Οι ιστορίες της Ρο ή πως βάζουν στις επιθυμίες αποσμητικό

Γύρω στις 4 τα ξημερώματα και κάτω από τις ιδρωμένες μασχάλες πόλης που ικετεύει για γρήγορη ευθανασία άρχισαν να γκρεμίζονται τα πιο ψηλά πατώματα της ανάγκης. Πρώτα έπεσε το μεγάλο κατάρτι στο πρυμνιό μέρος της αποθέωσης του μοναδικού ονείρου. Σε ανέστιες εποχές δεν μπορώ να αποκαλύπτω μυστικές εξόδους, είπε. Γρήγορα διέφυγε στα αμπάρια ελλειπτικού αστερισμού– χωρίς να ξέρει ότι κανείς και τίποτα δεν γλυτώνει από την λυκίσια μανία αγιότατης επιθυμίας. Χώρος σκοτεινός φωτισμένος μόνο από μια μικρή λάμπα. Μύριζε κλεισούρα, μπαγιάτικη αρμύρα και χυμένο αίμα αναμιγμένο με το σπέρμα μιας μοναδικής σύμπτωσης. Ένας κρεμασμένος γάντζος λίκνιζε ράθυμα το σιδερένιο στόμα του. Αυτόν δεν θα τον χρειαστώ, σκέφτηκε, πάρα μόνο σε περίπτωση έκτακτης ερμηνείας και πάλι όχι για τα χέρια μου. Μόλις έβγαλε το πανί που της κάλυπτε το αριστερό μάτι

– σε κάποιο από τα κατεδαφιστέα ταξίδια είχε κατόπιν ανταρσίας χρηστεί η πειρατής εξαίρεση στον κόσμο που κουρσεύει τον εαυτό της. Όσο πιο πολύ μισούσε τόσο πιο πολύ δεν μπορούσε να σβήσει τα μέλη της. Έτσι άρχισε να τα σκεπάζει. Όταν κάλυψε το ένα της μάτι κατάλαβε πως δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο να κρύβει. –

είδε την διαιρεμένη αιτία να γίνεται το Όλον. Πάνω σε ένα κρεβάτι νωχελικά αφημένη, εκείνη. Ολόγυμνη με την ανάσκελη αισχρότητά της διάπλατα ανοιχτή στις χαλαρωμένες οσμές. Ένας μαύρος πάνθηρας ξεκούραζε τις τριχωτές πράξεις του πάνω στην κατακλυσμική σάρκα. Η γυναίκα και το αιλουροειδές κοίταξαν την αποτυχημένη κουρσάρο με τα λαμπερά κίτρινα μάτια τους.

«Δεν υπηρετώ δυσχερείς αναμνήσεις, είπε ο πάνθηρας. Προτιμώ να τις μεταναστεύω στο κορμί της και μετά να γίνομαι η Ιερά Εξέταση των πόθων της»

Η Μ, κουρδισμένη ακινησία, μάζεψε όλο το θάρρος που είχε στους αστράγαλους απομείνει και γυρίζοντας την πλάτη κατευθύνθηκε προς τον ακέφαλο γάντζο. Τον ξεκρέμασε με αγάπη – είχε χρόνια το άγγιγμά του να νιώσει – και τον κάρφωσε στα χαμογελαστά στήθια της. Μετά χωρίς κουβέντα ξάπλωσε ανάμεσα τους αφήνοντας τον κόσμο να καταρρέει στην ασημαντότητα του.

«Ας βάλω και μια φορά αποσμητικό, τον παρανοικό συλλογισμό αποζημιωτικού εφιάλτη, στις επιθυμίες μου» σκέφτηκε και έκλεισε τα μάτια στην φασαρία που έκαναν οι βρώμικες πατούσες της Μητρόπολης της μετριότητας.


Μαρία Ροδοπούλου

Τίποτα πιο ανελέητο από το όνειρο. Μόλις φτάνεις να το αγγίξεις
εκείνο λιώνει κάτω από τις αχτίδες συνομώτριας αυγής.