Στα πρόθυρα της αλήθειας

Κι εγώ
μικρή αόρατη  αποθήκη
στο παγωμένο δάσος
Ανέπαφη
ούτε μια χαραματιά  στα μπράτσα
μήτε ένα σκάσιμο στα μελανά μου χείλη   
Οι διάδρομοι στρωμένοι
με τις πατημασιές εκείνων
που με κατοίκησαν
χωρίς να με μαλώσουν
Φαίνομαι μόνο
στην ακινησία της απουσίας
Τα παράθυρα
έχασαν την οσμή τους
θάνατο ποθούν
σφαλιστά
υποταγμένα
στην αοριστία των ημερών
Η μοναδική πόρτα
σταυροπόδι θρηνεί τον νεκρό απεσταλμένο
Σκεπασμένη ντροπή
ταριχευμένο φίδι καρφωμένο
στα θηλασμένα στήθια
Μεθύστακας χρόνος
σωριασμένος στα σκαλοπάτια
Ένα φυλλαράκι όνειρο ζητώ για να καλύψω την ανάσα του

Είναι σκληρή η ιστορία με προπληρωμένο τέλος



Μαρία Ροδοπούλου

από το βιβλίο "Είμαι Πολλές" εκδόσεις Ιδεόγραμμα

Dolores

Ο ήλιος
παρόλο που τον είχαμε πνίξει το προηγούμενο δειλινό
στο Λιβυκό Πέλαγος
αφού πρώτα τον είχαμε μεθύσει με τους χυμούς
που έτρεχαν άφθονοι από τα πρόθυμα χείλη της σελήνης
μάρτυς μου οι καρφιτσωμένες στα στήθια μου γαρδένιες
του τελευταίου εραστή μου,Ivan
δεν είχε βάλει μυαλό
Ανέβαινε γοργά τα γαλάζια πατώματα του ορίζοντα
πατώντας πάνω στις στέγες της αόρατης Σμύρνης
και από εκεί έκανε βουτιά στην υποταγμένη θάλασσα
Μόνο η μυρωδιά των καμένων μπαχαρικών
έφτανε δυνατή στα ρουθούνια μας
και το κορμί της Maria που ξεψυχούσε
πλημμυρισμένη οδύνη
μας ξεδιψούσε από την οργή της απουσίας

Η Dolores

χρυσοκάστανη ερωμένη του Norbou
που κείτοταν λίγο πιο κει έχοντας στα δόντια του
μια σκισμένη δαντέλα


είχε ξαπλώσει ράθυμα στις πέτρινες πλάκες
και έγλειφε με την ροζ γλώσσα της
τα δάχτυλα των ποδιών μου
Το ξεθεωμένο κόκκινο μαντήλι της
έμπηγε τα καρφιά του στην σάρκα
αλλά το αίμα έπαιζε κρυφτό με τον πόνο

Κανείς μας δεν ξαφνιάστηκε
από το συριχτό θόρυβο που έκανε η φωτιά
όταν άρχισε να γευματίζει ηδονικά τα πόδια μου

Εξάλλου όλη νύχτα χορεύαμε flamenco
στις ξύλινες στέγες του ονείρου
που εγκατέλειψε η Maria μεταλαβαίνοντας θάνατο



Μαρία Ροδοπούλου

Κρητικό Πέλαγος : αγναντεύοντας την ανατολή