Ληγμένες Ελπίδες

Σε ψάχναμε παντού
σε θάλασσα
κι  ουρανό
στα βάθη των δασών
στα νερά που τρέχουν
ασταμάτητα από τα ψηλά βουνά
στους τοίχους που γκρεμίζονται γοργά
αλλά αναστηλώνονται ακόμα ταχύτερα
στα νεκρά ενθύμια των πολέμων
στα ναυάγια ανάμεσα στις πνιγμένες κραυγές
και τα σκόρπια αντικείμενα
στους αρχαίους ναούς
στις μούμιες που μυρίζουν φάρμακο και σαπίλα
στ’ ανώνυμα αστέρια
στους ύμνους και στα μανουάλια των θνητών
στο ανακάτεμα των σεντονιών
και στον ιδρώτα όταν σάρκα σμίγει με σάρκα
στα χειμαζόμενα όνειρα
και στα πουλιά που ταξιδεύουν μακριά
σαν έρχεται ο χειμώνας
στην προσευχή πάνω από τον τάφο του πατέρα
με την θολή ξεθωριασμένη φωτογραφία
Απελπισμένοι
απεγνωσμένοι
δακρύβρεχτοι και τραγικοί
μια στιγμή δεν αναρωτηθήκαμε
πως ίσως δεν υπάρχεις
παρά μόνο στο δέος των ανθρώπων
μπροστά στο αδιαφιλονίκητο
οριστικό
αμετάκλητο
τέλος 

Για μια μπουκιά ληγμένης ελπίδας
παραδώσαμε την πραγματικότητα


Μαρία Ροδοπούλου

Το πρόσωπό σου

Το πρόσωπό σου
εκμαγείο θλίψης
απλώνει τις υποδιαιρέσεις του στην ανοχή
έκπτωτο επιλογών
συναθροίσεων
και λοιπών αθροιστικών αγγέλων
Το ψωμί που δαγκώσαμε
αλλά ποτέ δεν φάγαμε
Ο οίνος που χύθηκε πριν τα χείλη μας ματώσει
Το πρόσωπό σου
ανωμαλία θανάτου
στους χλοερούς τόπους
των εξισώσεων
αποτσίγαρο εσπερινού
στο κελάηδημα των ταμείων
 κάτω από τον ναό
και  πείνα συνάμενη κουνάμενη
στα χρυσά γένια ύαινας

Το πρόσωπό σου
μάταιος κρίνος
στην χαραυγή των σκύλων 


Μαρία Ροδοπούλου


Είθε Καλή Ανάσταση