Αλλά όταν ανακάλυψες πως κάπου στην μέση - ίσως λίγο πριν ή ίσως λίγο μετά - έχασες το τετράδιο με λυμένες τις ασκήσεις χάους
αρχίζεις προτάσεις, περιπάτους και μια ατελείωτη λαβυρίνθια πτώση
με ένα "όμως" φορτωμένη στις σχεδίες των καστανών ματιών σου που μοναστηριακά δάκτυλα φροντίζουν να βυθίζουν μη τυχόν και ξεφύγεις από κισσούς ποτάμια που στο μπαλκόνι σου ξέχασαν την κοίτη τους φεύγοντας.
Ήταν και οι εποχές πριν τον αφανισμό αρχιτεκτονικής της ανοικτής γης, στο φοιτητικό μπαράκι στην Πατησίων δίπλα από την σχολή που ροκάνιζε σιγά σιγά την νεότητά σου ανάμεσα στην μίκρο και μάκρο οικονομία σπάταλων κοινωνών νανοκοσμικής γνώσης. Lowenbrau και Scorpions στα ηχεία, με παιγμένη την επανάσταση στο τάβλι και στο αχτένιστο κεφάλι φορεμένα τα μπιγκουτί προσωρινής αναρχίας. Τα ζάρια δεν έφερναν το ποθητό αποτέλεσμα αλλά ποιός είχε ανάγκη την τύχη όταν είχε στο στόμα του άφιλτρο τσιγάρο προσδοκιών. Κάθε τζούρα, δίχως κοσκίνισμα, ολοταχώς κατέβαινε στην ύπαρξη. Ακόμα και όταν χαρτιά παίζατε, έβαζες τον μπαλαντέρ πάνω στο τραπέζι αναποδογυρισμένο να κοιτά την άρνηση βοήθειας.
Τώρα ακόμα και το νερό που πίνεις έχει περάσει από έγκριση. Σκέφτεσαι πως κάπου υπάρχει μυστικός παγκόσμιος οργανισμός εμφιάλωσης. Προσπαθείς ακόμα να απαντήσεις αν εργαστηριακό ή γνήσιο προιόν γεννήθηκες αλλά έμαθες να πληρώνεις τα παράβολα υπέρ της τακτοποίησης της περιφρονημένης χείρας συμπαράστασης. Nothing is for free ...
Και κρυφά αναπολείς το Hermitage όπου εκεί είδες τα πλάσματα που αιώνια κολυμπάνε κόντρα στο ρεύμα του καταρράχτη. Νηστικοί με την ασκητική στο κύτταρο τους αποτυπωμένη ξεκινούν για το ταξίδι που τις περισσότερες φορές καταλήγει στον θάνατο. Από τα λίγα δημιουργήματα της φύσης που μέχρι να πεθάνουν καπνίζουν άφιλτρες τις αναμονές.
Στην πραγματικότητα τα μισείς γιατί εσύ δεν έχεις καταλάβει πότε έγινες όμηρος της κατεύθυνσης. Χωρίς μια φορά να τολμήσεις το άλμα του σολωμού.
Μαρία Ροδοπούλου.
Δεν φταίνε οι κυνηγοί που παραφυλούν αλλά το μάθημα
που σ' έχει σε λεία μετατρέψει
