Θρηνώ εσέ
τα λοιπά βλασφήμιες των καιρών…
και αχ αυτοί οι καιροί
απολιθώματα ανθρώπων
ανατρέφουν
Συχνά θάνατο μιλούσε
με εννιά σκιές στα φρύδια
και επτά της Κλυταιμνήστρας πέπλα
ποτέ δεν χόρευε ξυπόλητη
αλλά με τα στήθια βύζαινε τις κόρες
σε μισόγιομο φεγγάρι
στης Αντιγόνης την θωριά
δυο μήλα ανέσταινε
και ένα καντάρι μίσος
ποτέ δεν ξεπερνούσε της Αριάδνης τον ιστό
γιατί κανείς θνητός δεν θέλει την αλήθεια
και καθώς η γλύκα έλιωνε
στην γλώσσα και στην πίκρα
ταρίχευε μνήμες και νεκρούς
στον μίσχο των ματιών της
Ποτέ δεν θρήνησε απώλεια
παρά στην τραχηλιά
τους έραβε
κόσμημα θλιβερό
της ανάσας της θηλιά
μα δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο
παρά ένα στοιχείο της φωτιάς
και τρία μέρη χώμα
όλη κι όλη μια θνητή γυναίκα
με τους μύθους αβάσταχτη κληρονομιά
και με ένα ασήμαντο adagio
το πρόσωπο κάθε πρωί ξέπλενε
από τις θύμισες της νύχτας
δεν ήταν τίποτα σημαντικό
ένα μέρος γη
και τρία τέταρτα ονείρου
κάποιος της ψιθύρισε
πως ήρθε η άνοιξη
αλλά εκείνη βυθισμένη
στον χειμώνα παραμένει
μαζί με τις απώλειες της
Μαρία Ροδοπούλου
