Μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες

Είμαι φανατική
σαν την πόλη που προσκυνά τις χαρακιές μου
σαν το καρφί που ένας τρελός καρφώνει στον αγέρα
σαν την μύγα που λιγουρεύεται το μέτωπό μου
Μια μικρή ανέμελη σφαίρα
που αλλαξοπιστεί των κατευθύνσεων
από ένα  τραγικά επαναλαμβανόμενο
 αστείο της μοίρας

All directions are fucked up
Τhey don’t know
but the little sphere continues as nothing matters

Είμαι σταθεροποιημένη
σαν το ασάλευτο σώμα βυθισμένης Ατλαντίδος
σαν το παχύ στρώμα πάγου
οποιαδήποτε πρόσβαση απαγορευμένη
σαν τα δάχτυλα του χεριού μου που πάντα τα ίδια βγαίνουν
καμιά αριθμητική δεν είναι αποτελεσματική
σαν υπόγεια διαδρομή
που λαμβάνει μέρος στο επίγειο του σώματός σου

la ville de la lumière is lost and never found  

Είμαι η σταθερά της απογοήτευσης
σαν τον λιμό που επανέρχεται κάθε εκατό χρόνια
για να θυμίζει το ανίατο της δυστυχίας
Και σαν σταθερά αποκλείω τις μεταβλητές παρομοιώσεις
Μπορεί να περπατώ στα Ηλύσια Πεδία
αλλά δεν είμαι φως

Είμαι επαναλαμβανόμενη  
σαν πανάρχαια συμφορά
σαν εκπληρωμένη προφητεία
σαν την ηχώ από το παραμιλητό του άδειου ουρανού

Like the quest which is never the answer

Είμαι γυναίκα σαν όλες τις άλλες γυναίκες
ένα θλιμμένο αεράκι αλλά σαν κερί ποζάρω στα όνειρα
 Αεικίνητο σημείο σκοποβολής του ενός

αλλά

Αμετακίνητο κέντρο αγάπης του όλου


Μαρία Ροδοπούλου