7η μέρα κατολίσθησης

Όσο τα όρνια κόβουν κύκλους
γύρω
από την σκελετωμένη χώρα
ο γκρίζος ορίζοντας
υποκλίνεται
στην κουκουλοφόρο εποχή

Σκυφτούς μας βρήκε η αξιομνημόνευτη μέρα
πάνω που σταμάτησαν απότομα τα ρολόγια
να μετρούν τις ανώφελες ώρες
πέταξε το πέπλο η φρίκη
και στάθηκε στο περβάζι
εκείνο το παλιό ανεξιχνίαστο έγκλημα
μόνη περπατά η λησμονιά
μουρμούρισε η στέρφα ελιά
κι εκείνη με σταυροβελονιά κεντά
τις ανεπίσημες στιγμές
καθώς ξενυχτά πλάι
στο τρεμάμενο φως  του καντηλιού
δίνοντας επίδομα συγχώρεσης
σε κείνους που δεν μπορούν να πεθάνουν
ας γεμίζουν με μαύρο αίμα το κατώφλι της
εκείνη τους πριμοδοτεί όλους
σαν να’ ναι έκπτωτοι παρθένοι
που εξόκειλαν στα ρημαγμένα σκαλοπάτια

κάποτε φυσάει ένα τρομαγμένο αγεράκι
και στον δρόμο κάνει κουτσό
μια  πεταμένη εφημερίδα
με μπαγιάτικη ημερομηνία

μόλις πριν 7 ημέρες
ξεκίνησαν βιαστικά οι μελλοντικοί νεκροί
κανείς δεν χάνει το ραντεβού
με το αναπόφευκτο
 
Όσα ψέματα κι αν έχει πει
κοιτώντας με ειλικρίνεια τους άλλους



Μαρία Ροδοπούλου