Φιμωμένων Διαμάχες

Αλαβάστρινες φλέβες
κι εσύ λοστρόμος εφήμερων
Σηματωρός θανάτου
και γιατί είναι σημαντικός;

Μήπως όλοι δεν τον ανταμώνουμε;
το ίδιο όμως συμβαίνει και με την ζωή…

Υστέρημα διάνοιας  και οι λέξεις
καρκίνος του λάρυγγα
πεθαμένα μελισσοκομικά λεξικά
 μόνο θανάσιμα κεντριά ωοτοκούν
κι ο πλοηγός υψώνει το χέρι
κανείς μην ανασαίνει…

Εγώ ο χρόνος
      η πυξίδα
             εγώ
                           η απώλεια
                           ο ναρκομανής
                              που σου ρουφάει την φωνή

 « αλλά ο άνθρωπος πολεμάει για τα όν…»
λέει η αγαπημένη
την διακόπτω βιαστικά
Μόλις είπες το πιο σημαντικό ρήμα
που καταργεί οποιοδήποτε ουσιαστικό
επίθετο
αιτία
σκοπό

Κωπηλατώ στις λασπωμένες στεριές
στα λευκά αποστεωμένα κελιά
των μαχών σου
Άσχημοι νεκροί
όμορφοι νεκροί

Όλοι ευπρόσδεκτοι της σημαίας
που γι’ασπίδα κουβαλάς

θα βάψω

 τις πατούσες με τα χρώματα
που υπερασπίζεσαι
θα ράψω το πολεμικό ύφασμα
στους αστραγάλους

Οι ιαχές σκίζουν τις σελίδες μου στα δύο
Σκορπίζομαι…

Σκληρή στεριά
όλα τα αποχρωματίζει
όλα τα ξηλώνει

τι είναι αυτό που την φύση μας αλλάζει, αναρωτιέσαι
Αλλά, αγαπημένη, εδώ είναι το σταυροδρόμι
Δεν είναι η φύση μας το ζητούμενο
παρά μονάχα δεδομένο
το πιο ισχυρό, ναι
όμως γιατί τότε ψάχνεις το τέλος
πριν καν αρχίσεις;

Δεν είμαι αυτό που γέννησες
αλλά είμαι αυτό που θα σκοτώσεις

Νίκες
ήττες

Όλες στοιβαγμένες σ’ ένα καρυδότσουφλο
έρμαιο φανταστικών ούριων ανέμων

κάποτε σ ονειρεύτηκα χλωμή
και με θάμπωσες
                με την απόμακρη ομορφιά σου



Κι όμως
αδιάφορες οι αντιρρήσεις
των φιμωμένων

Μαρία Ροδοπούλου

Αποκεφαλισμένες διαθήκες

Μη μου τους έρποντες τάρατε
Συγχύζονται  οι ουρανοί

Ο αποκεφαλισμένος ξυλουργός
ένας οποιοσδήποτε ολοζώντανος αλιγάτορας

και δύο λεπρές γυναίκες
με σκισμένα τα ιμάτια τους στα τείχη του αίσχους
κολυμπάνε παράνομα

μες στις κατεψυγμένες διαθήκες
Τα στήθια όλων
ένας βάλτος αίμα
κι ό, τι απέμεινε από την σάρκα
ένας ξεκάρφωτος υπερσυντέλικος
Ο παράδεισος  ξέμεινε
μ’ ένα μάτσο απλήρωτους λογαριασμούς
στα ακυρωμένα

από παμπάλαιο φιρμάνι
φτερά  
Τελικά
τον απαγχόνισαν με τα παντελόνια κατεβασμένα

Δεν είχε τίποτα να επιδείξει
στην καθολική του γύμνια

πέρα από μια άβυσσο στο σημείο
όπου όλοι περνούσαν γι’ απάτητο βουνό

Μαρία Ροδοπούλου

Εμφύλιοι έρωτες

Το μόνο που ζήτησε ποτέ

ήταν μια θέση μακριά απ' το πλήθος

Οι οχλαγωγία τραυματίζει

ρίχνει αλάτι στις πληγές της σιωπής

ενώ τ' άχρωμα πρόσωπα

συσκοτίζουν τις ιστορίες
του εσπερινού
Οι άνθρωποι
με τα βιαστικά μάτια
σκοτώνουν
το  δέλτα της αναμονής της
κι ένας φθαρμένος θάνατος
κυρήσσει παράνομους

τους εμφύλιους έρωτες

Μια τοξική απάντηση
προκαλεί βλάβη στον ουρανίσκο
κι όλες οι αντιφάσεις
στέλνουν στον διάβολο
τις θνησιγενές απορίες

όλοι κάποτε αγαπήσαμε
τα μελισσοκομικά μάτια
μιας κατά τ'άλλα σαρκοβόρας μέρας

Μαρία Ροδοπούλου

Προσποίηση

Μικρόσωμη ήταν η Βροχή
Μια τόση δα σταγόνα χαλασμένης βρύσης

Μα οι άλλοι για καταιγίδα την θάρρεψαν
Διψασμένοι έσπευσαν να απλώσουν τις παλάμες
Κάπου στον αγώνα τα μάτια είχαν χάσει
Ποτέ όμως την επιθυμία για θαύματα

Αυτό τους οδήγησε στην αυταπάτη

Και ήταν λάγνα η μικρή σταλιά
Την έβλεπες από χαμηλά
Και νόμιζες πως αν θέριευες ανάστημα
Θα δρόσιζες με δαύτη τον ουρανίσκο

Αλλά όσο κι αν όρθωνε κορμί
ίσα - ίσα που πρόφταινε μέτωπο να θωπεύσει
Όσο κι αν θάρρος ψήλωνε
- τόσο που πίστευες πως Γυναίκα ήταν -
αλίμονο την στένευαν οι έννοιες
Η ερμηνεία είχε ξεχειλώσει για να τη χωρέσει
μάταια...

Κανείς δε κατάλαβε πως ορμητικό νερό δε θα γινόταν

Όπως είπα

Σταγόνα παλαιών υδραυλικών ήταν
Κανείς μας δεν είχε προσέξει τη μούχλα
στον παλιό νιπτήρα


Μαρία Ροδοπούλου