6η Ημέρα Κατολίσθησης

Κάτω από ανείπωτο  λιοπύρι
μαύρο χιόνι σκορπά η γη
στα φρύδια τ’ ουρανού
Κι ετούτη η γριά
που ξεριζώνει τ’ αγριόχορτα
στα μάτια της φυτρωμένα
ολημερίς μουρμούραγε
«ποτέ από λίπος δεν ξεμένουμε
μηδέ από αλάτι
μονάχα να! Καμιά φορά
τα δόντια μας
οδύνη λαχταρούν
οδύνη και παιδικό λυγμό»

Ολόκληρη Γη νοικιάσαμε
για μια βόλτα στον Θάνατο

Στάζει κάρβουνα τώρα ο νοτιάς
Ορμητικός κατέβη από τα βουνά
έτοιμος ν’ αγαντάρει τους μαστούς
του φλεγόμενου Ουρανού

Και κείνος ο άνεμος , του Βοριά Παιδί,
θα σύρει το μονότονο κορμί μου
στην παραλία των πεθαμένων δέντρων
Ανάμεσα στα κουφάρια τους θα με σταυρώσει
Ανάθημα θα γίνω στα φτερά του Μαύρου Αγγέλου

Σαν το χάραμα σταθεί γαλαθηνό
στην ναρκωμένη θάλασσα ,
με το αίμα μου θα περάσουν την γανάδα των καιρών
για να κρυφτούνε τάχατες από τον γανωτζή του Άδη

Μα θα έρθει το γέρμα κάποτε
και όλα στην θέση τους θα μπουν
Οι νεκροί με τους νεκρούς τους θα συμφιλιωθούν
και οι ζωντανοί γεράνια
θα φυτεύουν στο καμένο μου κορμί

Ποιoς κοροιδεύει τους νεκρούς
με βλέφαρα γεμάτα στάχτες;

Μαρία Ροδοπούλου


Βαθιά συλλυπητήρια
σε όλη την ανθρωπότητά μας...
"Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔσπειρεν ἐδῶ ἕνα χέρι,
καὶ θὰ ξαναπλωθῇ, καὶ θὰ μᾶς ξερριζώσῃ,
καὶ θὰ πεθάνουμε· τὸ κῦμα καὶ τ᾿ ἀγέρι
καὶ τὸ νερὸ ἀνελεήμονα θὰ μᾶς σαρώσῃ,
καὶ δὲ θὰ κλάψῃ μας τ᾿ ὁλόανθο καλοκαῖρι..." Παλαμάς

Εις μνήμην εκείνων που από εμάς δεν θα ξεχαστούν