Και τώρα τι...

Δεν αρκούν του κόσμου
οι λέξεις
για να σου μιλήσω…

Πολύ μετά κι αφού θερίσαμε τη φρίκη
πήραμε στα γόνατα τα μικρά χέρια
κι αναιρέσαμε, τρυφερά πάντα,
όλες τις υποσχέσεις που ο ουρανός
έδωσε στα νεογέννητα πουλάκια

Σωπάστε τώρα, τα μαλώσαμε μ’ αγάπη,
ο θάνατος είναι πιότερο βαρύς
κι απ’τους θεούς κι απ’τους ουρανούς

μα να… ξέρετε

η αυταπάτη είναι όμορφη
ομορφότερη
από την αλήθεια που καίγεται
στα καμωμένα από λάστιχο
κεράκια τους

Σωπάστε
κι εμείς θα σας τάξουμε ξανά
στα θερμοκήπια των καιρών

Και τώρα τι;

ας ξεφλουδίσω τον φλοιό
από τον καμμένο καρπό
των εποχών...

Να μιλήσω για το μικρό
μπλε τρακτέρ
που οργώνει σαν έρχεται ο εσπερινός
τις τράβες της λύπης

όσο ο λιλιπούτειος θεός
ξεχειλώνει γάμπες κοντές

και μια κοφτή ανάσα;
Να εξομολογηθώ εκ μέρους
όλων εκείνων
που φύτρωσαν πλαστικά μάτια
ξάφνου μιαν αυγή

που ο ήλιος έκλαιγε μες στα χέρια μου

σαν να’ταν μικρό παιδί;

Ή μήπως να μιλήσω
για κείνη
που συνέχεια ταξιδεύει
στις σύντομες

μα θανατηφόρες ιστορίες

μιας μοναχικής κερασιάς;

Όμως ακόμα

δεν έγινα ανάμνηση
και συνεχίζω να αφηγούμαι
τα μικρά κι ασήμαντα
                                    μου
μέχρι το όνειρο να με καταδεχτεί

αλλά σταλιά-σταλιά
αποκτώ προϋποθέσεις 

Και τώρα τι;

Μετράμε ό,τι απέμεινε

ένα τρύπιο ταβάνι
ένα κουτάκι άδειο
ένα ασπρόμαυρο κύμα
κι ένα μισοτελειωμένο τετράδιο

όλα γένος τίποτα
για να μη με κατηγορείς πάλι
για μεροληψία

θα σ'ανταμώσω ξανά
στον επόμενο μηδενισμό
του χρόνου

Φρόντισε να μ'έχεις ξεχάσει
όπως κι εγώ

για να χαθούμε
γι'άλλη μια φορά
στις χειραψίες

Βλέπεις, μυαλό δεν βάνει
η επιθυμία...

Και τώρα τι;

Θα πλέξω
με μια ασυνάρτητη βροχή
τα μαλλιά σου

θα σε περιφέρω
ως κατεργασμένο προϊόν
θύμα της σκισμένης σημαίας
των συνόρων τους

Έτσι σιγά-σιγά

από σύρμα σε σύρμα
κι από κοντάρι σε κοντάρι

θ'αποκτήσεις κι εσύ προϋποθέσεις...

εκείνο το μικρό κορίτσι
πηγαίνει στο χορό,
εκείνο το μικρό κορίτσι
τρέχει στο σχολείο
και το τρίτο
δασκαλεμένο θάνατο
παίζει κουτσό
μέχρι να φτάσει
στο σφαγείο

Μαρία Ροδοπούλου

Πρόσκληση

Υποστολή - Ψηφιακή έκδοση

Την εποχή που οι δαίμονες τρώνε το ψωμί
και οι άγγελοι τ' αλάτι

Υποστολή 

για ανάγνωση και download    εδώ






Μαρία Ροδοπούλου 

ΥΓ

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ποιήτρια και καρδιακή φίλη
Ευαγγελία Πατεράκη
και στον ποιητή κι αγαπημένο φίλο
Δημήτρη Δικαίο
για την παρουσίαση 

που έκαναν στις προσωπικές τους σελίδες
της ψηφιακής έκδοσης "Υποστολή"

"Κι εγώ που νόμιζα πως το ψέμα
ήταν η μόνη ευγένεια που μας είχε απομείνει

ξεγελάστηκα ... "

Ευχαριστώ για τη διάψευση


Η φίλη σας,

Μαρία