Ο Μπίθρο και η ανεπίδοτη αν-αριθμητική

Sketch by Mat

Το αναιμικό λίκνισμα της σκόνης
εκεί που ξεκουράζεται το τέλος της διαμαρτυρίας
Η βολεμένη σκουριά στο απάγκιο της απελπισίας
Τα ναυαγοσωστικά με την άθλια τρύπα στο πρυμνιό τους
Το βλέμμα που προσπερνά
την θολούρα αναίμακτου ανέμου
Ερήμην ανθρωπιάς τελεσίγραφο
Σε ποιες κοιλιακές χώρες κρύφτηκε η υγρασία;
Κατευθείαν στον οισοφάγο το αίμα
Ασυνείδητη κατάποση χωρίς την βρώσιν νοήματος
Τα γκάζια στις λεωφόρους με τους νεκρούς να προσπερνούν
επιβιβασμένοι σε Mercedes station wagon
Ανεξάρτητοι της ψυχής ακόμα και στην ανάσκελη ταχύτητα
Που να σε ανυψώσω τις χαράδρες σου να δεις;
Μάταια τα μάτια στις φιλικές εταιρείες
διαπραγμάτευσης κυκλοφορίας
Λιμάρεις προσεκτικά τις βλάσφημες άκριες
για να χωρέσεις στο πολυγωνικό σχήμα
ελεγχόμενης αντίρρησης
Κι όμως ηθελημένα ξεχνάς
στα χείλη το κλαρίνο
κι ας γελούν τα βαμμένα στόματα των που σε προσπερνούν

Τελευταίο σήμα κινδύνου
πριν δέσουν τα επικηρυγμένα πλοία σου
στα ταγμένα στην μουγκή ωραιότητα λιμάνια τους

Α ρε Mπίθρο ξέχασες να μας ταχυδρομήσεις την αν-αριθμητική των αστεριών
και κάτω από άναστρους καρπούς κοιμόμαστε

ΥΓ.

γι αυτό σου λέω όσο εσύ αντιστέκεσαι στο εξαναγκασμού ημιτελές
τόσο πιο πολύ θα μας καταζητούν για το ατημέλητο όλον μας


Μαρία Ροδοπούλου

Γνησιότητα By proxy

Τον συνάντησα εκτάκτως όπως και οποιαδήποτε κόλαση στην ζωή μου – μόλις είχε λερώσει το πεζοδρόμιο με εξομολογημένες ακαθαρσίες. Τρία χρυσά δόντια και βαμμένα κόκκινα μαλλιά στόλιζαν την χοντρή φιγούρα. Στο κεφάλι του ένα χταπόδι με φαγωμένα τα άκρα του βλαστημούσε τους ανθρώπους. «Μου είπατε να δω τους δαίμονες – έλεγε το ανάπηρο μαλάκιο – αλλά μου κρύψατε την αλήθεια. Δεν μου ομολογήσατε πως τελικά εκείνοι θα με διέκριναν καλύτερα.». Η αξιολύπητη ανθρώπινη καρικατούρα βαστούσε στα χέρια της 3 γκρίζες μπάλες, δύο κόκκινες και μια με δανεισμένα χρώματα. Παρασυρμένη η όραση από το ενοικιαζόμενο ουράνιο τόξο νόμιζε ότι είχε εξασφαλίσει τα δικαιώματα για κάθε – μη χρεοκοπημένο - χειρουργείο της γης. «Ακόμα δεν έχω λύσει τα προβλήματα κτήσεως αλλά αρκούμαι στην υποκρισία των διακηρύξεων μολυβένιων εικονικών. Αναρτώ το λεχθέν ως μάννα κι ας είναι σκορπισμένος στα έξι σημεία – που οι διαθήκες του αυτισμού ονείρων όρισαν ως εκκίνηση – μουχλιασμένος άρτος. Τι να παραδεχθώ αφού έχω ήδη αποδεχθεί. Μου αρέσει ο αντάρτικος εμετός καθισμένων στην γούβα ανώνυμης ξέρας. Είμαι η νοσταλγική ντουντούκα παρελθόντος που δεν μου προέκυψε. Κι αν ζογκλέρ κατάντησα δεν φταίει κανείς παρά μόνο εκείνοι που γύρισαν την πλάτη στα ‘νεκρόφωτα’ μου» είπε με το δάκρυ να στάζει από λάθος σημείο. Άπλωσε το χέρι του σε μια άθλια προσπάθεια να μου δωρίσει τις επιλογές του – «Να ‘ξερες πόσοι έχουν τεντώσει επαίτη άκρο προς το μέρος μου προσφέροντας by proxy απορρίμματα στίχων. Κι όταν δεν χωρούσαν από την πόρτα τρύπωναν από τις ρωγμές του χρόνου. Αλλά ποτέ δεν πρόσεξαν την alter ego διαφυγή μου» του απάντησα βγάζοντας από την τσέπη μου την κατάλευκη διάφανη μπάλα μου. Καθώς απομακρυνόμουν απέφυγα να κοιτάξω πίσω μου.

Νομίζω ότι η ιστορία της ανθρωπότητας έχει αρκετές στήλες νεκρών ως παράδειγμα αποφυγής μεταμφιεσμένων εφιαλτών.


Μαρία Ροδοπούλου