Εξώδικοι άνθρωποι

 Από ξεχασμένα αποτσίγαρα
και στάχτες στο τραπέζι
εφοδιάζεται η πληγή
μια λαχτάρα που κρυφά
τα βράδια χύνει υδράργυρο
στον γυμνό σου ώμο
και ξεκινάει η θηριώδης σου διαδρομή
στην βουβή άσφαλτο

Μαίνεται η σιωπή τριγύρω
κι οι φανοστάτες γυρίζουν το βλέμμα αλλού
όσο εσύ κυλιέσαι στην σκυλίσια μοναξιά τους

Η μόνη οχλαγωγία εκείνη των κοιμητηρίων
φωνακλού λύκαινα νεκρών λιμανιών
και μια τελεία που σήκωσε μπαϊράκι
έφυγε από το τετελεσμένο

που και που
μας στέλνει λίβελους από την  γη της αφθονίας

σαν να την βλέπω τώρα
ειρωνικά ανασηκώνει τα φρύδια
στην ευφράδεια της σιωπής σου
αλλά βαριέται σύντομα τ’ αποσιωπητικά
αλλάζει πλευρό κι αγκαλιάζει τον ερωμένο  χρόνο
αφήνοντας σε να τσαλαβουτάς
σε λιωμένες ασφάλτους
κι εξώδικους ανθρώπους

               παραμονεύουν στα μάτια σου κάθε που βραδιάζει…


Μαρία Ροδοπούλου