Στην άκρη στέκεται ένας
κλόουν
μια μαϊμού στον ώμο του
πρησμένη από το φαγοπότι
ξεψειρίζει τα δάκρυα του
Σταμάτα εδώ, φωνάζει ο σκηνοθέτης
Ανάποδα τα σκέφτηκα...
Πάμε πάλι από την αρχή
Μακιγιάρισε την μαϊμού
και καθαίρεσε τον κλόουν
από τους ομιλούντες
Μια φορά κι ένα γέλιο
ήταν μια μαϊμού
στον ώμο της είχε έναν κλόουν...
Στ’ αμπέχονα
που κρέμονται άδεια από εξεγέρσεις
και μπουκωμένες κάνες
Στα κακαρίσματα
ακριβοπληρωμένων έδρανων
Στη κυρία του κυρίου και τ'αντίστροφο...
Στις θαμπωμένες πούλιες
των φορεμάτων
που στέκονται στερημένα από λάμψη
μπογιατισμένα να μην χάνουν την συμβουλή
Στα μαρμαρωμένα χέρια
αποσβολωμένα στο κενό
Στις ψειριασμένες τρίχες
του γέρικου σκυλιού
ξέχασε πως αλυχτούσε τις νύχτες
ο λύκος μέσα του
Στα διπλωμένα μαξιλάρια
μπαγιάτικο έρωτα μαρτυρούν
και κακοποιημένα όνειρα
Στην νεκρική μονοτονία των ματιών
θυμίζουν προχθεσινό ασπράδι των αυγών
Στα συμπτώματα
από την πρεμούρα τους
λησμόνησαν να τελέσουν το χαρμόσυνο γεγονός
Στα παιδιά
που κλαίνε μόνο όταν κοιμούνται
προβιβάστηκαν βίαια
σε ομοιώματα ανθρώπων
Στους άνδρες
που ευνούχισαν την καρδιά τους
Στις γυναίκες που πέταξαν το λευκό μαντηλάκι
στις λάσπες
Στους κοιλαράδες ψεύτες
Στους χρεωκοπημένους
της γραβάτας
Στους κροκόδειλους
που δεν φοράνε γραβάτα
Από τα σαγόνια κρέμονται
άνετα τα λίγδη του ψεύδους
Στις βλοσυρές καρικατούρες
που κρατούν δαγκωμένα γκέμια
Σε μένα
που δεν κλαίω ποτέ παρά μόνο όταν η ανάγκη το καλεί
υπάρχει η ναφθαλίνη
για να μην πιάνει σκώρο η νουθεσία και η υποταγή
Η βρώμα της
θεέ μου
μυρίζει απίστευτα μέλλον
Μέλλον νεκρών
Μαρία Ροδοπούλου
