Ενώ εσύ αναλώνεσαι στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο
των συγκυριών
στα μεσοαστικά πλακόστρωτα
στήνονται μεσονυχτίς καφενεία
με τα σφάγια κρεμασμένα στα ρομαντικά φαναράκια
κρύβω το πρόσωπο στις σκιές των λιγοστών δέντρων
το σώμα αφήνεται στην στάχτη
γκρίζο χιόνι καταμεσής
καυτού θέρους
στέγνωσε το στόμα από τη σιωπή
τα ρουθούνια γέμισαν σάβανα
κι ακόμα περιμένω πρόσκληση
όσο εσύ αποσβένεσαι στην επούλωση πληγών
εγώ ταξιδεύω με τραύμα ανοιχτό
ανυπεράσπιστη
ανάλαφρη
μόνη
αποφασισμένη
με μάτια λυμένα
τα φίμωτρα τα έριξα στην πυρά
της τελευταίας
μάγισσας
τα δεσμά τα χάρισα στους ψηφοφόρους του κέρδους
κι ας μαζεύονται τριγύρω μου
οι λύκοι ακόμα κι όταν χαράζει
σε περιμένω στο βουνό
όπου τ’ αηδόνια ακόμα κελαηδούν
τις ξάστερες βραδιές
you keep wasting yourself
to the repeating pattern of circumstances
while into the urban alleys
the vulgar taverns hang human flesh
upon their 'romantic lanterns'
the shadows of the few living trees
are hiding my face
my body is laying into the ash
grey snow into the middle of indian summer
the mouth got dried by the silence
the nostrils are full of shrouds
but i' am still waiting for an invitation
while you have been depreciated
from the (futile) wound recovery
i' am traveling with my trauma open
defenseless
graceful
alone
determined
with my eyes without bonds
i threw the muzzles into the fire
where they burn the last witch
the bonds I gave away to the voters of fortune
though I have around me
wolves even when the dawn is coming
I' am waiting for you
at the mountain
where the nightingales still sing
when the nights are full of stars
PS.
Are you still enduring the desperation of the bourgeoisie ?
throw the mask away
it eats you from inside
ΥΓ.
Ακόμα αντέχεις την μπουζουαρζία της απόγνωσης;
Μαρία Ροδοπούλου
