Προσδιορισμοί

  Εδώ και χρόνια μάς σκηνοθετώ
                  εγώ εδώ
εσύ αλλού
        μια techinocolor ταινία
με ανύπαρκτους τίτλους τέλους
κι ασπρόμαυρους πρωταγωνιστές

 

Με προσδιορίζω συνέχεια
           στους τερματισμούς
που σκοτώνουν τους νικητές
          οι ηττημένοι εξάλλου κατάλαβαν πιο νωρίς την παγίδα
                 κι έφυγαν προς τα εκεί που δύει ο χειμώνας
σαν τους κοκκινολαίμηδες
            που αρέσκονται σε ψίχουλα νοσταλγίας θέρους
         ή σαν τους ποιμένες
               που λυπούνται να σφαγιάσουν τον αμνό
                   κι ας προσφέρεται θυσία από μόνος του
ξεγλιστράει η σκέψη
      όπως το νερό που κυλάει στο τζάμι
σταγόνα – σταγόνα απομακρύνομαι
       κι όσο πιο πολύ ήσυχη γίνομαι
            μες στην εκκωφαντική μοναξιά
τόσο περισσότερο
           ριζώνω στο αιώνιο
συμπαγής
      ψυχρή
          ακυρωμένη σάρκα
                μια πέτρα μοναδική
ανίκανη να προκαλέσει ρίγη στο Απέραντο

Κάποτε θα βγάλω το σπαθί μου
       και θα επιτεθώ στο Ατέρμονο
            με προοπτική θανάσιμης προσβολής...

Μπορείς τότε
μαέστρο
να μου αναθέσεις έγχρωμο ρόλο;

Διαφορετική έκδοση των καταστάσεων
η ζωή έχει τόσα μονοπάτια
αλλά τελικά όποιο κι αν ακολουθήσεις
σκυλί πιστό το πεπρωμένο

Μη με αναζητάς πια


έχω πάψει στις αναμνήσεις να κατοικώ
ξεπλύθηκε το πρόσωπο
από του χρόνου τον ποταμό
ό,τι απέμεινε
είναι το φευγαλέο άρωμα
μιας επιθυμίας τόσο παλιάς
όσο και το σάβανο
που φορούν τ΄αναπάντητα μου

Μαρία Ροδοπούλου

Τραγούδι της Νερένιας Πόλης

 

Νεκρός δέκα χρόνια πια
ζω στη λησμονιά και μακριά από σένα
Δεν προσπαθώ να θυμηθώ
αλλά είναι δύσκολο να λησμονήσω
Μοναχικός τάφος
         χιλιάδες μίλια μακριά
                                        σου
με τόσο παγωμένες σκέψεις
         πότε θα μπορέσω μακριά μου να τις διώξω;

Ακόμα κι αν συναντηθούμε
           δε θα με αναγνωρίσεις
Το πρόσωπο γεμάτο σκόνη
      και τα μαλλιά παγωμένα

Ξαφνικά χθες βράδυ στ’ όνειρό μου
                βρέθηκα στο σπίτι μας
Δίπλα στο παράθυρο του μπουντουάρ σου
       ήσουν εσύ
          χτένιζες τα μαλλιά σου και βαφόσουν

Γύρισες και με κοίταξες χωρίς να μιλάς
Μόνο ρυάκια από δάκρυα κυλούσαν

Χρόνο με τον χρόνο
    συνέχεια την καρδιά μου θα ραγίζουν;
Ο σεληνοφώτιστος τάφος
και τα αναιμικά πεύκα

 Ελεύθερη Απόδοση από τ' αγγλικά

Μαρία Ροδοπούλου

 

 

Song of River City by Su Shi (Song Dynasty)

 

Ten years, dead and living dim and draw apart.
I don’t try to remember,
But forgetting is hard.
Lonely grave a thousand miles off,
Cold thoughts, where can I talk them out?

Even if we met, you wouldn’t know me,
Dust on my face,
Hair like frost.

In a dream last night suddenly I was home.
By the window of the little room,
You were combing your hair and making up.

You turned and looked, not speaking,
Only lines of tears coursing down.

Year after year will it break my heart?
The moonlit grave,
The stubby pines.

十年生死两茫茫，不思量，自难忘。
千里孤坟，无处话凄凉。
纵使相逢应不识，尘满面，鬓如霜。
夜来幽梦忽还乡，小轩窗，正梳妆。
相顾无言，惟有泪千行。
料得年年肠断处，明月夜，短松冈。