Έρχονται στιγμές που πιστεύω
ότι οι απώλειες των ματιών
και το αίμα που θεριεύει τους καρπούς
είναι αυτά που κάνουν
τις αμυγδαλιές να βιάζονται ν’ ανθίσουν
λες και θα προλάβουν οι ανόητες το χρόνο
και τα μαύρα νέφη απειλητικά πάνω
από τα εύθραυστα άνθη τους
αυτές κοιτούσα από το παράθυρο μου
για κάμποσα χρόνια
ανίσχυρη
θυμωμένη
ευάλωτη
και θλιμμένη
βλέποντας τον άνεμο να θερίζει
τα πρώιμα άνθη
και μισώντας κάτι που δεν έχει αισθήματα
σαν ένας ασήμαντος Δον Κιχώτης
χωρίς άλογο χωρίς ανεμόμυλους
και χωρίς Δουλτσινέα
έτσι απλά το όνομα να με χαζεύει
αγκαλιά με την λευκοφορούσα Ειρήνη
που με ατενίζει με τα ψυχρά της μάτια
πάνω σε ένα σκονισμένο ράφι
κάτι εποχές που βρήκα κι εγώ να ζήσω
γεμάτες βαρυσήμαντες δηλώσεις
φανταχτερές φιέστες
δακρύβρεχτα ποιήματα
και με τόσους νεκρούς
κάπως έτσι αποφάσισα
ότι θα ζω μέχρι το τέλος της ζωής
στη φαντασία μου
εκεί όπου οι αμυγδαλιές
είναι πάντα ανθισμένες
εκεί όπου ο κακός βοριάς
δε γίνεται θύτης
όπου οι αδύναμοι είναι δυνατοί
όπου οι απώλειες δεν υπάρχουν πραγματικά
και δεν θ’ αναγκάζομαι
να κρατώ στη μνήμη μου
ημερομηνίες λήξης
εκεί όπου το αναπόφευκτο
το σκοτώνει η επιθυμία
και το όνειρο είναι η αλήθεια
την πραγματικότητα την αφήνω
σε όσους αντέχουν
Μαρία Ροδοπούλου
Υ.Γ
Ήθελα να σου πω χρόνια πολλά
αλλά για μια στιγμή βρέθηκα στην πραγματικότητα
