Καταργημένοι

Τώρα που κόψαμε τους δρόμους
γίνανε πιότερες οι κραυγές

αλλά ελάχιστες οι φωνές

Ζευγαρώσαμε πολλοί
μάρτυς η προδότρα γη
Πληθύναμε τα ύψη
μια οκά καφέ και ένα τόνο σήψη

Νυστάξανε οι προσδοκίες
χασμουριόνται οι αμαρτίες

θα σε κέρναγα ένα σώμα
αλλά βρίσκεται σε κώμα

δειλιάσανε τα μέτρα
θα σε φιλέψω πέτρα πέτρα
τον καημό μου

Αλλά πως υπόσχεση θα σε δροσίσω
τώρα που κλαις και όλο κλαις
στις πεθαμένες μας αυλές
και κανείς
τσίλιες δεν φυλάει
στις απερχόμενες ευχές;

γενιές λευκές
γενιές νεκρές
μα πάντα εσύ θα φταίς
που όλο κλαις
πάνω από χυμένα χθές
και όλο καις
ωδίνες
γκιλοτίνες

Είμαστε κηφήνες
ψιθυρίζει ο χαφιές
Καταργημένες προσευχές


Μαρία Ροδοπούλου