Παχυνόμενη Οργή

Αλλά τώρα είμαι σε πλήρη ανακωχή με το χώμα.
Εκείνο δεν με αφήνει να κοιμηθώ
κι εγώ αποφεύγω να το ταράζω με τα βογκητά των παιδιών μου.
Τα καταπίνω.
Κι όμως όλο παχαίνω από την γεωμετρική οργή των τέκνων μου.
Ένα μικρό τύμπανο εδώ που ο κόσμος τελειώνει
και μια βουβή φλογέρα εκεί που κάποτε ήταν η αρχή του.
Φουσκώνουν τα μάτια από τις ανίερες συμμαχίες.
Σκοτώνω τα επείγοντα γιατί φοβάμαι.
Τι θα γίνει αν τα πόδια ελευθερωθούν;
Δώσε θέρος στον χειμώνα και οι θεοί θα οργιστούν.
Ούτε ένα έκπτωτο μονοπάτι δεν θα μου χαριστεί.
Ξημερώνομαι πλάι στην γυναίκα που χτυπάει μικρής εκκλησιάς καμπάνες
και βραδιάζω πλάι σε μια γριά που κηδεύει τις σοφίτες.

Αλλά είμαι σε πλήρη συμφωνία με το χώμα που παλάμη την παλάμη με εγκαταλείπει.
Εκείνο με παραδίδει χειροπόδαρα δεμένη
κι εγώ δεν μιλώ γιατί ακόμα παχαίνω …




Μαρία Ροδοπούλου

Δέκα λιγνά όνειρα

Εχθές με δέκα λιγνά όνειρα χτένιζε τον κόσμο

Κάτω από το μέτωπο παραμονεύουν φέρετρα
Μαύρη τραγιάσκα στο φαλακρό βουνό της
Πρόσωπο λείο σαν πόνος που κοιμάται
αλλά αυτή φοβάται τον ύπνο
“Θα ξυπνήσω ωραία κοιμωμένη
σε ένα μικρό λευκό κουτί
Ολόκληρη ουτοπία στριμωγμένη στο ελάχιστο
Πως θα κατηφορίζω εκείνα που δεν βλέπω
με μπλαβιασμένα νύχια;
Κι ούτε μια χτένα να ισιώνω τα συγχυσμένα άκρα»
Ασήμαντες οι πληγές
Οι αμυχές αποδείχτηκαν δούρεια παράθυρα
Το στόμα γεννά κραυγές
όμως η κραυγή δεν σμιλεύει άνθρωπο

Είναι ξινό το γάλα που η γλώσσα του σύκου στάζει
Ποιος πίσω από το γέλιο της κοιτάζει;

Μισοφαγωμένο κλάμα η γυναίκα
μα εκείνη μπουκώνει χουρμάδες το ηττημένο κορίτσι
«στο χλωμό κορμί της Θεά θ’ αναστηθώ»
Ένα βατερλώ κουπί και η θάλασσα πίνει τον εαυτό της
Στέρεψε το αλάτι των ανθρώπων

Εχθές με δέκα ροζ πανιά τον άνεμο προκαλούσε
Σήμερα φυτεύει ραχιτικούς φοίνικες
στην άκρη ετοιμόρροπης στέγης

Από κάτω την χειροκροτεί
με περίσσια υπομονή
το μικρό λευκό κουτί



Μαρία Ροδοπούλου