ ψάχνεις τη στίξη
ανάμεσα στις άναρθρες ομιλίες
Κι όσο κενό θα ξημερώνει
οι μικρές ολέθριες πεταλούδες
θα βάφουν το μέτωπο γκρι
η φωνή θα πνίγεται
στις κυκλικές ευθείες
του καραγκιόζη χρόνου
θα χάνονται τα μάτια
στους τετράγωνους λαβύρινθους
βαλσαμωμένων δρόμων
κι εσύ θα γίνεσαι ο χτίστης
εξαιρετικού
ανεπανάληπτου
                           οικοδομήματος

Θα ξεχάσεις ότι κάποτε ήσουν η Σφίγγα
θα κυνηγάς τις απαντήσεις
όπως το σκυλί κυνηγά την ουρά του

ό, τι  σ’αυτό που ακολουθεί
το μέλλον σου
συνθέσεις
θ’αρκείται στις παρτιτούρες των νεκρών

τις λένε και
blowfly
στο
requiem της εξέλιξής σου

Φοράει πετσέτες στο κεφάλι
κρατά κομποσκοίνια στα χέρια
και υποκλίνεται στους θεούς
με τα διαφορετικά πρόσωπα

αλλά με την ίδια τσέπη

Αλλά εσύ

στάσου λίγο πιο πέρα
            και προσκύνα
                 από την αντίθετη μεριά
που προσκυνά ο συνένοχός σου
        για να μην υποψιαστεί τίποτα
 το κοπάδι
                      προς σφαγή
                          
Μη ξεχάσεις να μου χαρίσεις ένα λουλούδι
στην πλατεία που ολημερίς
                παίζουν τ’αγαπημένο μου παιγνίδι
                          τη κρεμάλα





Μαρία Ροδοπούλου

2 Δεκ 2020

restless (uncensored)

 Ημέρα Γαλούχησης των φαινομένων....

Απροστάτευτο το σπίτι από την επέλαση των ανέμων
Δελτίο αγριότητας κι η Εκάτη στην θύρα μου
σφραγίζει τον Αίγισθο στην μήτρα της μητρός
και σημαδεύει το στόμα της θυγατέρας...
Νεκρή πριν γεννηθεί θριαμβολογούσε
σαν να 'ταν το πένθος νίκη
χωρίς Ορέστη να την εκδικηθεί
κι ας φώναζε στον ουρανό
"Είμαι ακατανίκητη
Δεν λυγίζω
δεν γονατίζω
κι η ψυχή αθάνατη σαν τον αγέρα
το πνεύμα ορμητικό σαν ποταμός
και το αίμα μου ωκεανός"
Κι όμως φοβόταν μη τυχόν
ξεχάσει τ' όνομά της
έβαλε και το κεντήσανε
στην νεκρική δαντέλα
"Μάταιος κόπος, ούρλιαζε
καθώς έσερναν το παγωμένο σώμα
ίσως να ήμουν άνεμος ή κάποτε νερό
ίσως το αίμα μου σπονδή στον ουρανό
αλλά ποτέ δεν ήμουν λαίλαπα
δεν ήμουν ανήμερο θεριό"
Όσο το σώμα έλιωνε
και το σπέρμα που την άνθισε στην γη χυνόταν
εκείνη αφέθηκε στο υγρό όνειρο
κι ας ήταν μάταιη επανάληψη συμβάντος
ήξερε πως σαν ξημέρωνε
στον εφιάλτη πάλι θα ξυπνούσε




Μαρία Ροδοπούλου







20 Νοε 2020

Burning down the House (uncensored)

 Uncensored Diary

Η Αρχή

Οκτώβριος 1990 μ.Χ

Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν αυτά τα δύο γράμματα χωρισμένα με μια τελεία.
Ίσως επειδή δεν πίστευα ποτέ στα θαύματα και σε όσους κήρυτταν την ύπαρξη τους.
Όπως ξέρεις, αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι απ’ αυτούς που αρνούνται κάθε τι
που δεν έχει σχέση με το χειροπιαστό. Είμαι η ζωντανή απόδειξη της ανυπαρξίας θαυμάτων, η χειροπιαστή απόδειξη πως ό, τι είμαι, κι ό,τι θα είμαι στο τέλος
είναι η ίδια μου η ύπαρξη.

Καλώς ήρθατε στις Μαγδα «ληνές λέξεις» μου. Μην οδηγείτε δεμένοι
με ζώνη ασφαλείας. Θα χάσετε τα καλύτερα σημεία του ταξιδιού.

Σήμερα κλείνω 20 έτη ή αιώνες ή καλύτερα χιλιετίες ….
who gives a fuck?


Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος αποκτάει συνείδηση κατά την διάρκεια της σύλληψης. Φανταζόμουν την ανυπαρξία ως ένα άδειο από ψυχές σύμπαν, ένα τραίνο που κάνει ατελείωτους γύρους στο σκοτάδι, κυνηγώντας το άπιαστο. Μέχρι το εκπληκτικό γεγονός του φωτός. Μια λάμψη, μια αστραπή και το αχανές σκοτάδι που δεν έχει ούτε καν μία σκιά σαν επιβεβαίωση ύπαρξης, με μια μικρή αγωνιώδη κραυγή, υπέκυπτε στο μεγαλείο της πρώτης ανάσας. Η ζωή, ένα θαύμα ασύλληπτο, ανεξήγητο ακόμα και από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους, επιστήμονες ή απλά κυνικούς.
Η γέννηση είναι σαν να σπας μυριάδες γυάλινους τοίχους, σαν να κατακτάς όλα τα μυστήρια του κόσμου. Σαν να νικάς τον αόρατο αλλά υπαρκτό θάνατο. Παρόλα αυτά, με την πρώτη ανάσα, με την πρώτη συνειδητότητα ύπαρξης έρχεται και η αναμφισβήτητη γνώση του τέλους. Ό, τι υπάρχει, οδηγείται στο ανύπαρκτο από την πρώτη στιγμή.

Αλλά ποτέ δεν ήμουν του «φιλοσοφείν», δεν με συνέφερε. Και για να είμαι ειλικρινής,
είμαι κάτι παραπάνω από έτοιμη να πάω κόντρα στο πνεύμα όλων των αιώνων.
Να με συγχωρείτε, αγαπημένοι μου ανθρωπιστές, θεολόγοι, φιλόσοφοι και της λοιπής συνομοταξίας άτομα, αλλά θα σας απορρίψω. Εις τον κάδο απορριμμάτων.
Είναι χρέος μου ν’ αντεπιτεθώ στο πνεύμα σας. Είναι μουχλιασμένο, παλιομοδίτικο
και μου πέφτει στενό στα δάχτυλα. Ξέρω και με λυπεί το γεγονός ότι θα πρέπει
κάποια στιγμή ν’ αναγνωρίσω και ν’ αποδεχτώ την λέξη σας. «Μοίρα».
Μέχρι τότε,  θα διασκεδάσω με την ύλη, θα δημιουργήσω απ' αυτήν.
 Ή, ανάλογα με τα κέφια μου, θα καταστρέφω.

burning down the house

το τραγούδι μου για τα 20α μου γενέθλια…



Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive