"Στις 4:48 θα κρεμαστώ στον ήχο
της ανάσας του ερωμένου μου" Σάρα Κέην "4:48 Psychosis"
Ν αγναντεύει μαζί σου
το τέλος ενός πικρού κόσμου
να διανύετε χέρι-χέρι
μια ιστορία
που δεν τελειώνει ποτέ
να πετάτε μαζί χαρταετό
πέραν των ορίων απόγνωσης
καθώς η οδύνη
θερίζει ανελέητα
τις αναμνήσεις
Και στέκομαι στην άκρη του φεγγαριού
καθώς την μυρωδιά σου
αφουγκράζομαι
με φιμωμένες τις άλλες
μου αισθήσεις
τυφλή
στερημένη αφής
βυθισμένη στη σιωπή
ωκεανούς μακριά από τους εγκόσμιους
ήχους
χωρίς ένα γάβγισμα των θεών
να διακόπτει την μοναξιά
με μόνο φράγμα ένα μαργαριτάρι
που εμποδίζει τον μαρασμό σου
μεθυσμένα χαμομήλια
πέφτουν στις παλάμες
συντρίβονται στους λωτούς
σου
αλλά μαζί δεν πίναμε απαγορευμένα
ποτά
χαζεύοντας τις περαστικές
σκιές
που χορεύανε στα τέμπλα παρακμιακού ναού
ανάμεσα σε πεθαμένους αγγέλους
και βαρετές παρθένες;
τότε που ακόμα λέξεις άρθρωνα
απαγορευτικές
βλάσφημες
μοναδικές
υπέροχες
απερίσκεπτες μαργαρίτες
που βιάστηκαν
να πνιγούν
όταν τις σφαγιάσανε
στα πολυτελή
νεκρά
διαμερίσματα
πραγματικών
- κάποτε πρέπει να συζητήσουμε
για την υποκειμενικότητα της κοινής αποδοχής
το λένε και μαζική υστερία -
θλιβερών
ω μα πόσο μίζερων
σάρκινων κόσμων
ήθελα να σε ρωτήσω
ακόμα ασχολείσαι με την
εμφιάλωση στέρφας λογικής;
σήμερα άρχισα να γράφω μαζί σου
το Ημερολόγιο της Λέξης
αλλά μην αφεθείς στα τυπωμένα
ψάξε (με) κάτω από τα κενά
ΙΙ.
εκεί που
όλα τελειώνουν
το
κενό δεν είναι κενό
και μια σιωπή γεμάτη
από νεογέννητες αβύσσους
καραδοκεί
το στείρο έδαφος δεν τραγουδάει
κι οι πεθαμένοι ποταμοί
χτίζουν στην κοίτη τους αδιαπέραστες πολιτείες
αφήνοντας τον άνεμο να σκορπίσει
στο χάος όλα τα σπουδαία
το ασήμαντο το κρατάει για εκείνη
εκεί κρύβεται
στο τίποτα και στο καθόλου
Κάποτε θα σου αφηγηθεί
πώς μπορείς να
ξεδιψάσεις
σε ένα κόσμο χωρίς ουρανό
κάποτε θα σου αφηγηθεί
πώς θ’ αγαπήσεις
σ ένα ασφυκτικό σύμπαν
αλλά εσύ θα είσαι ο τελικός αφηγητής
της δικής σου ιστορίας
Μαρία Ροδοπούλου
