Μάιος 2016
Νήσος Hisha
Η Ηλιάνα στάθηκε στην άκρη του κατάλευκου σπιτιού βυθισμένου λες στην
καταγάλανη θάλασσα
ατενίζοντας έναν ξένο για εκείνη ορίζοντα χωρίς στην πραγματικότητα να τον
βλέπει. Έξι μήνες σε ένα απαράμιλλο σχεδόν άγνωστο νερένιο παράδεισο και ήδη
ένιωθε την ανάγκη διαφυγής. Ναι, ήταν ευγνώμων στους θείους της που της είχαν
δώσει επ’ αόριστο την κατοικία τους σε ένα απόμακρο κομμάτι της Κίνας για ν’
αναρρώσει αλλά εκείνη ήταν έτοιμη εδώ και μέρες να φύγει.
Ακόμα και το μακρινό κρώξιμο κάποιου άγνωστου πουλιού και ο ελαφρύς κυματισμός
της θάλασσας, την έκαναν πλέον να θέλει να φωνάξει παρακινούμενη από κάποιο ακαθόριστο ακόμα συναίσθημα.
Έβαλε τα χέρια στη λεπτή μέση της και έκανε μια αστεία γκριμάτσα «Η Λιάν Ντρέικ,
Ηλιάνα Δρακοπούλου κατά τον ελληνικό κόσμο, παγιδευμένη στο κάπου όπου τίποτα
δεν συμβαίνει, με εφόδια μια φωτογραφική μηχανή, δέκα ήδη ζωγραφισμένους
καμβάδες κι ένα λάπτοπ γεμάτο μέιλ» είπε φωναχτά αλλά ακόμα και η φωνή της δεν
είχε ηχώ σ αυτήν την άτιμη γαλαζοπράσινη ερημιά.
Πριν 15 μήνες ήταν στην Νότιο Αφρική, ετοιμάζοντας το σπουδαιότερο άρθρο για
απομονωμένες φυλές και για σπάνια είδη ζώων προς εξαφάνιση όταν έπεσε πάνω σε
διαμάχη μεταξύ δύο από τις φυλές που φωτογράφιζε και συνέλλεγε στοιχεία. Μπορεί
το τέλος της πεντάμηνης έρευνάς της να ήταν άδοξο, σκέφτηκε, αλλά το υλικό που
τελικά είχε συγκεντρώσει ήταν μοναδικό. Είχε ήδη βραβευτεί στα Διεθνή Φεστιβάλ για
φωτορεπόρτερ και πολλά οικολογικά-πολιτικά περιοδικά της έστελναν αιτήματα για
ανάληψη έρευνας, φωτογραφίας κι άρθρων.
Ήθελε να φύγει αλλά ένας παράλογος τρόμος την κρατούσε όμηρο σ αυτό το
καταφύγιο. Εκείνη τη νύχτα φωτογράφιζε ένα κοπάδι από αφρικανικούς πιγκουίνους,
απειλούμενο είδους, όταν έπεσε ο πρώτος πυροβολισμός.
Το επόμενο που θυμόταν ήταν να την μεταφέρουν αιμόφυρτη με ελικόπτερο στο
πλησιέστερο νοσοκομείο. Παραλίγο να μείνει παράλυτη εξαιτίας της σφαίρας που
είχε σφηνωθεί κοντά στην σπονδυλική της στήλη. Όταν γύρισε στην Ελλάδα ήταν αποσκελετωμένη
και είχε χρειαστεί μήνες φυσικοθεραπείας για να συνέρθει σωματικά. Αλλά από
τότε ο φόβος ήταν μόνιμος σύντροφός της. Οι γονείς της και η αδερφή της μητέρας
της με τον άντρα της τελικά της είχαν δώσει τη διέξοδο.
Η θεία της η Ελένη όταν είχε χωρίσει από τον πρώτο της σύζυγο ήταν 36 ετών και
σχεδιάστρια ρούχων. Είχε αποφασίσει τότε να κάνει ένα ταξίδι στην μακρινή Ασία
για να κάνει ένα δώρο στον εαυτό της και για να εντρυφήσει στα κινέζικα
υφάσματα αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν άντεχε εκείνη την εποχή να είναι στον τόπο
όπου ένιωθε προδομένη. Κι ίσως μόνο μετά από δύσβατους δρόμους να φτάνεις στο
υπέροχο μονοπάτι του πεπρωμένου σου. Σε
μια ονειρική διαδρομή με το τραίνο από το Πεκίνο στην Σαγκάη είχε γνωρίσει τον
θείο της, τον έλεγαν Γινγκ και ήταν από την Σαγκάη της Κίνας. Ένας τολμηρός,
έξυπνος, καλοσυνάτος και πανέμορφος – είχε πει η θεία της όταν ήρθαν μαζί στην
Ελλάδα – Κινέζος της είχε κλέψει την καρδιά. Κι αυτή δεν μπορούσε να κάνει
τίποτα παρά άλλο να πει ναι, είχε πει τότε γελώντας μπροστά στην ίδια και στους
γονείς της.
Η Ηλιάνα κοίταξε την φωτογραφική μηχανή που είχε ακουμπισμένη στο τραπέζι δίπλα
της.
Η μοναδική της συντροφιά σε όλα τα
μοναχικά ταξίδια 7 ετών πλέον και η πιο έμπιστη φίλη της. Μέσα από τον φακό της
είχε αποτυπώσει μοναδικές ιστορίες ομορφιάς, σκληρότητας και φρίκης. Αλλά χωρίς
αυτήν δεν μπορούσε να κοιτάζει κατάματα τον κόσμο. Την πήρε στα χέρια της και
την στριφογύρισε αναποφάσιστη. «Θα μπορούσα έστω όσο είμαι εδώ να φωτογραφίσω
όλο το νησί και τις βραχονησίδες του» μονολόγησε. Ήταν από τα λίγα μέρη που δεν
είχε αποβιβαστεί η βαριά τουριστική βιομηχανία. Ήταν αραιοκατοικημένο, τα
σπίτια λιγοστά αλλά φρούρια ως επί το πλείστον. Ξεκάθαρα ένας τόπος όπου
έρχονταν όσοι αποζητούσαν να είναι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ο θείος
της, που είχε χρόνια μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες υφασμάτων στην νότια
Κίνα, είχε αγοράσει το σπίτι από μια διάσημη ηθοποιό της Κίνας.
Κοίταξε τα χέρια της, έτρεμαν λίγο από την ιδέα να χρησιμοποιήσει τη
φωτογραφική μηχανή.
Αλλά ο φόβος ήταν αδιέξοδος δρόμος κι εκείνη έπρεπε πια να σπάσει αυτό το φράγμα.
Γύρισε το βλέμμα της προς την ερημική παραλία με τους καταπράσινους βράχους να
δεσπόζουν από πάνω της. Μόνο το απόμακρο κρώξιμο περαστικών πουλιών ακουγόταν
σε όλο το νησί και το τεμπέλικο κύμα που το καταβρόχθιζε η αχόρταγη στεριά. Το
σπίτι που ήταν στην απέναντι μεριά του όρμου, φαινόταν όπως πάντα έρημο σα
νεκρό κήτος καταμεσής της γης. Ήταν σίγουρη
ότι δεν ήταν ακατοίκητο γιατί πριν λίγες μέρες είχε ακούσει ελικόπτερο να
προσγειώνεται κάπου κοντά και τα βράδια η βίλα ήταν φωτισμένη και μες στης
νύχτας τη σιγαλιά, κάποιος έπαιζε το παραδοσιακό κινέζικο όργανο, το γκου τσιν.
Η μουσική από το γκου τσιν, την έκανε να νιώθει μια ανεξήγητη νοσταλγία, λαχτάρα
για κάτι που δεν είχε ποτέ. Ένα ανεξήγητο συναίσθημα, που την έκανε να νιώσει
ότι έπρεπε πλέον να φύγει από το καταφύγιο της. Ίσως το ένστικτό της να την
προειδοποιούσε ότι επρόκειτο να συμβεί κάτι που θα ταρακουνούσε τη ζωή της πάλι
συθέμελα.
Συνεχίζεται...
Μαρία Ροδοπούλου
