Εδώ οι μέρες πια δεν ανεβοκατεβαίνουν
κι ας νιώθουμε ότι είμαστε απόγονοι του Σίσυφου
όλες οι επιφάνειες λείες
παρόλα αυτά αν θες μπορείς να βουτήξεις στο μαύρο τους
με κλεισμένες τις νότες σ’ ένα κιτρινισμένο φύλλο
ένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο που ακολουθεί το δρόμο της φωτιάς
και μια φυλακισμένη νύμφη πίσω από τη βιτρίνα
η ματιά περιπλανιέται στ’ απειλητικά σύννεφα
και στα απογυμνωμένα δέντρα
η βόρεια ώρα είναι εδώ και χτυπάει το τζάμι
η μάγισσα ίπταται σα δαμόκλεια σπάθη
πάνω από θολή φωτογραφία
κι οι χορδές σπασμένες σα φίδια νεκρά στα χέρια
η στάχτη γέμισε τα μάτια
κι αυτά τα παλιά ρούχα αφημένα στο κρεβάτι
κουρελιάζουν το σώμα που αρνείται
ένα μολύβι ένα δέντρο καταπράσινο σε σκισμένο σκίτσο
εκείνη που κρύβεται στην
αρμύρα της δύσης
δάχτυλα τρεμάμενα ανοίγουν το επίμονο τζάμι
και ω! ίπταμαι πετάω φτερουγίζω αφήνομαι πλημμυρίζω κενό
κομματιάζομαι
…προς όλες
τις κατευθύνσεις
Μαρία Ροδοπούλου
