Ο
ήλιος σαπίζει
με τις αχτίδες βουλιαγμένες
στο καφετί απομεινάρι τ’ ουρανού
Μια ανάμνηση εκείνης
που δεν ήρθε
κρέμεται σημαία ανακωχής
στον εξώστη της θάλασσας
Στον παράδεισο
το σκυλί μας κλαίει
το κεφάλι του ακουμπάει
στα χαμένα πόδια του πατέρα
εκείνος στέκει σ’ ένα σύννεφο παρακάτω
ξεφλουδίζει το νεκρό αυγό
και σκορπίζει τα κομμάτια του
στους ανθισμένους κήπους
Η ακύρωσή της
οδηγεί σε άλλα ξέφτια δρόμων
Η κυκλώπεια ανοχή της
διαπερνά τις άγαμες πτέρνες
μονόφθαλμων αγγέλων
~ Η ιστορία δεν έχει τέλος αλλά γνωρίζει να στρίβει στις μετωπικές γωνίες ~
Στον παράδεισο
το σκυλί μας γαβγίζει χαρούμενο
στο πλάι του ο πατέρας
κουνά το κεφάλι καταφατικά
Εδώ δεν έχουμε πόδια, λέει στην φίλη του
και αυτή χαμογελά
κρατώντας απαλά στα δόντια της
ένα συναρμολογημένο αυγό
Η νοσταλγία εκείνης
που ματαιώθηκε
εξαναγκάζει σε ισορροπία
τις εκκρεμότητες
Ο ήλιος σαπίζει
βυθισμένος
στο καμένο ερείπιο τ’ ουρανού
Η απουσία εκείνης
που διαλύθηκε αλλά όχι
διπλωμένη σημαία
στα μαύρα γόνατα των ανθρώπων
Μαρία Ροδοπούλου
με τις αχτίδες βουλιαγμένες
στο καφετί απομεινάρι τ’ ουρανού
Μια ανάμνηση εκείνης
που δεν ήρθε
κρέμεται σημαία ανακωχής
στον εξώστη της θάλασσας
Στον παράδεισο
το σκυλί μας κλαίει
το κεφάλι του ακουμπάει
στα χαμένα πόδια του πατέρα
εκείνος στέκει σ’ ένα σύννεφο παρακάτω
ξεφλουδίζει το νεκρό αυγό
και σκορπίζει τα κομμάτια του
στους ανθισμένους κήπους
Η ακύρωσή της
οδηγεί σε άλλα ξέφτια δρόμων
Η κυκλώπεια ανοχή της
διαπερνά τις άγαμες πτέρνες
μονόφθαλμων αγγέλων
~ Η ιστορία δεν έχει τέλος αλλά γνωρίζει να στρίβει στις μετωπικές γωνίες ~
Στον παράδεισο
το σκυλί μας γαβγίζει χαρούμενο
στο πλάι του ο πατέρας
κουνά το κεφάλι καταφατικά
Εδώ δεν έχουμε πόδια, λέει στην φίλη του
και αυτή χαμογελά
κρατώντας απαλά στα δόντια της
ένα συναρμολογημένο αυγό
Η νοσταλγία εκείνης
που ματαιώθηκε
εξαναγκάζει σε ισορροπία
τις εκκρεμότητες
Ο ήλιος σαπίζει
βυθισμένος
στο καμένο ερείπιο τ’ ουρανού
Η απουσία εκείνης
που διαλύθηκε αλλά όχι
διπλωμένη σημαία
στα μαύρα γόνατα των ανθρώπων
Μαρία Ροδοπούλου
