Όσο η Μάγδα γελούσε

Ενώ η Μάγδα γελούσε αναπάντεχα κινήθηκα.

Έστρωσα τους δρόμους με τα κομμάτια πάγου
που έπεφταν απ’ το μέτωπο
τίναξα το ύψος απ’ το στόμα
κατέβασα επιτέλους χέρια απ’ την φωνή

(Κατρακύλισα με δυο σταυροφορίες και τρεις πέτσινους σταυρούς στην αναπνοή μου καρφωμένους. Στην επόμενη κούρσα θα προσθέσω και μια μπουκάλα γεμάτη γκάζι. Και τότε όλοι θα θαυμάζουν το γενναίο κορίτσι που με τόσο βάρος στα πνευμόνια ξεφεύγει απ' το χιλιοκατοικημένο πλευρό τους. Που είσαι my Lady L να με πάρεις αγκαλιά!)

Άφησα την Μάγδα να γελάει πάνω στα ξύλινα παγοπέδιλά της
και έσπασα την λεπτή επιφάνεια.
Τίποτα το τρομακτικό εδώ κάτω, φώναξα
με την ηχώ μου να εγκαταλείπει την παγωμένη καταγωγή της,
παρά μόνο το χάσμα που δημιουργήθηκε ανάμεσά μας

Σταμάτα να παίζεις κρυφτό με τα μάτια μου και έλα να με βρεις
Για μια φορά θα αφήσουμε τα σκυλιά να κοιμηθούν μόνα τους
με τους ψύλλους να στήνουν τσίρκο πάνω στο ζεστό τρίχωμα.
Και τι έγινε αν χάσουμε την παράσταση; Tα μόνα που θα κλαίμε
είναι τα νομίσματα που κάποτε τρώγανε την τσέπη μας. Άστα
σ' άλλους που θέλουν να ψωνίζουν. Εμείς τελέψαμε με τις αγοραπωλησίες.
Το μόνο που απέμεινε στην βουλική μας ύπαρξη είναι να προσφέρουμε ελεύθερα τον εμετό από τα αποφάγια της χθεσινής μέρας.

Τόσο μικρό το άνοιγμα που να δραπετεύσει όλη η πρόσκληση

Ενώ η Μάγδα γελούσε
αναπάντεχα κινήθηκα

εκτός τροχιάς του γέλιου της


Μαρία Ροδοπούλου

Μάθε να μένεις στην αρχή

Στην αρχή ήταν όμορφα
Στην αρχή ήταν ευρύχωρα
Στην αρχή ήταν ζεστά και σχεδόν ανώδυνα.
Στο κάτω-κάτω της γραφής όλοι κουνούσαν καταφατικά την υποταγή.
Την ακούμπησαν με προσοχή αφήνοντας την να στέκεται όρθια σαν περήφανη σημαία που προς το παρόν δεν γνωρίζει την λέξη υποστολή.
«Αυτός είναι ο κόσμος» της είπαν περήφανοι. «Μπορείς να τον γεμίσεις όπως σχεδόν θέλεις»
«Θα βάλω γιασεμί στην μια μεριά, θ’ ανοίξω ένα παράθυρο εδώ να βλέπω τα χαμομήλια που σίγουρα θα βγαίνουν κάθε άνοιξη και ν ακούω το κύμα της μακρινής θάλασσας και που ξέρεις ίσως μια δυνατή ριπή του αγέρα μου χαρίσει και ένα κοχύλι. Θα κρεμάσω κουδουνάκια στην πόρτα έτσι ώστε όποιος μ επισκέπτεται να τον τρατάρω μουσική. Θα ράψω σύννεφα στις κουρτίνες όχι όμως βαριά γιατί θα πλακώνεται το φεγγάρι στ όνειρά μου και κάθε Φθινόπωρο θα ανοίγω διάπλατα το παράθυρο για να τις βλέπω να χορεύουν σαν οι ουρανοί να κατοικούν στον κόσμο μου. Θα γκρεμίσω την μια μεριά να μεγαλώσω κι άλλο τον κόσμο. Ένας μακρύς απλόχερος διάδρομος με πόρτες που θα είναι ανοιχτές σε κάθε δωμάτιο που θα προσθέτω.»φώναξε ενθουσιασμένη.

Ένας δάσκαλος
Ένας γιατρός
Ένας περιβαλλοντολόγος
Ένας ιστορικός
Ένας ιερέας
Ένας ναός
Ένας στρατηγός
Ένας άντρας
Ένας πατέρας
Ένας εραστής

κούνησαν απογοητευμένοι το κεφάλι και φώναξαν την μητέρα. «Βιάσου, ξεχνάει το καθήκον της»
Εκείνη κολύμπησε με κόπο προς το μέρος της ελαφρόμυαλης κόρης.
“Μάθε να χωράς εκεί που σε βάζουν» της είπε αυστηρά
και απομακρύνθηκε με περισσότερη βιάση από αυτή που είχε έρθει.
Ντροπιασμένη με τα δάκρυα να κυλούν από τις πληγές ξάπλωσε για να ανασάνει.
Έφραζε η αρμύρα τις αναπνοές.
Μόλις έγειρε ανακάλυψε ότι μπορούσε να κολυμπάει. Περιστρεφόταν γύρω από το κορμί της.
Σαν αστροναύτης
Σαν γοργόνα, μουρμούρισε χαμογελαστή.
Γιατί ξέχασα πως είμαι γοργόνα; αναρωτήθηκε και συνέχισε να κολυμπάει με αργές κινήσεις.

Κάποιος έπιασε σφιχτά στα χέρια του την γυάλα και την ταρακούνησε δυνατά.
Πανικόβλητη ήρθε αντιμέτωπη με την μορφή της.
Ολούθε τριγύρω όπου και αν κοίταζε έβλεπε πως δεν ήταν γοργόνα.
Δυο-τρείς ταχυδακτυλουργοί την χαιρέτησαν στρατιωτικά βγάζοντας από το λαρύγγι τους αστραφτερά λέπια.
Λυπημένο της γνέφει το παιδί
Σαπίζει μόνο του
Μια σκιά που απλώνεται πιο πέρα μακριά μακρύτερα από τα πλαστικά καπέλα των θαυμάτων



Μαρία Ροδοπούλου

Υ.Γ.

Η αρχή δείχνει το τέλος. Μπορείτε να διαφωνήσετε όσο θέλετε. Εξάλλου γι αυτό υπάρχει
και το επάγγελμα του διακοσμητή και του νεκροθάφτη.

όπως η γη όταν πλημμυρίζει από τον θρήνο του βουνού για τα καμένα παιδιά του


Ούτε ένα θεό δεν φτύνει
έτσι για τα μάτια του κόσμου έστω απαρχαιωμένο επίδεσμο
παρά μένει ταμπουρωμένη στο άσπρο ξέξασπρο και χωρίς φτού ξελευθερία όνειρο
Σαν παρθένα που όσες φορές έγινε πουτάνα
εις πείσμα της αχρωματοψίας τόσες την έκαναν ξανά παρθένα
Κάτι κοκκινίζει άσχημα πέρα στην θάλασσα
μια πολική γυναίκα έχασε τα πόδια της στο αναπάντεχο λιώσιμο της νύκτας
και εγώ ξέρω πολύ καλά πως είναι να τραγουδάς μόνη σου πίσω από την λευκή μάντρα
χωρίς ούτε έναν ελάχιστο έπαινο από τους παροικούντες την ίδια αρρώστια που πάσχει κι εκείνη
Κανείς δεν σε απολύει όσους φόνους κι αν κάνεις – προς θεού μην το παραδεχτείς μόνο –
μα όλοι σε υιοθετούν γιατί έχεις όμορφα μεγάλα κάτασπρα μάτια, μητέρα
Δεν έχω πολλά πράγματα να πάρω φεύγοντας
Μόνο ένα μαχαίρι για να σκαλίζω την πληγή εμποδίζοντας ό, τι και αν είναι αυτό που υπόσχεται πως υπάρχει μακριά πολύ μακριά από την γυάλα μου
Δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης. Γιατί αυτήν την δώρισα απλόχερα από τον πρώτο κιόλας θάνατο. Είναι που φοβάμαι τυχόν αλλαγή σχήματος της ασθένειας. Πως μετά εκείνη θα ξέρει από πού ανασαίνουν οι δραπέτες;
Δεν έχω πολλά πράγματα να πάρω φεύγοντας. Μόνο ένα μαχαίρι και μια απόφαση.
Δεν πρέπει να σκέφτομαι πως εκεί έξω ίσως υπάρχουν περισσότερες γυάλες απ όσες μπορώ να δω.

όπως το χέρι όταν σπάει στην μυρωδιά του αίματος έτσι κι εγώ ...


Μαρία Ροδοπούλου


Y.Γ.

Όλες οι αναρτήσεις των τελευταίων 2 μηνών αποτελούν απόσπασμα
ενός ποιητικού διαλόγου με τίτλο 'Στην γυάλα". Αναζητείται επίμονα
ο επίλογος λόγω ασφυξίας ...