Blowfly

Λίγο πιο πέρα στάσου

Λίγο πιο πέρα

από τη θανάσιμη συγχορδία
εκκωφαντικής πυρκαγιάς

Με τα χέρια στα μάτια

και τα δόντια μπηγμένα στα χείλη

Μάρτυρας
και μάρτυρας μαζί

Περπάτα ανάλαφρα

στο πριν και στο μετά

στο νερό

και στη ξηρασία

μια σιωπή γεννιέται

που πονάει

ενώ εσύ ψάχνεις τη στίξη
ανάμεσα στις άναρθρες ομιλίες

Κι όσο κενό θα ξημερώνει

οι μικρές ολέθριες πεταλούδες

θα βάφουν το μέτωπο γκρι

η φωνή θα πνίγεται

στις κυκλικές ευθείες

του καραγκιόζη χρόνου

θα χάνονται τα μάτια

στους τετράγωνους λαβύρινθους

βαλσαμωμένων δρόμων

κι εσύ θα γίνεσαι ο χτίστης

εξαιρετικού

ανεπανάληπτου

                           οικοδομήματος

Θα ξεχάσεις ότι κάποτε ήσουν η Σφίγγα
θα κυνηγάς τις απαντήσεις

όπως το σκυλί κυνηγά την ουρά του

ό, τι  σ’αυτό που ακολουθεί

το μέλλον σου

συνθέσεις

θ’αρκείται στις παρτιτούρες των νεκρών

τις λένε και blowfly
στο requiem της εξέλιξής σου

Φοράει πετσέτες στο κεφάλι
κρατά κομποσκοίνια στα χέρια
και υποκλίνεται στους θεούς

με τα διαφορετικά πρόσωπα

αλλά με την ίδια τσέπη

Αλλά εσύ

στάσου λίγο πιο πέρα
            και προσκύνα
                 από την αντίθετη μεριά

που προσκυνά ο συνένοχός σου
        για να μην υποψιαστεί τίποτα

 το κοπάδι
                      προς σφαγή

                          
Μη ξεχάσεις να μου χαρίσεις ένα λουλούδι
στην πλατεία που ολημερίς

                παίζουν τ’αγαπημένο μου παιγνίδι

                          τη κρεμάλα

Μαρία Ροδοπούλου